[Το ουδετερόθρησκο κράτος στη Γαλλία δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός αποκλειστικά ισλαμικού κόμματος – από μουσουλμάνους μόνο για τους μουσουλμάνους, εμπνεόμενο από την ιδεολογία των Αδελφών Μουσουλμάνων! – που διεκδικεί την ψήφο των Γάλλων πολιτών στις Ευρωεκλογές. Η διάλυση της γαλλικής κοινωνίας επισημοποιείται, το οικοδόμημα της Δημοκρατίας αρχίζει να τρίζει και ο Πρόεδρος Μακρόν απλώς…προεδρεύει. Ε.Δ.Ν.]
της Sophie de Peyret*
Μόλις πριν δυο εβδομάδες, ο Εμμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους συνίσταται στο ότι «ποτέ δεν ενοχλείται από την πίστη του καθενός αλλά από την επιβολή στην κοινωνία μιας θρησκείας». Και συνέχιζε κουνώντας το δάχτυλό του σ’ αυτούς που «στο όνομα μιας θρησκείας ακολουθούν ένα πολιτικό σχέδιο, αυτό του πολιτικού Ισλάμ που θέλει να αποσχιστεί από τη Δημοκρατία μας». Παράλληλα όμως, στις 9 Μαΐου, το Υπουργείο Εσωτερικών, μετά από διαβούλευση με το Συμβούλιο της Επικρατείας, επικυρώνει την υποψηφιότητα ενός ψηφοδελτίου μουσουλμάνων, παρά τις παρατυπίες που σημειώθηκαν κατά την κατάθεση.
Είναι επίσης αυτή η αναπάντεχη εξέλιξη που επέτρεψε σε αυτό το κίνημα να απολαύσει μια απροσδόκητη προβολή από τα μέσα ενημέρωσης. Χωρίς αυτήν, η υποψηφιότητα του κόμματος “Μια Ευρώπη στην υπηρεσία των λαών” (Ένωση Γάλλων Μουσουλμάνων Δημοκρατών-ΕΓΜΔ) θα είχε περάσει απαρατήρητη, όπως αυτή όλων των άλλων μικρών σχηματισμών. Ωστόσο, χάρη σε ένα σφάλμα στα έγγραφα (έλλειψη υπογραφής και χειρόγραφη αναφορά) και αίτηση έκδοσης προσωρινών μέτρων, η ΕΓΜΔ μπόρεσε να επωφεληθεί από μια διορθωτική δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και από τους προβολείς του Τύπου.
Αυτός ο τύπος προσφυγής προβλέπεται στο άρθρο 12 του νόμου της 7ης Ιουλίου 1977. Κατά συνέπεια, νομικά η Γαλλία προετοιμάζεται να εγκρίνει τις αναρίθμητες κοινοτικές διεκδικήσεις της ΕΓΜΔ. Όμως, νόμιμο δεν σημαίνει απαραίτητα και επιθυμητό: ενώ η Ευρώπη επιδιώκει μια ενότητα και μια νέα πνοή, φαίνεται πράγματι ιδιαίτερα ακατάλληλο να κεντρίζουμε τις ιδιαιτερότητες και να κατακερματίζουμε τους πληθυσμούς που ήδη αγωνίζονται να βρουν μια κοινή φωνή.
Γιατί αυτή η υποψηφιότητα είναι άκαιρη; Πρώτα απ ‘όλα επειδή είναι πράγματι ένα ψηφοδέλτιο μιας κοινότητας. Αν και οι υποψήφιοι υπερασπίζονται λέγοντας ότι είναι “μουσουλμάνοι στην πίστη, αλλά πλήρεις πολίτες και όχι πολίτες εν μέρει”, αυτός ο λόγος δεν μετράει από τη στιγμή που οι στόχοι που αναπτύσσονται στο πρόγραμμα εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των μουσουλμάνων: «να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια των ευρωπαϊκών μουσουλμανικών κοινοτήτων», «να καταπολεμήσουμε την ισλαμοφοβία στο ευρωπαϊκό έδαφος», «να διαλύσουμε όλες τις ισλαμοφοβικές ενώσεις ή ομάδες» … Για να μην αναφέρουμε τις προτάσεις που αποσκοπούν στην οργάνωση μιας Ευρώπης της άμυνας ικανής να βοηθήσει στους Ουιγούρους, τους Ροχίνγια, τους Γκαγκαούζους ή τους Μουσουλμάνους της Υεμένης, αποκλείοντας τους άλλους πληθυσμούς ή τη δηλωμένη επιθυμία να απαγορευθεί η επιστημονική ή ιστοριοκριτική έρευνα για το Ισλάμ.
Ακατάλληλη, κυρίως επειδή είναι πράγματι πολιτικό Ισλάμ. Πράγματι, πώς να ονομάσουμε ένα ψηφοδέλτιο μουσουλμάνων που κάνουν πολιτική για τους μουσουλμάνους αν δεν είναι όργανο του πολιτικού Ισλάμ, αυτού που ο Πρόεδρος Mακρόν κατήγγειλε στη συνέντευξη Τύπου του; Οι διάφορες προτάσεις του ιδρυτού – προέδρου και επικεφαλής του ψηφοδελτίου ΕΓΜΔ, Nαζίμπ Aζεργκουί, δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Σύμφωνα με το πρόγραμμά της, η μόνη διάκριση εις βάρος των γυναικών είναι οι μισθολογικές διαφορές. Οι ανισότητες που προκαλούνται από τη μαντήλα, δεν είναι τίποτε. Με τον ίδιο τρόπο, μόνο οι μουσουλμάνοι είναι θύματα κακής συμπεριφοράς. Δεν υπάρχουν αντισημιτικές ή αντιχριστιανικές ενέργειες. Τέλος, ακολουθώντας την ιδεολογία των Αδελφών Μουσουλμάνων, θέλει η Ευρώπη επιβάλει στα κράτη μέλη το δικαίωμα ψήφου για τους αλλοδαπούς εκτός ΕΕ στις τοπικές εκλογές, έξυπνος τρόπος για να προωθήσουν ευρύτερα τις κοινοτικές απαιτήσεις, και να αποκτήσουν τη δυνατότητα ισχυρότερης παρουσίας στη δημοκρατική διαδικασία.
Κάποιοι θα προβάλλουν ως επιχείρημα την ύπαρξη χριστιανικών κομμάτων που δεν έχουν απήχηση. Αλλά οι προσπάθειες σύγκρισης μεταξύ των Χριστιανοδημοκρατών και των Μουσουλμάνων Δημοκρατών τουν στο. Ενώ οι πρώτοι προωθούν “ένα πολιτικό σχέδιο βασισμένο στην πρωταρχική θέση του ανθρώπου έναντι όλων” (καταστατικό της Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, παράδειγμα), οι δεύτεροι υπερασπίζονται ένα πρόγραμμα που «αφορά ειδικότερα στη θέση των μουσουλμάνων μέσα στο κοινωνία “(Φαρίντ Αζιντί, εκπρόσωπος της ΕΓΜΔ). Ενώ ο ένας εμπνέεται από τις χριστιανικές αξίες προς όφελος όλων, ο άλλος αφιερώνει τις προσπάθειές του στην υπεράσπιση των μουσουλμάνων εις βάρος του συνόλου.
Σε μια εποχή κατά την οποία παίζεται το μέλλον της, η Ευρώπη -και τα κράτη μέλη της – καλό θα ήταν να μην ασχολούνται με το βούρκο των κοινοτικών απαιτήσεων. Η Γαλλία δεν είναι η μόνη ενδιαφερόμενη. Οι γείτονές μας Βέλγοι διακινδύνευσαν την εμπειρία και το μετάνοιωσαν πικρά. Ενώ το 2012, το κόμμα “Ακεραιότητα, Αλληλεγγύη, Ελευθερία, Αυθεντικότητα, Ηθική” (Ισλάμ) ανέφερε ότι το μόνο που ήθελε ήταν να προωθήσει την καλύτερη ένταξη των μουσουλμάνων, σήμερα προωθεί το νόμο της σαρία. Ταυτόχρονα, ο Nαζίμπ Aζερκουί είπε χωρίς κανένα ενδοιασμό ότι “η δημιουργία της ΕΓΜΔ ήταν […] η αντίδρασή του στην επαναλαμβανόμενη χρησιμοποίηση του Ισλάμ για να αποσπάται ο λαός από τις πραγματικές εθνικές συζητήσεις”. Τελικά ποιος δουλεύει ποιον;
*Πτυχιούχος πολιτικών επιστημών, η Sophie de Peyret το 2010, μετακόμισε στη Μέση Ανατολή και άρχισε να μαθαίνει Αραβικά. Με την επιστροφή της στη Γαλλία το 2014 συνεχίζει να μαθαίνει τη γλώσσα και ενδιαφέρεται για το Ισλάμ ως θρησκεία και το Ισλάμ ως πολιτισμός. Το 2017 αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Επιστήμης και Θεολογίας Θρησκευμάτων στο Καθολικό Ινστιτούτο του Παρισιού, όπου διεξήγαγε μια εις βάθος μελέτη για το συμβολισμό της σημαίας Daesh (τρέχουσα έκδοση). Στο Ινστιτούτο Thomas More, ηγείται του προγράμματος εργασίας “Η πρόκληση του Ισλάμ στη Γαλλία”.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
