του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, Γεωπολιτικού Αναλυτή.
Φλύαρες δηλώσεις αποτροπής που εκφυλίζονται στην φοβική επαναληψιμότητά τους, θα επιταχύνουν την καταστροφή και θα φέρουν εθνικές τραγωδίες – Η παρτίδα στο Αιγαίο θα κριθεί στην σφαίρα των τετελεσμένων. Αυτό το γνωρίζει καλά η Τουρκία γι’ αυτό και επενδύει τα μέγιστα σε αυτήν την στρατηγική…
Το διεθνές περιβάλλον αλλάζει δραματικά… Και πρώτα απ’ όλα, το ίδιο το σύστημα διεθνούς ασφάλειας και επίπλαστης σταθερότητας, το οποίο έχει καταρρεύσει ολοκληρωτικά, και πιθανότατα αμετάκλητα.
Η επίκληση δήθεν παραβιάσεων, στην οποία κατέφυγαν οι ΗΠΑ για να αιτιολογήσουν την αποχώρησή τους από την ABM και την INF, κατηγορώντας προς τούτο το Ιράν και την Ρωσία, είναι μια επίκληση προσχηματική.
Δεν είναι προϊόν αγανάκτησης εξ αιτίας της μη τήρησης ενός status Ειρήνης, αλλά καρπός της έμφυτης τάσης που ενυπάρχει σ αυτό που εκπροσωπούν οι πάντες, και επιδιώκει να επαναφέρει στο προσκήνιο, μια απροσχημάτιστη και ανελέητα ανταγωνιστική εξοπλιστική ακρότητα, με απρόβλεπτες και εφιαλτικές προεκτάσεις.
Η παρουσία του Τράμπ στο τιμόνι των ΗΠΑ…
Δεν ήταν η μοναδική αφορμή γι’ αυτήν την εξέλιξη. Υπήρξε όμως καταλυτική ως αιτία, προκειμένου η αυθεντικά παραδοσιακή αντίληψη, να «σπάσει τα αυγά» της μεταπολεμικής νιρβάνας, και υπό τον γενικό τίτλο «πρώτα η Αμερική», να επανέλθουν στο προσκήνιο αποσυνθετικές δυναμικές, ανταγωνιστικές και συγκρουσιακές λογικές που προϋπήρχαν, και παρέμειναν «παρκαρισμένες» για δεκαετίες, διότι αυτό απαιτούσε το χτίσιμο των ψυχροπολεμικών συμμαχιών την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Βεβαίως αυτή η διαπίστωση δεν είναι καινούρια. Οι απόπειρες γεωστρατηγικής αυτονόμησης έρχονται από το παρελθόν, ακόμη και όταν δεν προσελάμβαναν τα χαρακτηριστικά της ρήξης με τρόπο καθαρό και οριοθετημένο. Χρησιμοποίησαν κατά κόρον ΚΑΙ την Οικονομία, άλλοτε ως εργαλείο διεμβολισμού στο πλαίσιο συμμαχικών πισώπλατων μαχαιρωμάτων, και άλλοτε ως προνομιακό πεδίο οικοδόμησης σχέσεων και δομών παράπλευρης ισχύος, στο περιβάλλον μιας ισορροπίας τρόμου και ελεγχόμενης ανασφάλειας. Όμως…
Με όλα τούτα τελειώσαμε…
Η ισορροπία των αντιθέσεων, δραπετεύει από το πλαίσιο το οποίο επέβαλε η γεωπολιτική των ισχυρών, μέσα στο οποίο διασφαλίστηκε για δεκαετίες μια τακτική και επίπλαστη γεωστρατηγική ισορροπία.
Ενεργοποιείται και πάλι το πρωτογενές σύστημα των πολλαπλών αντιθέσεων, που ξεπερνά την λογική του μπάρμπα Σαμ ως υπέρτατου ρυθμιστή, και επαναφέρει την συγκρουσιακή δυναμική του Μεσοπολέμου.
Το «πρώτα η Αμερική», δεν είναι απλά μια άλλη αντίληψη για την διαχείριση κρίσιμων εθνικών και διεθνών ζητημάτων. Είναι η εγκατάλειψη του ιδιότυπου συμμαχικού προστατευτισμού που οικοδομήθηκε την μεταπολεμική περίοδο, και προσδιόρισε μια ιδιότυπη γεωστρατηγική συνοχή, που δομήθηκε στην βάση της κυρίαρχης κοινωνικοπολιτικής αντίθεσης και στο περιβάλλον της διπολικής ανάγνωσης του μεταπολεμικού κόσμου.
Πρόκειται για εξελίξεις που συνιστούν μια διεργασία ευρύτερη, η οποία σχετίζεται με τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου και τον ιδιαίτερο ρόλο που διεκδικούν οι ισχυροί γεωπολιτικοί δρώντες, για τα τεκταινόμενα της επόμενης μέρας.
Ωστόσο, δεν αρκεί να αποδεχτούμε απλώς ως δεδομένη την πολυπολική φυσιογνωμία αυτού του κόσμου.
- Αυτή υπάρχει…
- Καταδεικνύει το τέλος της Αμερικανικής παντοκρατορίας…
- Σηματοδοτεί την οριστική απώλεια της δυνατότητάς της να ελέγχει – χειραγωγεί τους παραδοσιακούς συμμάχους της…
- Προϊδεάζει για την δυναμική ανέλιξη παραδοσιακά ισχυρών αλλά και νέων περιφερειακών δρώντων που διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο στο διεθνές σύστημα…
Αλλά δεν αρκεί για να φωτίσει επακριβώς τον χαρακτήρα των διεθνών και περιφερειακών εξελίξεων, το πλέγμα των νέων ισχυρών αντιθέσεων αλλά και των υπό διαμόρφωση συμμαχιών, στον καμβά της σύγχρονης γεωπολιτικής διεργασίας.
Επομένως… Καμία ουσιαστική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί στις πολυσύνθετες γεωπολιτικές προκλήσεις, που αντιμετωπίζει η χώρα, αν δεν συνυπολογιστούν οι κρίσιμες παράμετροι που σχετίζονται με την μεγάλη εικόνα, αφού σε αυτήν ενσωματώνονται οι στρατηγικές επιδιώξεις αντιπάλων, οι διαχειριστικές επιλογές συμμάχων, η φυσιογνωμία, η δυναμική και η διαχρονικότητα των συντελούμενων προσεταιρισμών.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα…
Η πατρίδα μας, δεν έχει πλέον να διαχειριστεί μια ατζέντα από αναλώσιμα, με τον τρόπο που το έκανε παραδοσιακά, κυρίως με τα λάθη της.
Έχει να διαχειριστεί την ίδια της την ύπαρξη ως γεωπολιτικό μέγεθος, ΜΕΣΑ στην ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ, και πρέπει να το κάνει με όρους βιωσιμότητας, σε ένα περιβάλλον πολλαπλών και πολυσύνθετων απειλών.
Μιλάμε επομένως για μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία… Για διαφορετικό σύστημα αντιλήψεων… Για διαφορετική κουλτούρα στρατηγικής επιβίωσης με πρόσημο εθνικό.
Η Τουρκία, πρωταγωνιστεί σε αυτήν την μεγάλη εικόνα, ΚΑΙ στο ευρύτερο τμήμα της που ενδιαφέρει την χώρα μας αντικειμενικά. Πρωταγωνιστεί, ΟΧΙ ΣΑΝ παράμετρος ενός προβλήματος που καταγράφεται απλώς ως «ελληνοτουρκική διαφορά», ΑΛΛΑ ΩΣ ισχυρός περιφερειακός παίκτης, που διεκδικεί ρόλο συγκεκριμένο, ευρύτερο, πολυσύνθετο στην Γεωπολιτική της επόμενης μέρας, ο οποίος επεκτείνεται, πέραν των ορίων της χαρτογραφημένης της αποτύπωσης.
Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου, ενέταξε στην ρητορική της επιθετικής της διπλωματίας, δυο στοιχεία τα οποία υποτίμησε στην αξιολόγησή της η Ελληνική εξωτερική πολιτική.
- Μίλησε για αναθεώρηση της Λοζάνης, χωρίς να περιορίζεται στον Ελληνικό μικρόκοσμο όπως εσφαλμένα πίστεψε η Ελληνική πολιτική ελίτ…
- Μίλησε για Γαλάζια πατρίδα, αντιμετωπίζοντας την εξορυκτική διαδικασία, ως ένα πολύτιμο εργαλείο στην προώθηση του στρατηγικού της αφηγήματος, και όχι ως το τελικό ζητούμενο, όπως επίσης εσφαλμένα συνεχίζουμε να πιστεύουμε.
Η Τουρκία δηλαδή…
- ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕ τις διεκδικήσεις της, στην καρδιά της Ασίας που ανασυντάσσεται γεωστρατηγικά. Και ταυτόχρονα…
- ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΕ ότι στοχεύει στον πλήρη έλεγχο της θάλασσας που διεκδικεί (Γαλάζια πατρίδα) και δεν συμβιβάζεται με δικαίωμα ελέγχου μόνο μέρους της δραστηριότητάς της σε αυτήν.
Η Τουρκία λοιπόν προσβλέπει σε ένα imperium, με στοχεύσεις ευρύτερες σε στεριά και θάλασσα, επιδιώκοντας να καταστεί ισχυρή χερσαία και ναυτική δύναμη. Το χτίζει με πρόσχημα το Κουρδικό… Με το βλέμμα στην Μοσούλη… Με εξαιρετικές επιδόσεις στην διαχείριση στρατηγικών συμμαχιών… Αλλά και με μεθοδευμένες κινήσεις που αποσκοπούν να καθυποτάξουν στους σχεδιασμούς της, ακόμη και το Διεθνές Δίκαιο.
Όσοι λοιπόν ΔΕΝ αντιλαμβάνονται, ότι οι στρατηγικές στοχεύσεις της Τουρκίας, εκτείνονται πέρα από τα γεωτρύπανα, και τα ενεργειακά αποθέματα, καλά θα κάνουν ν αλλάξουν πλευρό. Η κατανομή των υδρογονανθράκων και η περί δικαίου ρητορική στην οποία καταφεύγει, δεν είναι τελικό ζητούμενο, αλλά εργαλείο για την οριστική μεταβολή του καθεστώτος κυριαρχίας σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο.
Ομοίως ας αλλάξουν πλευρό, και όσοι επιμένουν να ΜΗΝ αντιλαμβάνονται την στάση των «στρατηγικών μας συμμάχων», και προσπαθούν να ερμηνεύσουν τους χειρισμούς τους με εργαλείο το συναίσθημα ή να επηρεάσουν τις αποφάσεις τους με δημόσιες εκκλήσεις.
Δεν υπάρχει συναίσθημα κύριοι…
Υπάρχει πόλεμος μέσα από τον οποίο επανακαθορίζονται ευρύτερες γεωστρατηγικές ισορροπίες. Σ’ αυτόν τον πόλεμο, τα εργαλεία της χώρας ΔΕΝ μπορεί να είναι το ανάθεμα… Η παράδοση στην λαγνεία της fake προπαγάνδας… Η μιζέρια… Οι ικεσίες… Η κακομοιριά….
- «Μασήσαμε» την fake είδηση για την δήθεν παρέμβαση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στα Κατεχόμενα, ενώ την ίδια στιγμή λησμονήσαμε την στάση μας απέναντι στην απολύτως υπαγορευμένη παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Ουκρανικό. Ξεχάσαμε την ολέθρια και επίσης υπαγορευμένη τραγική διαχείριση Κοτζιά, αλλά και το μεγάλο πλιάτσικο που έστησαν οι «σύμμαχοι», με το «κούρεμα» που σάρωσε την Οικονομία της Κύπρου, αλλά και σημαντικά Ρωσικά κεφάλαια…
- Απορούμε για την δήθεν ανερμήνευτη μεροληπτική υπέρ της Τουρκίας σιωπή των Βρετανών, αλλά προσπερνούμε το εύρος των εμπορικών και άλλων Βρετανοτουρκικών συμφωνιών…
- ΔΕΝ αξιολογήσαμε καν την θεσμική διαφοροποίηση των Βρετανών για το Ιρανικό δεξαμενόπλοιο, και καταπίνουμε την νέα εκβιαστική απειλητική ταπείνωση που υφίσταται η χώρα από τον στρατηγικό εταίρο της στον οποίο έδωσε τα πάντα…
- Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την απολύτως αναμενόμενη σιωπή του Ισραήλ και της Αιγύπτου απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, γιατί απλώς δεν παρακολουθούμε τις εξελίξεις…
- Αδιαφορούμε πλήρως για τα τεκταινόμενα στην Λιβύη, ενώ η Τουρκία κάνει παιχνίδι, και αδιαφορούμε προφασιζόμενοι Ευρωπαϊκές κυρώσεις. Όμως… Η ανοησία με την οποία παραβλέπουμε την ανυπαρξία ευρωκυρώσεων αναφορικά με το Ιρανικό δεξαμενόπλοιο, ενώ υφιστάμεθα τον ταπεινωτικό εκβιασμό των Αμερικανών, ξεπερνά κάθε προηγούμενο…
Όλα αυτά, δεν συνιστούν την διαφορετική φιλοσοφία… Το διαφορετικό σύστημα αντιλήψεων… Την διαφορετική κουλτούρα στρατηγικής επιβίωσης σε μια εξόχως ανατρεπτική συγκυρία…
Αποτελούν τον ασφαλέστερο τρόπο για να εξαπατούνται οι πολίτες, και να εκπέμπονται μηνύματα συμβιβασμού και ηττοπάθειας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Η Ελλάδα λοιπόν…
Επιμένει εξοργιστικά στην λαθεμένη ανάγνωση κρίσιμων δεδομένων. Σε εμμονικά αυθαίρετες ερμηνείες για τις πραγματικές προθέσεις και τον χαρακτήρα που έχουν οι μελετημένες κινήσεις, πρωτοβουλίες και δράσεις της Άγκυρας.
Επιμένει να προσβλέπει στην βοήθεια των ισχυρών, η οποία ΔΕΝ θα έρθει ποτέ, και σε έναν διαμεσολαβητικό ρόλο, που αν υπάρξει, θα είναι μόνον για να απαιτήσει ολέθριους συμβιβασμούς και υπογραφές ταπείνωσης.
Επιμένει σε φλύαρες δηλώσεις αποτροπής που εκφυλίζονται στην φοβική επαναληψιμότητά τους, παραβλέποντας πως σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ανάγκη να πάρει αποφάσεις, που δεν μπορούν να είναι ορφανές, αλλά θα πρέπει να ενσωματώνονται σε συγκεκριμένη στρατηγική στόχευση, διαφορετικά θα επιταχύνουν την καταστροφή και θα φέρουν τραγωδίες.
Επιμένει να ταυτίζει την ενεργειακή ασφάλεια που αποτελεί προτεραιότητα των ισχυρών και των ενεργειακών κολοσσών, με την ανάγκη υπεράσπισης της εδαφικής της ακεραιότητας, που συνιστά ύψιστη εθνική επιλογή, και το τίμημα αυτής της ταύτισης θα είναι ολέθριο.
Επιμένει να μην αντιλαμβάνεται πως το παιχνίδι στο Αιγαίο θα κριθεί στην σφαίρα των τετελεσμένων. Αυτό το γνωρίζει καλά η Τουρκία γι’ αυτό και επενδύει τα μέγιστα σε αυτήν την στρατηγική.
Τι κάνουμε…
Τα απολύτως αναγκαία… Χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς… Και τα ολοκληρώνουμε ΤΩΡΑ, διότι απλούστατα ο χρόνος τελείωσε. Και η ανάγκη να ανακοπούν τετελεσμένα που δημιουργούνται καθημερινά, είναι εξαιρετικά επείγουσας σημασίας.
Αυτή η αναγκαία μεταστροφή, έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά, θα πρέπει να έχει αποδέκτες τους πάντες και συμπυκνώνεται στις παρακάτω πέντε κρίσιμες και θεμελιώδεις αποφάσεις…
- Διακοπή κάθε δραστηριότητας που παραπέμπει σε μυστική διπλωματία. Πρόκειται για πράξη αναγκαία. Δηλωτική της καθολικής ανάκλησης όλων όσων μπορούν να εκληφθούν ως στρατηγικές υπαναχωρήσεις και τετελεσμένα από οποιονδήποτε.
- Άμεση λήψη των κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων, αναφορικά με την οριοθέτηση ΑΟΖ.
- Στρατηγικός προσδιορισμός ρόλου στο πλαίσιο ενός επικαιροποιημένου εθνικού οράματος, που θα εναρμονίζεται με τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας σε Βαλκάνια, Μεσόγειο και Μ. Ανατολή και θα συνυπολογίζει την Εθνική ενότητα της Κύπρου.
- Επιτελικός σχεδιασμός για την αποτελεσματική του προώθηση, στο πλαίσιο ΚΑΙ μιας πλήρως ανασυγκροτημένης επιθετικής διπλωματίας. Και επιτέλους…
- Απενοχοποίηση – αποδαιμονοποίηση της αναγκαίας συζήτησης, για την προοπτική αντιμετώπισης ενός γείτονα θρασύτατου και προκλητικού. Η Ελλάδα, στο πλαίσιο της νέας Στρατηγικής Κουλτούρας, επιβάλλεται να μεταμορφωθεί σε ήρεμη δύναμη ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ να αιφνιδιάσει…
Καρπός αυτής της απενοχοποιημένης συζήτησης, απαιτείται να είναι η διαμόρφωση της Στρατηγικής της μοιραίας ώρας…
Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης και αντιπερισπασμών δηλαδή, που θα εγγυάται πως, την κρίσιμη στιγμή, η Ελλάδα θα μπορεί να κλειδώσει για λογαριασμό της, ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΟ που θα αναγκάσει ΚΑΙ τον αντίπαλο ΚΑΙ την Διεθνή Κοινότητα να την πάρει σοβαρά. Με αυτήν την Τουρκία ΔΕΝ παζαρεύεις, γιατί δεν είναι διατεθειμένη να κάνει εκπτώσεις στο ρόλο της. Αυτή η Τουρκία πρέπει να ηττηθεί, διαφορετικά, ΔΕΝ υπάρχει μέλλον…
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη “Μακεδονία” της Κυριακής 25 Αυγούστου 2019
