του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Την Αριστερά των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, την έχει ανάγκη η κοινωνία μας. Κάθε κοινωνία την έχει ανάγκη για να μπορεί να διαμορφώνει νέα πεδία πολιτικών συγκρούσεων και ανατροπών, μέσα στο σύνθετο εθνικό και διεθνές περιβάλλον…
Δυστυχώς όμως, η κρίσιμη δεκαετία που πέρασε, και ταυτίστηκε με την συντονισμένη, πρωτοφανή και πολλαπλή στρατηγική επίθεση που δέχτηκε η χώρα μας, υπήρξε μεταξύ άλλων ΚΑΙ μια δεκαετία αποκαλυπτική για την απόλυτη ανικανότητα μιας ελλιποβαρούς Αριστεράς να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στον ιστορικό πολιτικό της ρόλο…
Βαλτωμένη στις ιδεοληψίες και τα αδιέξοδα, δεν κεφαλαιοποίησε ούτε η ίδια, ούτε μέσω αυτής το κίνημα, τίποτε από τα μεγαλειώδη ξεσπάσματα της οργής και της αγανάκτησης των ανθρώπων.
Τα οικονομικά μνημόνια ήρθαν, παρήλθαν, αποδόμησαν και κατέστρεψαν την χώρα, με την οπορτουνιστική Αριστερά από την μια μεριά να εκφυλίζεται στο ρόλο του διαχειριστή τους, και την παραδοσιακή Αριστερά από την άλλη, να αμπελοφιλοσοφεί, ερμηνεύοντας με τον δικό της ιδιαίτερο και κατά κανόνα “αλάθητο” τρόπο, τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά και την φυσιογνωμία της κρίσης…
Η μνημονιακή κατοχή σμπαράλιασε την χώρα. Στο υπερεθνικό υποθηκοφυλακείο εγγράφονταν διαρκώς κρίσιμες μεταβολές. Ενα πλέγμα από δεσμά δομήθηκε επιμελώς, στραγγαλίζοντας οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο ανάταξης. Αλλά παρ’ όλα αυτά, η λέξη «ΚΑΤΟΧΗ» παρέμεινε μια αυστηρά απαγορευμένη λέξη, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, για ένα κίνημα που ΔΕΝ ενέπνευσε, γι’ αυτό και δεν έβαλε τον τόπο σε μία άλλη πορεία.
Και δεν παρέμεινε τυχαία απαγορευμένη η λέξη «ΚΑΤΟΧΗ». Εξοβελίστηκε για να μην χαλάσει η σούπα της ιδεοληψίας, και για να μην επαναπροσδιοριστεί η φυσιογνωμία των αναγκαίων πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών που θα μπορούσε πραγματικά να ανατρέψει τα δεδομένα.
Στα γεωπολιτικά μνημόνια που ακολούθησαν, η οπορτουνιστική Αριστερά πανηγύρισε γιατί οι νταβατζηδες της ανέθεσαν ρόλο πρωταγωνιστή και χορογράφου, στο ξεπούλημα μιας κορυφαίας εθνικής υπόθεσης με την διαχείριση του «Σκοπιανού».
Η παραδοσιακή Αριστερά από την άλλη, έκανε ότι μπορούσε για να τοποθετηθεί με φανατισμό απέναντι στην αντιδρώσα κοινωνία, λοιδορώντας και αφορίζοντας την δικαιολογημένη της οργή, με τον γνωστό αυθαίρετο και εθνικά εγκληματικό τρόπο.
Η μεταναστευτική κρίση που διαπέρασε με τρόπο καταλυτικό ολόκληρη αυτήν την δεκαετία, ούτε τότε αλλά ούτε και τώρα που συνιστά πλέον μια απροκάλυπτα ασύμμετρη και με υβριδικά χαρακτηριστικά επίθεση σε βάρος της χώρας, δεν συγκίνησε και τελικά δεν αφύπνισε την Αριστερά στην πατρίδα μας από την νοσηρή ιδεοληπτική της νιρβάνα.
Σύρθηκε συμβολικά πίσω από τις αυθεντικές όσο και αυθόρμητες εκδηλώσεις αντίστασης της κοινωνίας, όχι για να προσδώσει προστιθέμενη αξία στον βαθμό της πολιτικής του ωριμότητας, αλλά για να αποφύγει την καθολική κατακραυγή και την απόλυτη περιθωριοποίησή της.
Οι ευκαιρίες όμως της ιστορίας τελείωσαν εδώ. Η χώρα μας είναι πολύ μικρή για να αντέξει μια διπλή εθνική τραγωδία, και όταν αυτή η τραγωδία βρίσκεται σε εξέλιξη, ουδείς δύναται αλλά και ουδείς δικαιούται να συγχωρήσει μια Αριστερά που απλώς περί άλλων τυρβάζει και αρνείται πεισματικά να διδαχτεί από την ίδια την ιστορία της…
Κερδίζει ο λαός από αυτήν την εξέλιξη;;;
Προφανώς και ΔΕΝ κερδίζει. Αλλά δεν είναι αυτός που της επέβαλε τον πολιτικό της ευνουχισμό σε κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας. Μόνη της το επέλεξε…
Δεν είναι αυτός που της επέβαλε να συμβιώνει με δήθεν «αντιρατσιστικά» νεοταξίτικα δημιουργήματα στον κόρφο της ανεχόμενη τους «αντιρατσιστές» Μωυσήδες να πλειοδοτούν σε παραστάσεις εθνομηδενισμού. Μόνη της το επέλεξε…
Δεν είναι αυτός που την υποχρέωσε σε ιδεοληπτική στρέβλωση κανόνων και αξιών. Ήταν δική της επιλογή να παραμείνει ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στ’ αλεύρι, καρκινοβατώντας σε αδιέξοδα νεοδιεθνιστικά ιδεολογήματα και νοσηρές προσεγγίσεις των προκλήσεων της νέας εποχής…
Δεν είναι αυτός που της επέβαλε να ανέχεται και να μην καταγγέλλει Βούτσηδες, Βαρεμένους, Μπαλάφες να επιδίδονται σε ένα κρεσέντο αθλιότητας σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία, και να μην απαιτεί την άμεση και παραδειγματική τους τιμωρία. Ήταν καταδικιά της ΚΑΙ αυτή η επιλογή.
Η Κοινωνία και η πολιτική, έχουν ανάγκη την Αριστερά… Την Αριστερά του πατριωτισμού και των μεγάλων εθνικών και πολιτικών αγώνων. Όχι μια τέτοια Αριστερά που ερωτοτροπεί με τον εθνομηδενισμό και τον κοσμοπολιτισμό της Νέας Τάξης, και που πυροβολεί αδιάκοπα τον εθνισμό και την πρωτογενή ιδεολογία των ανθρώπων.
Μια τέτοια «Αριστερά» την έχει ανάγκη μόνο το σύστημα και οι χορογράφοι για να χτίζουν τα δικά τους άλλοθι στις εγκληματικές τους πολιτικές. Από μια τέτοια Αριστερά, ο λαός δεν έχει απολύτως τίποτε να περιμένει. Στον ρόλο που επέλεξε για τον εαυτό της, μπορούν να ανταποκριθούν μια χαρά τα σωματεία και οι συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων…
Καληνύχτα σας…
