Οι Πόντιοι Πιλάτοι και η Χάγη

της Ευμορφίας Δημητρακοπούλου.

Προ 1988 ετών ο έπαρχος της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος, απευθυνόμενος στην ετυμηγορία του όχλου αποποιήθηκε κάθε ευθύνη για την απόφαση που οδήγησε τον Ιησού στον Γολγοθά: “Λαβών ύδωρ απενίψατο τάς χείρας”.  Ήταν μια εσωτερική ανάγκη, κατευνασμού των ενοχών του; Μάλλον όχι. Ενήργησε ως πολιτικός. Απέδωσε τις ευθύνες στο μεγάλο δικαστήριο. Τον λαό. Πόσο σοφές είναι οι αποφάσεις του έγινε πλήρως αντιληπτό.

Έπειτα από δυο χιλιάδες χρόνια οι πολιτικοί ενεργούν πανομοιότυπα. Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το πολιτικό ιερατείο θέλει να μεταθέσει μια απόφαση στην ετυμηγορία ενός Δικαστηρίου και ο λαός πρέπει να αποδεχθεί την αναγκαιότητα του. Το Δικαστήριο της Χάγης θα λάβει μια καταστροφική απόφαση, που όπως θα ισχυριστούν εκ των υστέρων οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, «δεν το περιμέναμε γιατί είχαμε δίκιο, αλλά εφόσον προσφύγαμε πρέπει να την αποδεχθούμε». “Απενίψαντο τάς χείρας”. Αυτός είναι ο στόχος. Η Χάγη θα αποτελέσει το πρόσχημα για να γίνει αποδεκτή μια προειλημμένη απόφαση.

Η αρχή έγινε το 1976 με το πρωτόκολλο της Βέρνης. Ελλάδα και Τουρκία δεσμεύτηκαν να απόσχουν από έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές έως ότου λυθεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Όταν το 1987 το Πίρι Ρέις έκοβε βόλτες ανοικτά του Άθω “προέκυψε” μια κρίση. Έτσι, η λύση ήρθε στο Νταβός το 1988. Ο Α.Παπανδρέου αποδεχόμενος ότι τα πετρέλαια του Αιγαίου δεν αποτελούν ελληνικό, αλλά διμερές  θέμα νομιμοποίησε τις διεκδικήσεις του Οζάλ. Για να υπάρξει μια λύση “πρέπει” να προηγηθεί μια κρίση, που προκαλείται με απόλυτη εχεμύθεια. Μετά τα Ίμια, το 1997 στην Μαδρίτη, ο Σημίτης αναγνώρισε “νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο”, νομιμοποιώντας το Casus Belli της Άγκυρας.

Η Τουρκία συμπεριφέρεται σαν την νύφη στο κρεβάτι. Διότι αν συμφωνούσε άμεσα με την Χάγη θα κινούσε υποψίες και στους πλέον ανυποψίαστους. Οι πολιτικοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι λύση είναι η προσφυγή. Απλώς επισημαίνεται η επικινδυνότητα του Δικαστηρίου. Το αποτέλεσμα θεωρείται δεδομένο. Οι αποφάσεις είναι πολιτικές και η Τουρκία πολύ σημαντική. Εστιάζουμε στην παραπλάνηση. «Εάν συμφωνήσει η Τουρκία». Δηλαδή: «Η Χάγη συμφέρει εμάς και αν πιέσουμε την γείτονα να την δεχθεί, πετύχαμε».

Το σχέδιο Ανάν, η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης, εντάσσονται σε μια εσχατολογική ρητορεία, για επικείμενη καταστροφή. Μοναδική ευκαιρία, η Χάγη. Ψευδομεσσίες της πολιτικής βρίσκουν ευήκοα ώτα μεταξύ εκείνων που αντιλαμβάνονται την χώρα ως χώρο. Θέτουν το δίλλημα πόλεμος ή Χάγη, προσβλέποντας στην επιτυχή επιχείρηση εξάλειψης του εθνικού φρονήματος. Όμως, επικράτεια που δεν μπορείς να υπερασπιστείς δεν σου αξίζει να την έχεις.

Η Χάγη προβάλλεται ως λύση σωτηριολογική: απαλλαγή από το “προπατορικό αμάρτημα” του 1974. Παραφράζουμε τον Μάξιμο Ομολογητή: «Η λήθη του κακού είναι ο αφανισμός του». Εφόσον ξεχάσουμε το κακό που ετοιμάζουν δεν θα υφίσταται. Είμαστε διατεθειμένοι να ξεχάσουμε;