του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι πιέσεις των Αμερικανών στις πρόθυμες κυβερνήσεις της Αθήνας που αποσκοπούν στην διαχρονική -και όπως όλα δείχνουν αμετάκλητη- ενσωμάτωση της πατρίδας μας στους Αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς, είναι η μια πλευρά του σύνθετου προβλήματος της εξάρτησης και των κινδύνων νέας γενιάς, με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα…
Για τους Αμερικανούς αυτή η επιδίωξη, έχει ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα διότι η «αναβαθμισμένη στρατηγική συνεργασία» με την Ελλάδα, έρχεται σε μια εποχή που…
- Η Αμερικανική παντοδυναμία βρίσκεται σε γενικευμένη στρατηγική υποχώρηση…
- Το ναυάγιο της «Αραβικής Άνοιξης» σηματοδότησε εκτεταμένες ανατροπές στον Αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό. Και…
- Οι διεργασίες που συντελούνται στην Ευρασία, οριστικοποιούν την ανάδειξη νέων ισχυρών περιφερειακών δρώντων, σε έναν κόσμο που η φυσιογνωμία του τροποποιείται δραματικά. Αυτές οι περιφερειακές δυνάμεις, διαθέτουν αυτοτελή στρατηγική και δεν δείχνουν διατεθειμένες να συνεχίσουν να «υποσιτίζονται» από τα «περισσεύματα» και στο περιθώριο των αμερικανικών σχεδιασμών.
Η Ελληνική προθυμία λοιπόν, εξασφαλίζει στους Αμερικανούς λύσεις με πολλαπλά πλεονεκτήματα, και αυτό είναι που καθιστά προοπτικά, ακόμη πιο επονείδιστη την θέση της χώρας, ακυρώνοντας σε βάθος αρκετών δεκαετιών, την πραγματική γεωπολιτική της υπόσταση.
Με την «αναβαθμισμένη στρατηγική συνεργασία», τα πολλαπλά στρατηγικά ωφελήματα τα οποία εξασφαλίζουν οι Αμερικανοί είναι:
- Προνομιακό γεωστρατηγικά οικόπεδο, πάνω στο οποίο «χτίζεται» ένας πολυσύνθετος μηχανισμός ελέγχου και ισχύος, ανισομερώς κατανεμημένος στο πλαίσιο μιας ενιαίας επικράτειας, πράγμα το οποίο διασφαλίζει πολλαπλά στάνταρντς λειτουργικότητας, ασφάλειας και δυνατοτήτων ελέγχου της ευρύτερης περιοχής. Η «προστιθέμενη αξία» του παρόντος «οικοπέδου» είναι εμφανώς προσαυξημένη, πολύ περισσότερο σήμερα που η ευρύτερη περιοχή αναδεικνύεται σε υπέρθερμος γεωπολιτικός κόμβος, με τους σχεδιασμούς των ισχυρών να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, και σε δυναμική διαρκούς και μεταβαλλόμενης ρήξης.
- Προνομιακό πολιτικά περιβάλλον, μέσα στο οποίο ακόμη και συμβάντα πολιτικής αποσταθεροποίησης μπορούν να είναι απολύτως ελεγχόμενα, με αποτέλεσμα να κεφαλαιοποιείται επιχειρησιακά στο έπακρο το φαινόμενο του παραδοσιακού γιεσμενισμού.
- Προνομιακό γεωπολιτικά περιβάλλον, σε μια χώρα με ανύπαρκτη εθνική στρατηγική, με μηδενικά οράματα και στοχεύσεις για την Γεωπολιτική της επόμενης μέρας, σε μια χώρα με δυο λόγια που η ανυπαρξία εθνικών προτεραιοτήτων, διασφαλίζει περιβάλλον απόλυτης «σταθερότητας» για κάθε επικυρίαρχο που δεν ρισκάρει να του χαλάσει η σούπα, το σχέδιο, ο εγγύς και ο μακροπρόθεσμος γεωστρατηγικός του προγραμματισμός.
Οι Αμερικανοί επομένως «μαζεύονται» από ένα ευρύτερο περιβάλλον γκρίνιας, αστάθειας και κυρίως χειραφετημένης πολιτικής, στο ασφαλέστερο λιμάνι της Βαλκανικής δουλοπρέπειας, που τους διασφαλίζει μεν τον αποτελεσματικότερο έλεγχο μιας ισχυρής, συγκεντρωμένης δύναμης πυρός και ελέγχου, αλλά που ωστόσο το μετατρέπει σε επικίνδυνο και πολλαπλά εκτεθειμένο ανάχωμα έναντι πάντων. Και των ισχυρών περιφερειακών δρώντων αλλά και των ισχυρών παικτών του αναμορφούμενου πολυπολικού κόσμου.
Όταν λοιπόν ο κ. Πάιατ, αναμασά τις υπέροχες ομορφιές του περί «ελληνικού πυλώνα σταθερότητας» τις οποίες σπεύδει να αναπαράξει και η ντόπια πολιτική ελίτ, αυτό που εννοεί είναι πως για τους Αμερικανούς, η Ελλάδα συνιστά το «χρυσό πακέτο» που τους διασφαλίζει την απαραίτητη σταθερότητα, μέσα από την διαχρονική δουλοπρεπή προθυμία, εκεί που οι υπόλοιποι γεωπολιτικοί δρώντες διαθέτουν σχέδιο, βλέψεις, στόχους και διεκδικήσεις για την Γεωπολιτική της επόμενης μέρας.
Το γεγονός ότι σε αυτήν την «μπάντα» της γεωπολιτικής πιάτσας, η Ελλάδα παραμένει παρκαρισμένη αλα μπρατσέτο με τα Σκόπια, είναι φανερό ότι συνιστά καραμπινάτη γεωπολιτική υποβάθμιση, παρά τους όποιους πανηγυρισμούς περί του αντιθέτου.
Η άλλη πλευρά αυτού του σύνθετου προβλήματος των κινδύνων νέας γενιάς, είναι η τουρκική στρατηγική και η γενικευμένη αναθεωρητική της φυσιογνωμία, την οποία η ελληνική πολιτική ελίτ, επιμένει να την προσεγγίζει με την λάθος ανάγνωση, με την πατροπαράδοτη νωχελικότητα, με την αδιέξοδη συμβιβαστική – διαχειριστική λογική στην οποία ενσωματώνονται ανεπίτρεπτες εθνικές και μεθοδολογικές υπαναχωρήσεις.
Η Τουρκία αυτήν την στιγμή και στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, δεν διεκδικεί μονάχα από την χώρα μας και από την Κύπρο, ούτε αναζητεί απλώς δίοδο για να διοχετεύσει εσωτερικούς κρισιακούς παράγοντες που σχετίζονται με τον εξευτελισμό της Δημοκρατίας και με την εθνική ανομοιογένεια και τις αντιπαραθέσεις που αφορούν στην εσωτερική της συνοχή.
Η Τουρκία διεκδικεί ρόλο στο Διεθνές Σύστημα. Λόγο στην διαμόρφωση των κανόνων του… Αρμοδιότητα στην διαμόρφωση του γεωπολιτικού του χάρτη… Ισχυρή παρουσία στα γεωπολιτικά καλντερίμια της ευρύτερης περιοχής.
Διεκδικεί για τον εαυτό της μια πολλαπλά αναβαθμισμένη γεωπολιτική ταυτότητα. Και επιδιώκει να την επιβάλει με αυτάρκεια εξοπλιστική… Με διευρυμένη ισχυρή αεροναυτική παρουσία… Με πρωτοβουλίες που θα την καταστήσουν συμπρωταγωνιστή στην διαμόρφωση κανόνων Διεθνούς Δικαίου.
Η Τουρκική στρατηγική στην Συρία, είναι περιφερειακή στρατηγική. Ομοίως και στην Κύπρο… Ομοίως και στην Μεσόγειο… Μια περιφερειακή στρατηγική που επεκτείνεται ΚΑΙ στα Βαλκάνια… Και στην Βόρεια και Κεντρική Αφρική… ΚΑΙ στην περιοχή του Κόλπου… ΚΑΙ στην σχεδιασμένη «εμφύτευση» προβλημάτων στην Κεντρική Ευρώπη… Ακόμη και στην προσπάθειά της να οικοδομήσει συμμαχίες με στρατηγικά χαρακτηριστικά στην Λατινική Αμερική και όχι μόνο.
Και η περιφερειακή στρατηγική, χτίζεται πρωτίστως με πολιτικές διεύρυνσης κυριαρχίας και ελέγχου. Και αυτές οι πολιτικές, δεν αντλούν υλικό διεύρυνσης από την δεξαμενή του πουθενά. Το αντλούν μέσα από επιλογές αμφισβήτησης, αφαίμαξης και εν τέλει περιστολής της κυριαρχίας άλλων.
Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, η Ελληνική πολιτική ελίτ, συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στο διπλό μοιραίο ολίσθημα, που αναπαράγει επικίνδυνα αδιέξοδα και νέας γενιάς προβλήματα για την χώρα.
- Συνεχίζει να παραμένει εγκλωβισμένη στις αυταπάτες του εξευμενισμού, με αποτέλεσμα η διαρκής υποχωρητικότητα, τα φοβικά σύνδρομα και η ανυπαρξία στρατηγικής, να δημιουργούν καθημερινά νέα επικίνδυνα τετελεσμένα ΚΑΙ στην Ελλάδα αλλά ΚΑΙ στην Κύπρο.
Η πρόσφατη Ελληνική άρνηση να σταλούν τα F-16 στην παρέλαση στην Κύπρο, σηματοδοτεί την επίσημη εγκατάλειψή της στην Τουρκική βουλιμία. Είναι μια απόφαση που συνιστά απαράδεκτη στρατηγική υπαναχώρηση, και ως τέτοια, όχι μόνο δεν ανακαλείται, αλλά από τούδε και στο εξής θα εμφανίζεται ως αδιαπραγμάτευτο Τουρκικό κεκτημένο…
- Η ελληνική πολιτική ελίτ, συνεχίζει επίσης να παραδέρνει στην αδιέξοδη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού, θεωρώντας πως κάθε ξένη παρουσία που δρα στην χώρα, έχει την αυτονόητη υποχρέωση να την προστατεύσει την κρίσιμη στιγμή. Τραγικό λάθος…
Οι Ευρωπαίοι το ξεκαθάρισαν… Και οι Αμερικανοί είναι φανερό πως δεν αναζήτησαν το «ασφαλές λιμάνι» της Βαλκανικής δουλοπρέπειας, για να μετακομίζουν εδώ τους ανταγωνισμούς τους με την Τουρκία.
Αυτοί που λυμαίνονται την αξιοπρέπεια της χώρας, θέλουν ένα ήσυχο οικόπεδο για να οργανώσουν την γεωπολιτική τους μπίζνα. Ένα οικόπεδο στο οποίο εν πολλοίς να έχει κριθεί αμετάκλητα η «υπέρτατη κυριαρχία» και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα περιστασιακά εθνικά καπρίτσια μιας πολιτικής ηγεσίας, η οποία το μόνο στο οποίο επιδίδεται με αξιοθαύμαστες επιδώσεις, είναι στην συνήθειά της σε επικύψεις και συμβιβασμούς.
Έτσι έχουν τα πράγματα, και καλό θα είναι η Ελληνική κοινωνία να πάψει να λειτουργεί ως όχλος, με εργαλείο… Πότε τους απερίσκεπτους πανηγυρισμούς και πότε το αδιέξοδο ανάθεμα, αφού το μόνο που τονώνουν και τα δυο είναι τις αυταπάτες μας, και προετοιμάζουν το έδαφος για την αμετάκλητη συνενοχή μας.
