BY 
να τα ολοκληρώσω και να τα ενσωματώσω σε μονογραφία που γράφω για τον Κονδύλη στην βάση του έργου που μελετώ.
Συνεχίζοντας την συζήτηση ο Κονδύλης προχώρησε στο να εξηγήσει το γεγονός ότι πολλοί νεοέλληνες σύγχυσαν τον αντί-ηγεμονισμό ως προάσπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, δηλαδή του κράτους τους, με τα εκλογικευμένα διεθνιστικά λενινιστικά «αντί-ιμπεριαλιστικά» συνθήματα που αποτελούσαν μεταμφίεση των αξιώσεων ισχύος της μιας υπερδύναμης. Η άλλη υπερδύναμη, βέβαια, εξέπεμπε αντίστοιχα μεταμφιεσμένα συνθήματα που υιοθετούσε απνευστί η άλλη πλευρά των διαιρεμένων «ιθαγενών». Συμφωνώ απόλυτα, του απάντησα, και του ανέφερα την θεώρηση του Edward H. Carr ότι σε όλες τις ιστορικές φάσεις ο οικουμενισμός -κάτι που και ο Κονδύλης αναφέρει στα κείμενά του από μια άλλη αλλά συγκλίνουσα οπτική- αποτελούσε την μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Εν γνώση μου ο λόγος μου είναι αντι-ηγεμονικός, συνέχισα, επειδή πειθαρχημένα εδράζονταιπάνω στα αξιώματα του Θουκυδίδη. Μάλιστα, σε κάποια κείμενά μου κάνω και ρητή διάκριση μεταξύ του ιδεολογικά εκπορευμένου όρου ή καλύτερα συνθήματος «αντί-ιμπεριαλισμός» με τον αντί-ηγεμονισμό που αποτελεί την αντίσταση του αμυνόμενου κατά όποιου «επιχειρεί να αποκτήσει συντελεστές ισχύος εκτός της Επικράτειάς του» (το εντός εισαγωγικών είναι ο ορισμός του ηγεμονισμού). Μάλιστα, δύο δεκαετίες μετά το βιβλίο μου «Κοσμοθεωρία των Εθνών» έχει ως άξονα όλης της ανάλυσης τις προϋποθέσεις ηγεμονικών και αντανακλαστικών αντί-ηγεμονικών συσπειρώσεων (παρενθετικά το «Εκκρεμές Watson»)
Συντομεύοντας λέω ότι όλα αυτά τα ιδεολογικά μπερδέματα των σύγχρονων Ελλήνων είναι ιστορικά ατυχήματα του αυτοκτονικού ιστορικού εγκλήματος του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου ο οποίος υποκινήθηκε από τρίτους και έγινε για λογαριασμό άλλων. Θα μπορούσε να αποφευχθεί όπως συνέβη αλλού, για παράδειγμα στην Γαλλία και την Ιταλία.
Όμως, οι Έλληνες «προοδευτικοί» της αριστεράς, και οι «τραβεστί δεξιοπροοδευτικοί» -το γνωστό ασυνάρτητο και αστείο δεξιό ιδεολόγημα περί τρίτου δρόμου αλλά και φιλελεύθεροι κοσμοπολιτισμοί του αρχαϊκού φιλελευθερισμού ο οποίος όπως εξελίχθηκαν οι ΗΠΑ μπήκε στα ιστορικά ράφια-, όλοι μαζί συνέχισαν χέρι-χέρι να παραμιλούν διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα. Αυτή την κατάσταση ο Παναγιώτης Κονδύλης την στηλιτεύει ανελέητα στην εισαγωγή του βιβλίου του «Από τον 20 στον 21 αιώνα», κείμενο που μαζί με του John Mearsheimer «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων» θεωρώ ότι είναι τα σημαντικότερα βιβλία διεθνούς πολιτικής του 21 αιώνα. Εδώ στην Ελλάδα και όχι μόνο είχαμε βασικά μια μεταψυχροπολεμική αστεία και αξιοθρήνητη αριστεροαναρχικοδεξιοκεντρώα «προοδευτική» κωμωδία της συμφοράς των νεοελλήνων. [«Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη» https://wp.me/p3OlPy-1Ku.]
Συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να παραμιλούν διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα. Την ίδια στιγμή όπως γίνεται ολοφάνερο ακόμη και στις ειδήσεις κάθε βράδυ το υπό εξέλιξη πολυπολικό διεθνές σύστημα γίνεται ολοένα και πιο συγκρουσιακό και ανελέητα επικίνδυνο για κάθε κράτος που υιοθετεί λανθασμένες στρατηγικές επιλογές. Όλοι μαζί και παρά τις ζημιές που μας προκάλεσαν περιστρέφονται γύρω από ποικίλων αποχρώσεων οικουμενικίστικες παραδοχές που υποβαθμίζουν το κράτος, την ισχύ του και τον χαρακτήρα των ανταγωνισμών και διενέξεων στον κρατοκεντρικό μας κόσμο .
Δεν εκπλήττει ότι όλοι μαζί κατάντησαν να είναι εγχώριοι πραιτοριανοί ξένων συμφερόντων υπογράφοντας το ένα μνημόνιο μετά το άλλο και κατ’ ουσία καθιστώντας την κοινωνία έρμαιο κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων διεθνικών κερδοσκόπων, τοκογλύφων και ηγεμονικών υπαλλήλων . Τα ιδεολογήματά τους ήταν φούσκα και εκεί τους οδήγησαν καταστρέφοντας την χώρα. Η έκπληξη είναι ότι στο επίπεδο των πολιτικών ελίτ αριθμητικά είναι πάρα πολλοί και όλοι μαζί συχνά συνωστίζονται στις εξουσιαστικές καρέκλες, όπου κατ’ εντολή της αδιαφανούς μεταμοντέρνας τεχνόσφαιρας αποφασίζουν μεταμεσονύκτια την θανατική καταδίκη του νεοελληνικού και κυπριακού κράτους. (Μεταμοντέρνος πόλεμος http://wp.me/p3OqMa-1ij ). Τα φαινόμενα αυτά, βέβαια, δεν είναι μόνο «νεοελληνικά» πλην το Ελληνικό κράτος και η κοινωνία του είναι από τα μεγαλύτερα συγκαιρινά θύματα.
Θα αρκούσε, για να χρησιμοποιήσω την φράση που μου είπε ο Παναγιώτης Κονδύλης, να διαβάσουν την θεώρησή του για «εχθρούς και φίλους» για να καταλάβουν -για να χρησιμοποιήσω τον ακριβοδίκαιο αφορισμό του- οι «μπουμπουνοκέφαλοι προοδευτικοί», πως το διεθνές σύστημα είναι κρατοκεντρικό. Ότι δηλαδή οι διεθνισμοί και κοσμοπολιτισμοί πέραν από φούσκες ήταν και αυτοκτονικές παραδοχές για τους αδύναμους που τις ενστερνίστηκαν.
Ιδού για παράδειγμα τι έγραψε ο Μεγάλος Πολιτικός Στοχαστής στο «Ισχύς και Απόφαση»: ««Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213)». Αυτό δεν είναι το διεθνές σύστημα τις κύριες πτυχές του οποίου φωτίζουν κάθε βράδυ οι ειδήσεις;
Καταλήγοντας λέμε ότι όπως έχουμε εξηγήσει σε εκτενή κείμενα η καλή θεωρία δεν είναι «λόγια της πλώρης». Είναι η αποτύπωση της πραγματικότητας. Η καλή θεωρία βέβαια η οποία στην διεθνή πολιτική είναι ανάπτυγμα των αξιωμάτων του Θουκυδίδειου Παραδείγματος. Όχι τα ιδεολογήματα και θεωρήματα που φούσκωσαν πολλά έθνη κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και που οδήγησαν την Ελλάδα σε εμφύλιο και διαιρέσεις οι προεκτάσεις των οποίων, δυστυχώς, φτάνουν μέχρι σήμερα. Ιδού λοιπόν μια από τις καθημερινές επαληθεύσεις των αλάνθαστων Θουκυδίδιων και Κονδύλειων νόμων της διεθνούς πολιτικής. Βασικά για να το πούμε διαφορετικά υπάρχουν τα αξιώματα του Θουκυδίδειου Παραδείγματος και η ανάλυση διεθνούς πολιτικής (ή για να χρησιμοποιήσουμε τον συμβατικό όρο της «θεωρίας διεθνών σχέσεων») για να είναι βάσιμη και όχι επικίνδυνο για τον κρατικό ορθολογισμό ιδεολόγημα, θα πρέπει να είναι συμβατή με τα αξιώματα του Παραδείγματος. Εξ ου και το 1990 όταν επανήλθα στην Ελλάδα και εντάχθηκα στο πανεπιστήμιο όχι μόνο δίδασκα Θουκυδίδη αλλά εισηγήθηκα δημόσια με δημόσιες δαπάνες -ελάχιστο θα ήταν το ποσό συγκριτικά με άλλες δαπάνες- να διανεμηθεί ο Πελοποννησιακός Πόλεμος του Θουκυδίδη σε όλους τους Έλληνες.
Ακολουθεί άρθρο που γράφτηκε το 1998 ως μια στοιχειώδης και ελάχιστη κατάθεση επιχειρημάτων σε μια στιγμή που ο όχλος των γνωστών επιφυλλίδων επιχείρησε να τον λοιδορήσει με φράσεις και λόγια ανήκουστα, χυδαία και υβριστικά.
Διάλογος. Η τουρκική απειλή και η «εθνική στρατηγική». Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ*. Το ΒΗΜΑ, 15/02/1998 , Σελ.: B10 Κωδικός άρθρου: B12468B102, ID: 64929
Η έκδοση του βιβλίου «Θεωρία του Πολέμου» του Παναγιώτη Κονδύλη θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα για μια σοβαρή συζήτηση των κεντρικών ζητημάτων της εθνικής στρατηγικής της Ελλάδας: μορφή και χαρακτήρας της τουρκικής απειλής, συσχετισμός ισχύος μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, η θέση αμφοτέρων των χωρών στο πλέγμα των διακρατικών σχέσεων της περιφέρειάς μας, προβολή των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συσχετισμών στο ορατό μέλλον και η ανάπτυξη μιας εύρωστης ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Στις γραμμές που ακολουθούν και με αφορμή ορισμένες αναφορές τού Π.Κ. θα αναφερθώ σε δύο ζητήματα. Πρώτον, στις κοινές ρίζες του νεοφιλελεύθερου και του μαρξιστικού διεθνισμού, γεγονός που πιθανώς ερμηνεύει ορισμένες διαπαραταξικές συγκλίσεις στο ελληνικό πολιτικό πεδίο την τρέχουσα δεκαετία· και, δεύτερον, σε ορισμένες πτυχές για τη φύση και τον ρόλο του πολέμου στις σύγχρονες διακρατικές σχέσεις.
«Ο ουσιώδης κοινός παρονομαστής του αρχικού μαρξισμού και του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού» παρατηρεί ο Π.Κ. (σελ. 15) «έγκειται στη βεβαιότητα κατάργησης των πολέμων μέσω της απορρόφησης του πολιτικού στοιχείου από το οικονομικό». Οπως είναι γνωστό, αυτή η κοινή προσδοκία των δύο ιδεολογικών ρευμάτων, με πολλές ενδιάμεσες αποχρώσεις διεθνιστικών θέσεων και απόψεων, οδηγεί στη θέση ότι η εξάλειψη των εθνικών διαφορών είναι η άλλη προϋπόθεση τερματισμού των πολεμικών συγκρούσεων. Στον βαθμό που οι ιστορικοί παράγοντες και οι πνευματικές αξίες ιεραρχούνται με οικονομιστικά κριτήρια, οι ρίζες τόσο της μαρξιστικής όσο και της νεοφιλελεύθερης εσχατολογίας είναι ουσιαστικά κοινές.
Οπως εύστοχα έγραψε ο Edward Η. Carr, «ο διεθνισμός / κοσμοπολιτισμός κάθε απόχρωσης αποτελούσε πάντοτε το ιδεολογικό εργαλείο προώθησης των δυνάμεων που βρίσκονται σε ισχυρή θέση». Στο πλαίσιο αυτής της θεμελιώδους και ιστορικά θεμελιωμένης παρατήρησης, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι, είτε αναφερόμαστε στον μαρξιστικό διεθνισμό είτε στον νεοφιλελεύθερο διεθνισμό, στη σύγχρονη διεθνή πολιτική εκδηλώνονται διεθνισμοί δύο μορφών. Πρώτον, ο διεθνισμός των ηγετών (και μερικών στρατευμένων διανοουμένων) των εκάστοτε ηγεμονικών χωρών (ο οποίος ευνοεί τα συμφέροντα διείσδυσης των χωρών τους)· δεύτερον, οι εισαγόμενες διεθνιστικές ιδεολογίες ποικίλων αποχρώσεων στις μικρές χώρες, οι οποίες υποστηρίζουν την εξάλειψη ή αποδυνάμωση του κράτους έθνους και της κρατικής κυριαρχίας. Δηλαδή το ίδιο ακριβώς διεθνιστικό επιχείρημα έχει συγκεκριμένη έννοια (και διαφορετικές επιπτώσεις) όταν προβάλλεται από την πλευρά ενός ισχυρού κράτους (π.χ. των ΗΠΑ ή της τέως ΕΣΣΔ) και άλλη όταν συχνότατα λόγω αφελείας προβάλλεται από την πλευρά ενός μικρού και αδύναμου κράτους. Εφόσον δεν υπάρχει δημοκρατική και κοινώς αποδεκτή διεθνής εξουσία πέραν και υπεράνω του κράτους έθνους, τέτοιες ιδέες, αν κυριαρχήσουν στα μικρότερα κράτη, αναπόφευκτα, καθιστούν τους φορείς τους νεροκουβαλητές των συμφερόντων των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων.
Συναφής με τα πιο πάνω ζητήματα είναι η θέση του πολέμου και της άσκησης βίας στον διεθνή χώρο, θέμα θεωρητικά απέραντο, γεγονός που καθιστά αδύνατη είτε εξάντλησή του σε λίγες γραμμές είτε ανάλυση των θεωρητικών καταδύσεων του Π.Κ. (έργο το οποίο, δικαίως, θεωρήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα στη διεθνή βιβλιογραφία). Πάντως, ελλείψει χώρου για εκτενή εξέταση του θέματος, είναι ίσως σκόπιμο να τονισθεί ότι η ευρωστία ορισμένων θέσεων του Π.Κ. οι οποίες προκάλεσαν μεγάλη αντίδραση στην Ελλάδα (και των οποίων η στρατηγική λογική ελάχιστα έγινε αντιληπτή) βρίσκεται ακριβώς στη μεγάλου βαθμού θεωρητική θεμελίωσή τους στο κυρίως μέρος της ανάλυσης, δηλαδή στα θεωρητικά κεφάλαια του βιβλίου. Στο πρώτο κεφάλαιο, π.χ., αναλύεται εκτενώς η σχέση «πολέμου» και «πολιτικής» για να τονισθεί η συνάφειά τους με την «κοινωνική κατάσταση» τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών.
Ο πόλεμος, στο πλαίσιο αυτό, δεν μπορεί παρά να εκτιμηθεί ως μέρος του πλέγματος της «πολιτικής επικοινωνίας» μεταξύ των κρατών, «ως σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων η οποία λύνεται αιματηρά, και μόνον ως προς τούτο διαφέρει από τις άλλες συγκρούσεις». Στο ίδιο πλαίσιο, το δίλημμα άμυνα / επίθεση (στο οποίο θα μπορούσε να ενταχθεί και η προβληματική του «πρώτου κτυπήματος» που, ίσως φυσιολογικά, τρομάζει τους μη εξοικειωμένους με τη στρατηγική ανάλυση και τους προσανατολισμούς των επιτελείων όλων των στρατών) εμπερικλείει ζητήματα που «υπαγορεύονται από λόγους, εν τέλει πολιτικούς».
Σε μια εποχή που εκτοξεύονται κατά της χώρας μας «casus belli» (δηλαδή, ουσιαστικά, απειλές «πρώτου κτυπήματος» στην περίπτωση που ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα), αριθμητικά ίσως όσα ποτέ άλλοτε στην ιστορία των διακρατικών σχέσεων, ο στρατηγικός προβληματισμός της επιστημονικής εμβέλειας του Π.Κ. καθίσταται επίκαιρος και κρίσιμος για την «εθνική στρατηγική». «Εθνική στρατηγική» βεβαίως είναι μια έννοια η οποία, ενώ συχνά αναφέρεται στον ελληνικό πολιτικό διάλογο, τα θεμελιώδη διλήμματα και προβλήματα που εμπερικλείει ελάχιστα έχουν κατανοηθεί.
*Ο κ. Παναγιώτης Ηφαιστος είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Υστερόγραφο
Ο Κονδύλης είναι περιγραφικός και αξιολογικά ουδέτερος. Όσο και να προσπαθήσεις να βρεις αν κάπου ξέφυγε από την αξιολογικά ελεύθερη περιγραφή δεν το κατορθώνεις και εάν έτσι νομίσεις πιο κάτω αναιρείται μέσα στα κύματα εναλλακτικών και συγκριτικών θεωρήσεων. Ως προς τούτο σωστά είμαι ότι εκπλήσσεται αν κάποιος διαφωνεί ή συμφωνεί μαζί του. Δεν είναι θέμα να τον ζηλέψεις, να τον φοβηθείς ή να τον ανατρέψεις και όσοι το επιχείρησαν εκτιμώ ότι περίπου γελοιοποιήθηκαν επιστημονικά. Ο Κονδύλης είναι ένας ωκεανός πολιτικής σκέψης που αξίζει να ταξιδεύεις, να αντλείς και να εμπλουτίζεις την ανάλυσή σου. Έχω αφιερώσει δύο βιβλία μου στον Παναγιώτη Κονδύλη και έπεται ακόμη ένα. Τα δύο βιβλία είναι το «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας» και το «Κοσμοθεωρία των Εθνών, τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη, την Ευρώπη και τον κόσμο«.
Συναφή
- Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB
- ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. «Πελατειακές σχέσεις» («patron-clientrelations») μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών και ο διάλογος Μηλίων-Αθηναίων στον Θουκυδίδη. https://wp.me/p3OlPy-Oa
- ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ – http://wp.me/p3OqMa-1j0
- ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij – http://wp.me/p3OlPy-1pn
- Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΡΟΚΑΝΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Συμπεριλαμβάνει απόσπασμα από το «Κοσμοθεωρία των Εθνών»http://wp.me/p3OqMa-1ie
- Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία http://wp.me/p3OlPy-1no – http://wp.me/p3OqMa-1hI
- ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c
- ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΈΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΎ ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΛΗΞΉ ΤΟΥ: ΚΑΤΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΩΝhttp://wp.me/p3OqMa-138
- ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΡΟΚΑΝΙΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΚΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1kS
- ΤΑ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΡΑ, Η «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» και συνθήκες που την κατεδαφίζουν. http://wp.me/p3OlPy-1bQ – http://wp.me/p3OqMa-15l
- ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ VERSUS ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ / ΙΣΧΥΡΕΣ… http://wp.me/p3OlPy-10O
- «ΔΕΝΔΡΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΛΛΟ-ΦΟΒΙΑ», «ΦΥΣΗ-ΦΟΒΙΑ» ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-ZS
- Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv
- ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΎ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-Vv
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE
- Tο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής πολιτικής θεμελίωσης http://wp.me/p3OlPy-1id
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
