του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και όλα δείχνουν πως το απατηλό πλαίσιο πάνω στο οποίο έχει οικοδομήσει τις διαχρονικές του αυταπάτες το πολιτικό προσωπικό της χώρας, βρίσκεται ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική του κατάρρευση…
Το τελευταίο ευφυολόγημα μέσα από το οποίο υπερπροβλήθηκαν οι περίφημες «στρατηγικές συνεργασίες» της πατρίδας μας και το οποίο μεταξύ άλλων εξαργυρώθηκε με την συμμετοχή των εκπροσώπων της στις γνωστές «τριμερείς – πολυμερείς» όλων των παραλλαγών, της αφαίρεσε και την τελευταία ικμάδα, αφού η γεωστρατηγική της υπεραξία ρευστοποιήθηκε με ανούσια ταρατατζούμ, που…
- ΔΕΝ οχύρωσαν την γεωπολιτική της υπόσταση…
- ΔΕΝ ισχυροποίησαν την αποτρεπτική της ασπίδα έναντι αυτών που επιβουλεύονται την εδαφική της ακεραιότητα…
- ΔΕΝ ανέκοψαν την κλιμάκωση του επιθετικού αναθεωρητισμού. Και εν τέλει…
- ΔΕΝ τροποποίησαν τους όρους με τους οποίους επιχειρείται να επαναδιατυπωθούν οι γεωστρατηγικές ισορροπίες στο ζωτικό για την χώρα μας γεωπολιτικό μικροπεριβάλλον.
Όλα τα παραπάνω, ΔΕΝ συνιστούν μια μοιραία εξέλιξη. Είναι η συνισταμένη συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, ενταγμένων σε ένα πλαίσιο αντιλήψεων, από το οποίο η Ελληνική πολιτική τάξη δυστυχώς ΔΕΝ δραπέτευσε ούτε την ύστατη ώρα. Παρέμεινε εγκλωβισμένη στην παρασιτική των πραγμάτων αντίληψη, επιχειρώντας να διασκεδάσει μέσα από αυτήν, την παραδοσιακή της ατολμία και τα φοβικά σύνδρομα, προσφέροντας…
- Στους ΜΕΝ συμμάχους, πρόθυμα, χωρίς επιφυλάξεις και έναντι φιλικών χτυπημάτων στην πλάτη, όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, «αδειάζοντας» το χαρτοφυλάκιο της χώρας από τα κρίσιμα στρατηγικά του αποθέματα…
- Στους ΔΕ αντιπάλους, τον χρόνο και ένα ευνοϊκό περιβάλλον προϋποθέσεων, για να κλιμακώσουν την επιθετική τους ατζέντα, ΤΟΣΟ στο επίπεδο της ρητορικής, ΟΣΟ και με συγκεκριμένες νομικοπολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες.
Οι εξελίξεις στα τέλη του 2019 και μέσα στον πρώτο μήνα του 2020 υπήρξαν καταλυτικές. Η επιμονή όμως στην λάθος ανάγνωση των δεδομένων, συνιστά πλέον πρόκληση από την μεριά του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας.
Το τουρκολιβυκό μνημόνιο, αιφνιδίασε την Ελληνική Εξωτερική πολιτική, ενώ αυτή η αρνητική εξέλιξη διαφαινόταν και θα μπορούσε να είχε προληφθεί ή έστω θα μπορούσαν να είχαν διαμορφωθεί εντελώς διαφορετικοί όροι ως προς την μεταγενέστερη αντιμετώπισή της. Η Ελλάδα ωστόσο δεν το τόλμησε.
Επιμένει να αντιμετωπίζει με λαγνεία τις υποτιθέμενα «διεθνείς» της υποχρεώσεις όταν πρόκειται να στοιχηθεί υποτελώς πίσω από τις επιλογές των «συμμάχων» της, ενώ την ίδια στιγμή αντιμετωπίζει φοβικά και άτολμα την πρώτιστη και πραγματικά ΔΙΕΘΝΗ υποχρέωσή της που είναι η πλήρης άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων που θεμελιώνονται μέσα από το Διεθνές Δίκαιο. Έτσι…
- Στοιχήθηκε πίσω από την επιλογή αναγνώρισης του Σάρατζ ενώ τα στρατηγικά της συμφέροντα επέβαλαν να κρατήσει μια στάση διαφορετική. Και φυσικά…
- Δεν απετόλμησε την ανακήρυξη ΑΟΖ, ΚΑΙ την οριοθέτησή της με την Κυπριακή Δημοκρατία, ενθαρρύνοντας με την ατολμία και τα φοβικά της σύνδρομα, τους τακτικισμούς της Τουρκικής Εξωτερικής πολιτικής…
Η Διάσκεψη του Βερολίνου, αντιμετωπίστηκε ως ένα τεχνικό – διαχειριστικό ζήτημα, ενώ στην ουσία της, υπήρξε ένα κρίσιμο στρατηγικό εργαλείο που θεμελίωσε μια νέα μίνι Γιάλτα, στην οποία προσκλήθηκαν, εκτός από τους κατά συνθήκην εμπλεκόμενους, αυτοί οι οποίοι διεκδικούν και τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να διαθέτουν Μεσογειακή στρατηγική εν όψει των ευρύτερων ανακατατάξεων που συντελούνται. Η Ελλάδα…
- Ζήτησε αλλά ΔΕΝ απαίτησε την συμμετοχή της σε αυτήν την διεργασία…
- Ψέλλισε ένα θνησιγενές «βέτο» στο πουθενά, αλλά ΔΕΝ έθεσε ζήτημα ακυρότητας της Διάσκεψης εξ αιτίας της συμμετοχής του «Πειρατή» Ερντογάν σε αυτήν και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Και το χειρότερο…
- Χαιρέτισε το αποτέλεσμά της, αρνούμενη να τηρήσει ακόμη και τα προσχήματα, διαμηνύοντας στους πάντες την προθυμία της να συμβιβαστεί με έναν ρόλο κομπάρσου, αδιαφορώντας για το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει εξ αιτίας αυτής της επιλογής.
Η Αμερικανική αφωνία για τα τεκταινόμενα κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί με την γνωστή παρέμβαση Πομπέο, η οποία αν και έρχεται να επισφραγίσει ακόμη μια πράξη δουλοπρέπειας με την επέκταση της «στρατιωτικής συνεργασίας», δε διστάζει να παραπέμψει στα προβλεπόμενα του άρθρου 33 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για την επίλυση των Ελληνοτουρκικών «διαφορών». Κι όμως…
Αυτήν την πρωτοφανή πρόκληση, οι γνωστοί παπαγάλοι επιχειρούν γι’ ακόμη μια φορά να την εμφανίσουν ως πολύτιμο συμμαχικό υπερόπλο.
Στο περιβάλλον αυτών των εξελίξεων, η συνολική επιδείνωση είναι ραγδαία, και τείνει να καταστεί ανεξέλεγκτη εξ αιτίας τριών παραμέτρων τα αποτελέσματα των οποίων αλληλοδιαπλέκονται με τρόπο δραματικό.
- Πρώτον: Οι κυβερνητικοί χειρισμοί παραμένουν εξόχως προβληματικοί, αποσπασματικοί και αλληλοαναιρούμενοι, στέλνοντας την λάθος στιγμή το λάθος μήνυμα σε «φίλους» και αντιπάλους.
Η σε σωστή κατεύθυνση πρωτοβουλία για τις συναντήσεις με τον στρατάρχη Χάφταρ, τείνει να εξαντλήσει την δυναμική της στο επίπεδο της επικοινωνίας στον απόηχο της Διάσκεψης του Βερολίνου. Η μεταγενέστερη απόφαση για την αποστολή της συστοιχίας των ελληνικών PATRIOT στην Σαουδική Αραβία κατ’ απαίτηση των Αμερικανών, υπήρξε μια στρατηγικά αντιφατική (εκτός από επιζήμια) απόφαση, αφού η στροφή της Ελληνικής Διπλωματίας που εκδηλώθηκε με την απόφαση για την προσέγγιση Χάφταρ, δεν συνδυάστηκε με την αναγκαία στρατηγική μεταστροφή της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής στην κατεύθυνση του απογαλακτισμού της από συμπεριφορές υποτέλειας.
Την ίδια στιγμή, και ενώ η μάχη των παραβιάσεων κλιμακώνεται στο Αιγαίο, η στοχευμένη ρητορική της φυσικής ηγεσίας του στρατεύματος, ακυρώνεται εν τοις πράγμασι με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, η οποία συντηρεί και αναπαράγει λογικές Χάγης… Δηλαδή λογικές συμβιβασμού και διαπραγμάτευσης με όρους γεωπολιτικού ακρωτηριασμού της χώρας.
Στο ίδιο πνεύμα, και με κυρίαρχη επιδίωξη την εκτόνωση της λαϊκής οργής μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στα νησιά μας, κινείται η κυβερνητική διαχείριση της μεγάλης υβριδικής επίθεσης της οποία υφίσταται η χώρα από την Τουρκία με όχημα το μεταναστευτικό.
Και είναι τουλάχιστον θλιβερό μέσα σε αυτό το γκρίζο περιβάλλον, ο πρωθυπουργός της χώρας να δραπετεύει προκλητικά από την μεγάλη εικόνα, παραμυθιάζοντας τον εαυτό του ΚΑΙ την κοινωνία για την προσμονή 100 δις σε επενδύσεις μέσα στην επόμενη επταετία.
- Δεύτερον: Οι «πολύτιμοι σύμμαχοι», όταν για λόγους σκοπιμότητας αποφεύγουν να τοποθετηθούν ως προς την ουσία, δεν διστάζουν να προκαλέσουν ευθέως με την στάση τους, καταδεικνύοντας τις πραγματικές τους προθέσεις, ΤΟΣΟ απέναντι στα Δίκαια της χώρας, ΟΣΟ και απέναντι στις πειρατικές παραβιάσεις των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Έτσι… Έχοντας διασφαλισμένη την Ελληνική αφωνία, η Ιταλία παίζει τα δικά της παιχνίδια με τουρκικές κολεγιές, υποτιμώντας και απαξιώνοντας ταυτόχρονα ΚΑΙ την Ελλάδα αλλά ΚΑΙ την Κύπρο…
Η Γερμανία συνεχίζει ακάθεκτη να «χτίζει» το δικό της στρατηγικό μπλοκ, με την Τουρκία να παίζει ΚΑΙ εδώ προεξάρχοντα ρόλο…
Οι ΗΠΑ κάνουν μια χαρά την δουλειά τους επιδιδόμενες στον ρόλο του Ποντίου Πιλάτου…
Και φυσικά το ΝΑΤΟ, η πολυδιαφημισμένη ομπρέλα προστασίας μας δηλαδή, δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να πλειοδοτεί σε ακατάσχετη Τουρκοφροσύνη δια του Γενικού Γραμματέα του.
- Τρίτον: Η ίδια η Τουρκική επιθετικότητα αναβαθμίζεται σημαντικά τα τελευταία 24ωρα. Στο επιχειρησιακό επίπεδο αναβαθμίζεται τόσο ποσοτικά όσο κυρίως ποιοτικά σε ότι αφορά στην φυσιογνωμία των παραβιάσεων, ενώ στο επίπεδο της ρητορικής προϊδεάζει τους πάντες για όλα όσα είναι διατεθειμένη να επιδιώξει πάση θυσία να «στριμώξει» την χώρα μας.
Ήδη το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών δια του αξιωματούχου του Τσαγατάι Ερτζίγες, και στο πνεύμα των δηλώσεων του Υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ που προηγήθηκαν, θέτει ήδη μια βεντάλια ζητημάτων που αφορούν:
Στην υφαλοκρηπίδα και τα χωρικά ύδατα…
Στην αποστρατικοποίηση των νησιών…
Στον εναέριο χώρο…
Στην κυριαρχία βραχονησίδων και μικρότερων νήσων και ειδικά των Ιμίων…
Και στις δραστηριότητες έρευνας και διάσωσης (SAR) και σε ποιον ανήκουν.
Την ίδια στιγμή, κατευθυνόμενοι τουρκόφρονες ανοίγουν ζητήματα στην Θράκη, ενώ στα νησιά μας, η υβριδική κλιμάκωση προσλαμβάνει διαστάσεις εκρηκτικές.
Αποκωδικοποιώντας όλα τα παραπάνω, είναι φανερό πως όλοι οι εμπλεκόμενοι διαπιστώνουν πως έχουν απέναντί τους μια μικρή χώρα που αναζητεί εναγωνίως περπατησιά διαχείρισης της ηττοπάθειας… Που δεν αποτολμά να αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα με πρώτιστο αυτό της σημαντικότητας μιας χώρας όταν αυτή ΔΕΝ είναι δεδομένη και προβλέψιμη για κανέναν… Και που στην βάση αυτών των διαπιστώσεων…
- Οι ΜΕΝ θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν απερίσπαστοι να σχεδιάζουν και να υλοποιούν τις στρατηγικούς τους επιδιώξεις. Και…
- Οι ΔΕ αισθάνονται ότι μπορούν να κλιμακώνουν τις απειλές και τις επιθέσεις τους, διατηρώντας για λογαριασμό τους ως αποκλειστικό το προνόμιο του αιφνιδιασμού.
Αυτό ακριβώς είναι το status επιβάλλεται να αλλάξει. Χωρίς αναστολές και κλυδωνισμούς. Χωρίς πισωγυρίσματα και δεύτερες σκέψεις. Χωρίς μετέωρους βηματισμούς που ακυρώνουν την δυναμική της όποιας θετικής πρωτοβουλίας.
Τώρα που όλα δείχνουν πως για μια πλειάδα πραγμάτων ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα, η Ελλάδα έχει μια και μόνη επιλογή αν θέλει να περάσει στην λίστα των πρωταγωνιστών που διεκδικούν μερίδιο στην Νίκη…
- Να αιφνιδιάσει… Να αιφνιδιάσει τους πάντες και για όλα όσα δεν θα περίμεναν…
- Να διεκδικήσει για λογαριασμό της το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, με την απόφασή της να μεταμορφωθεί σε δύναμη ΠΡΩΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΠΛΗΓΜΑΤΟΣ, ώστε να εξαναγκάσει…
Τους εχθρούς να είναι αυτοί που θα αναζητήσουν τρόπο να διαχειριστούν την ήττα τους. Και…
Τους φίλους να τεθούν ενώπιον των ευθυνών τους.
