Αριάδνη Χατζηγιώργη
Βαρέθηκε ν’ ακούει συμβουλές, πώς να γεμίσει τον άδειο χρόνο, πώς να εκμεταλλευτεί τις δωρεάν ευκαιρίες για επιμόρφωση και ψυχαγωγία μέσω διαδικτύου. Βαρέθηκε να φοβάται, να προβλέπει, να κάνει σχέδια αντιμετώπισης καταστροφών. Βαρέθηκε, αλήθεια, κι είπε να φάει. Μετά από λίγη ώρα ξαναείπε. Και τώρα τρώει, όποτε θυμάται, όποτε βαριέται. Όχι όμως όταν πεινάει, γιατί δεν προλαβαίνει. Το παλιό μπλου τζην που είχε λυπηθεί να το πετάξει και το πήγε στο χωριό για ώρα ανάγκης, ακόμα τη χωρούσε. Ένιωσε περηφάνεια. Δεν έγινε βούβαλος ακόμη, όπως αρκετές από τις συνομήλικές της. Την τρίτη μέρα το φερμουάρ άνοιγε μόνο του και την τέταρτη το κουμπί τις μέσης της έκοβε την ανάσα. Ευτυχώς είχε πάει στο χωριό, επίσης για μια ώρα ανάγκης, ένα άλλο παμπάλαιο παντελόνι ελαστικό με ελαστική ζώνη. Το φοράει και ανεμίζει τα φαρδιά μπατζάκια, αν και πρέπει να παραδεχθεί ότι σε λίγες μέρες αυξήθηκε σε πλάτος και όχι δυστυχώς και σε ύψος. Σάμπως θα τη δει και κανείς; Oργάνωσε την κουζίνα να χρειάζεται σούπερ μάρκετ μία φορά την εβδομάδα. Έστειλε το μήνυμα στον αριθμό που ελέγχει τα σύρε κι έλα κι εκείνος της τό’ στειλε πίσω. Αν τη σταματήσουν οι τοπικοί αστυνομικοί, κάτι πολύ αφιλότιμα παιδιά, που της έκοψαν κλήση για παραβίαση ορίου ταχύτητας για τα 60 χιλιόμετρα την ώρα, θα τους τους το δείξει, και το σταλμένο και το επιστραμμένο, αν και πολύ φοβάται ότι δεν θα δείξουν κατανόηση και θα αναρωτηθούν πού την έχουν ξαναδεί.
Τα κορίτσια στο σούπερ μάρκετ φοράνε μάσκες ή γάντια, σπανίως και τα δύο ταυτοχρόνως. Μερικές δεν χαιρετούν και σε κοιτούν με μισό μάτι από απόσταση τριών μέτρων. Μία χαρωπή ορμάει πάνω στους πελάτες και θέλει να μάθει τα νέα όλης της οικογένειας και να τους εξυπηρετήσει σε ό,τι ψάχνουν. Εκπέμπει ανθρωπιά και σταγονίδια. Τι να πρωτοαπολυμάνει όταν γυρίσει σπίτι; Δεν βαριέσαι.
Δεν συναντάει κανένα άλλο αυτοκίνητο στο γυρισμό, δεν βλέπει άλλα φώτα, πέρα από τα πρώτα αστέρια που λάμπουν πάνω από τις πανύψηλες βελανιδιές. Τα σκυλιά παραφυλάγουν να το σκάσουν για βραδινή βόλτα. Δεν περνάνε πια περαστικοί να κάνουν το κομμάτι τους και λαχταρούν να βρουν καμιά γάτα ή να περάσουν έξω από κανέναν άλλο κήπο και να κάνουν νταηλίκια σε σκυλιά που τά’ χουν μαντρωμένα. Μπαίνουν μόνα τους από τη μισάνοιχτη εξώθυρα, ξεδιψάνε από το τρεχαλητό και καρτερούν το βραδινό φαγάκι. Ντίγκι ντίγκι τα μεταλλικά κουπάκια με αχνιστό γιουβέτσι από περισσέματα. Παίρνουν μετά μια στάση μεγαλοπρεπή έξω απ τη θύρα, σαν λέοντες πέτρινοι αντικρυστοί απέξω από παλάτι. Κοιμήσου ήσυχα. Δεν φτάνει εδώ ιός, ούτε ειδήσεις, ούτε φιδίσια συρίγματα πονηρών κύκλων. Θα κλείσουν οι τράπεζες, θ’ αλλοιώσουν τα νούμερα των καταθέσεων, το ίντερνετ θα περάσει στα χέρια παραφρόνων. Κοιμήσου ήσυχα. Τα αστέρια θα υψώνονται πάνω από τη σκεπή, λεπτή ομίχλη θα λειαίνει την αγριάδα του μέλλοντος, τα σκυλιά θα γουργουρίζουν χορτάτα, ο χαλβάς θα πετύχει, στην τηλεόραση ο Δημήτρης Χορν θα κάνει χαριτωμένες, διαβολικές πιρουέτες και στα υπόγεια του πανεπιστημιακού νοσοκομείου χοντροειδείς μεταφορείς θα στοιβάζουν πτώματα καπνίζοντας με το ένα χέρι. Έχει κι άλλο παντελόνι ακόμα πιο ελαστικό στα ρούχα για μια ώρα ανάγκης, αλλά μην ανησυχείς. Το σημαντικό είναι να μη φτάσεις το νούμερο 48. Γιατί μετά, τίποτα δεν σε σώνει από το 50.
