Συνέντευξη του Τιερύ Βολτόν στην Ευγενία Μπαστιέ Le Figaro.
Επιμέλεια: Ε.Δ. Νιάνιος.
[Ούτε η αυτοκτονία του βάρδου της κομμουνιστικής επανάστασης Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (1930) στο άνθος της ηλικίας του (37 ετών) στάθηκε ικανή να κλονίσει την πίστη των Δυτικών προοδευτικών διανοουμένων στο φωτεινό μέλλον του κομμουνισμού. Η παγερή σιωπή τους κάλυψε 100 εκ. θύματα σε Σοβιετική Ενωση, Κίνα και τις χώρες επιρροής τους. Σε 200.000 υπολογίζονται οι δολοφονηθέντες ιερείς στη Ρωσία. 65.000 τα πάσης φύσεως θύματα – 165 οι νεκροί ιερείς – στην Ελλάδα. Η προοδευτική διανόηση δεν βρήκε γι’ αυτά τα θύματα ούτε μια συγνώμη να εκφράσει.
Ο Τιερύ Βολτόν (γεν. 1951) είναι δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος και συγγραφέας είκοσι τουλάχιστο έργων με αντικείμενο τον κομμουνισμό, με κορυφαίο τη μοναδική στον κόσμο Παγκόσμια Ιστορία του Κομμουνισμού. Στη συνέντευξή του, που δόθηκε στην Ευγενία Μπαστιέ – με αφορμή την έκδοση του 3ου τόμου αυτού του έργου (1.171 σελίδες), με τίτλο: Οι Συνένοχοι.- στιγματίζει τη στάση των «προοδευτικών» διανοουμένων, γιατί όποιος ήθελε να μάθει την αλήθεια, γνώριζε…Ε.Δ.Ν.]
Ο ποιητής Λουί Αραγκόν (1897-1982) απευθύνει χαιρετισμό σε συνέδριο του ΚΚΓαλλίας. Είναι αυτός που έγραψε ένα εκτενές ποίημα εκθειάζοντας τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια της Κα Γκε Μπε.
FIGAROVOX.- Στο βιβλίο σας Les Complices (Οι Συνένοχοι), τον τρίτο τόμο της Παγκόσμιας Ιστορίας του Κομμουνισμού, εξετάζετε την έλξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας στους δυτικούς στοχαστές. Από πού πηγάζει αυτή η γοητεία;
Thierry WOLTON – Οι στοχαστές και ο κομμουνισμός έγιναν για να συναντηθούν από τότε που ο Λένιν κατάλαβε ότι το προλεταριάτο δεν θα έσπαγε τις αλυσίδες εκμετάλλευσής του, όπως πίστευε ο Μαρξ, και ότι χρειαζόταν ένα κόμμα επαγγελματιών επαναστατών για να πάρει την εξουσία, όπως γράφει στο Τι να κάνουμε; το 1902. Αυτομάτως, η επανάσταση γινόταν θέμα φωτισμένων στοχαστών, επιφορτισμένων να φέρουν την ευτυχία στο λαό παρά τη θέλησή του. Το να είσαι στο κέντρο της εξουσίας, ως σύμβουλος ή ενεργός παράγων, είναι ένα παλιό όνειρο της ελίτ των στοχαστών από τον Πλάτωνα. Επιπλέον, ο ιστορικός ντετερμινισμός που χαρακτηρίζει τη μαρξιστική θεωρία, ο ταξικός αγώνας ως η κινητήρια δύναμη της ιστορίας και η αναπόφευκτη έλευση του κομμουνισμού, το υπέρτατο στάδιο της ανθρωπότητας, προσέφεραν στους διανοούμενους τον οδικό χάρτη που ονειρεύονταν. Με αυτόν βρίσκονται στην καρδιά της δράσης με την πυξίδα για να τους κατευθύνει. Eτσι και εδραιώθηκε ο κομμουνισμός, όλα τα εν λόγω καθεστώτα εξόντωσαν τους διανοούμενους που ήταν εκτός γραμμής, αλλά όσο επρόκειτο για το αίμα των άλλων κάπου, μακριά, για κείνους που υπέφεραν, οι περισσότεροι των συμπαθούντων δυτικών διανοουμένων συνέχισαν να πιστεύουν στο λαμπρό μέλλον.
Διαβάζοντάς σας, έχει κανείς την εντύπωση ότι η Γαλλία προσέφερε τους καλύτερους “συνένοχους”. Γιατί νομίζετε ότι “το όπιο των διανοουμένων” είχε τόσο μεγάλη επιρροή στη χώρα μας;
Ο όρος “όπιο των διανοουμένων” είναι του Ραιϊμόν Αρόν, ενός από τους σπάνιους διανοούμενούς μας που ξέφυγε από την κομμουνιστική έλξη. Η ιδιαίτερη όρεξη των «στοχαστών» μας για αυτή την ιδεολογία οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Κατά βάση, να πούμε ότι η σχέση του γάλλου διανοούμενου με την εξουσία είναι μοναδική, στο φαινόμενο της Αυλής που καθιέρωσε η βασιλεία, να είσαι το αυτί του πρίγκιπα ήταν πάντα ένα σημάδι αναγνώρισης. Στη Γαλλία, η εξουσία προσελκύει, μέχρι που τις πιο πολλές φορές τυφλώνει. Από την άλλη, η φιλοσοφία του Διαφωτισμού που ανέδειξε η Γαλλική Επανάσταση έδειξε πώς η σκέψη μπορούσε να προετοιμάσει τα μυαλά για πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, τις οποίες ο κομμουνισμός συστηματοποιεί ακριβώς με το κόμμα του Λένιν. Ο παράγοντας [γαλλική] επανάσταση διαδραματίζει επίσης το ρόλο του, όλος ο πολιτισμός μετά το 1789 έχει μεγεθύνει αυτή τη στιγμή, μόλις πρόσφατα συνειδητοποιήσαμε ότι η ιδεολογική οργάνωση μπορούσε να οδηγήσει στην Τρομοκρατία, όπως το 1793. Η λαϊκή έκφραση “δεν κάνουμε ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά” θεωρεί τις επαναστατικές υπερβολές ως απαραίτητες, άρα αποδεκτές. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστική επανάσταση, πρόκειται για μια από τις απάτες αυτής της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η εξουσία δεν κερδίθηκε ποτέ μετά από μια λαϊκή εξέγερση: το πραξικόπημα του Λένιν τον Οκτώβριο του 1917, ο εμφύλιος πόλεμος που κέρδισε ο Μάο το 1949, ο εθνικός απελευθερωτικός πόλεμος με επικεφαλής τον Χο Τσι Μινχ στο Βιετνάμ είναι μερικά παραδείγματα. Ο όρος “κομμουνιστική επανάσταση” είναι ένα οξύμωρο που οι διανοούμενοί μας σεβάστηκαν.
Για τους «προοδευτικούς» αριστερούς η βία είναι μαμμή της ιστορίας. Ετσι και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (1905-1980) πίστευε ότι «οι επαναστάτες του 1793 δεν σκότωσαν πολλούς». Χρειάστηκε η επέμβαση του σοβιετικού στρατού (1955) στην Ουγγαρία για να συνέλθει από τις αυταπάτες του: «Ο σοσιαλισμός στο όνομα του οποίου οι σοβιετικοί στρατιώτες πυροβόλησαν του Ούγγρους πολίτες δεν τον αναγνωρίζω…είναι μια τρέλα»
Αναφέρετε ιδιαίτερα την έννοια του “συνοδοιπόρου”. Τι σημαίνει ο όρος αυτός; Ποιοι ήταν οι πιο διάσημοι απ’ αυτούς;
Η έκφραση οφείλεται στον Τρότσκι, το 1922. Αναφέρεται στον διανοούμενο που είναι έτοιμος να συμπορευτεί με τους κομμουνιστές χωρίς ωστόσο να ενταχθεί στο κόμμα. “Για έναν συνοδοιπόρο, τίθεται πάντοτε το ερώτημα πόσο μακριά θα πάει”, δήλωσε ο Τρότσκι, ένας ιδεολόγος του κομμουνισμού μεταξύ των ιδεολόγων. Ο όρος μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες: papοucki στα ρωσικά, fellow traveller στα αγγλικά, Mitlaufer στα γερμανικά, compano di strada στα ιταλικά, κλπ. Σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου υπήρξαν συνοδοιπόροι: Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω στη Μεγάλη Βρετανία, Ντάσιελ Χάμετ στις Ηνωμένες Πολιτείες, Μπέρτολτ Μπρεχτ στη Γερμανία, Aλμπέρτο Moράβια στην Ιταλία κ.ο.κ. Εν συντομία, αυτοί που πήραν ξεκάθαρη θέση.
Τι διαφορές βλέπετε ανάμεσα στον “συνοδοιπόρο” και τον “χρήσιμο ηλίθιο” για τον οποίο μιλάτε επίσης;
Ο Λένιν εννοούσε με αυτόν τον όρο τον πολιτικό, τον επιχειρηματία που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να προωθήσει αυτή ή την άλλη πλευρά του κομμουνισμού, από υπερηφάνεια (για να προσελκύσει το ενδιαφέρον), από άγνοια, από απληστία, εν συντομία χρησιμοποιώντας όλα τα κίνητρα του ανθρώπου. Ο πιο γνωστός από τους “χρήσιμους ηλίθιους” είναι ο πρώην Γάλλος Πρωθυπουργός κατά την Τρίτη Δημοκρατία Eντουάρντ Εριό, που προσκλήθηκε στην Ουκρανία στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ενώ ο λιμός, τον οποίο συντόνιζε ο Στάλιν για να εξαφανίσει τους δύστροπους αγρότες, ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Αρνήθηκε την πραγματικότητα, δηλαδή μερικά εκατομμύρια νεκρούς. Πιο κοντά χρονολογικά, ο Φρανσουά Mιτεράν έκανε τα ίδια για λογαριασμό του Mάο. Δεκτός από τον Μεγάλο Τιμονιέρη, καθώς ο λιμός αποδεκάτιζε τη χώρα λόγω του Μεγάλου άλματος προς τα μπρός, αμφισβήτησε την έκταση, βασιζόμενος στα λεγόμενα του Μάο. Τότε, 30 έως 50 εκ. Κινέζοι έχασαν τη ζωή τους. Δεν υπολογίζουμε τους καπιταλιστές επιχειρηματίες που βοήθησαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα να επιβιώσουν με πιστώσεις ή με την παράδοση υλικού, τεχνολογίας μέχρι και τη χρήση των κρατούμενων εργαζομένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όλο αυτό το παρελθόν είναι οδυνηρό για τη συνείδησή μας, γι ‘αυτό και είναι δελεαστικό να το ξεχάσουμε, ακόμα και να το κρύψουμε.
Κάποιοι, όπως ο Ζιντ και η Επιστροφή του από την ΕΣΣΔ, ομολογούν το mea culpa τους, αλλά άλλοι όπως ο Σαρτρ ή ο Αραγκόν θα επιμείνουν στο σφάλμα. Ποιες είναι οι πηγές αυτής της “εθελοντικής τύφλωσης”;
Η διάσημη φράση του Σαρτρ: “Δεν πρέπει να απελπίζουμε την εργατική τάξη”, ίσως εξηγεί αυτή την τύφλωση. Τόσο ελπίζανε στον κομμουνισμό που μπροστά του η πραγματικότητα δεν είχε καμιά σημασία. Για πολλούς ήταν καλύτερο να πιστεύουν παρά να βλέπουν, έτσι και αυτοί τυφλώθηκαν επειδή η αλήθεια για τον κομμουνισμό έγινε γνωστή από τους πρώτους μήνες, οι μαρτυρίες δεν σταμάτησαν ποτέ να συσσωρεύονται: όποιος ήθελε να μάθει μπορούσε να μάθει.
Περεντέλκινο: μία από τις επαύλεις – ντάτσα που έκτισε ο Στάλιν για τους νομιμόφρονες «προοδευτικούς» συγγραφείς, με εισήγηση του Μαξίμ Γκόρκι το 1934.
Και αυτό κάνει αυτήν την τύφλωση ένοχη, τόσο, όσο και αν σοκάρει, όσο την τύφλωση όσων γνώριζαν για το Ολοκαύτωμα πριν από την ανακάλυψη των στρατοπέδων εξολόθρευσης το 1945, αλλά σιώπησαν για κρατικούς λόγους, σε ένα πλαίσιο παγκόσμιου πολέμου. Η αδιαφορία, και το χειρότερο, τα ψέματα που κάλυψαν την κομμουνιστική πραγματικότητα, δεν έτυχαν μάλιστα μιας παρόμοιας συγνώμης. Έτσι, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίστηκαν σε αυτά τα καθεστώτα που η εξύμνηση των στοχαστών παρουσίασε ως ΤΟ πρότυπο για την ανθρωπότητα. Η ενοχή είναι τεράστια που κάνει αυτό το παρελθόν τόσο οδυνηρό για την παγκόσμια συνείδηση. Μερικοί, ωστόσο, είναι πιο ένοχοι από άλλους. Ενας Αραγκόν, κομμουνιστής apparatchik μέχρι τις τελευταίες του μέρες, είναι εκατό φορές πιο κατακριτέος από έναν Σαρτρ που αμφιταλαντεύεται για την ιδεολογία.
«Σκοτώστε σύντροφοι μπάτσοι», γράφει ο Αραγκόν σε ένα ποίημα. “Οι επαναστάτες του 1793 δεν δολοφόνησαν αρκετούς”, γράφει ο Σαρτρ. Πίσω από τη γοητεία του κομμουνισμού, δεν υπάρχει η γοητεία της βίας στον στοχαστή με τα καθαρά χέρια;
Στην προμετωπίδα ενός από τα κεφάλαιά μου, παραθέτω αυτή την πρόταση του Καμύ: «Κάθε ψεύτικη ιδέα τελειώνει στο αίμα αλλά πρόκειται πάντα για το αίμα των άλλων». Ο κομμουνισμός ήταν μια εσφαλμένη αντίληψη, εκατόλιτρα αίματος χύθηκαν στο όνομά του, αλλά τι σημασία έχει… Ο διανοούμενος, γενικά, δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα, ειδικά αν δεν το αφορά άμεσα. Αυτή η αδιαφορία, και μάλιστα αυτή η αγάπη για το αίμα των άλλων, έχει βαθιά κίνητρα, μία από τις πηγές των οποίων είναι μάλλον το αυτο-μίσος που βιώνεται ως επωφελούμενοι ενός κόσμου που απεχθάνονται. Η αποδοχή του κομμουνισμού ήταν ακόμα πιο δυνατή όσο βαθύτερη ήταν η απόρριψη του καπιταλισμού, ένα σύστημα που θεωρήθηκε ως η εκμετάλλευση της πλειοψηφίας, ο πλουτισμός μιας μειονότητας και η αιτία του πολέμου (του 1914-1918) που είχε μόλις συντρίψει τον κόσμο. Το βάρος ήταν τέτοιο ώστε η απαλλαγή από αυτό ισοδυναμούσε με απελευθέρωση για την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο κόστος, αφού ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα. Η βία γίνεται αναγκαιότητα για την απαλλαγή από αυτόν τον κόσμο. Η αλληλουχία καπιταλισμός – μίσος – ισότητα – επανάσταση – βία προμήνυε την επερχόμενη αδιαφορία. Οι διανοούμενοι ήταν ικανοποιημένοι απ’ αυτή την εξέλιξη όσο δεν ήταν θύματά της.
Μετά τη σταλινολατρία ήρθε η βασιλεία της “μαολατρίας”, την οποία ονομάζετε “παιδική αρρώστια του αριστερισμού”. Πώς η γοητεία για το κινεζικό καθεστώς διαφέρει από αυτή του σοβιετικού καθεστώτος; Η τύφλωση ήταν ακόμα χειρότερη;
Ο Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) ήταν καυστικός: «Οι προοδευτικοί διανοούμενοι είναι πλέκτριες της διαλεκτικής. Κάθε φορά που πέφτει ένα κεφάλι, ξαναφτιάχνουν τις ξηλωμένες από τα γεγονότα θηλιές των σκέψεών τους». Και είχε διαβάσει καλά την Ιστορία: «Οι κάλπικες ιδέες πληρώνονται με το αίμα των άλλων».
Το να είσαι μαοϊκός είναι και πιο σοβαρό και λιγότερο σοβαρό από το να είσαι σταλινικός. Πιο σοβαρό, επειδή συμβαίνει μετά, όταν μπορούσαμε να γνωρίζουμε τα πάντα για τις καταστροφές που προκάλεσε η τύφλωση για τον Στάλιν. Ακόμη πιο σοβαρό, επειδή ο Μάο είναι υπεύθυνος για πολλούς περισσότερους θανάτους από τον Στάλιν. Επομένως, η συνενοχή είναι ηθικά σοβαρότερη. Ταυτόχρονα, η τύφλωση διήρκεσε λιγότερο και κάποιες δυτικοί μαοϊστές μετανόησαν. Λιγότερο σοβαρό επίσης επειδή ο μαοϊσμός πήρε στη Δύση μια φολκλορική μορφή που του έδινε μια γελοία πτυχή: να βλέπεις διανοούμενους να κραδαίνουν το Μικρό κόκκινο βιβλίο συλλαβίζοντας τα συνθήματα του Μεγάλου Τιμονιέρη, δύσκολα τους παίρνεις στα σοβαρά. Ο μαοϊσμός έδειξε έντονα πόσο η ιδεολογική τύφλωση αποβλακώνει, και αυτό ήταν χρήσιμο μπορώ να πω. Τώρα, το ότι ο Μάο έχει το κύρος ενός ηγέτη, όταν ο Στάλιν αποκαθηλώθηκε, η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στο κινεζικό καθεστώς, το οποίο είναι η κληρονομιά του. Το ότι όλα τα τραπεζογραμμάτια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας φέρουν ακόμα την εικόνα του Μεγάλου Τιμονιέρη είναι τόσο σκανδαλώδες, όσο αν είχαν βάλει τον Φύρερ στα μεταπολεμικά γερμανικά μάρκα.
“Η αμαρτία όλων σχεδόν των αριστερών είναι ότι ήθελαν να είναι αντιφασιστές χωρίς να είναι αντιολοκληρωτιστές “, γράφει ο Oργουελ. Τι εννοούσε με αυτό;
Ο καλύτερος σύμμαχος του κομμουνισμού ήταν ο ναζισμός, και ο πιο χρήσιμος ηλίθιος, αν μπορούμε να το πούμε, υπήρξε ο Χίτλερ. Οι δύο ολοκληρωτισμοί αλληλοβοηθούνταν πριν συγκρουστούν. Είχαν το ίδιο μίσος για τον δυτικό κόσμο, για τη δημοκρατία και το πολιτικό τους σύστημα συγγένευε. Αφού βοήθησε τον Χίτλερ να έρθει στην εξουσία το 1933 χάρη στον κοινό αγώνα των Γερμανών Κομμουνιστών (υπό τις διαταγές της Μόσχας) και των Ναζί, κατά της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης στο Βερολίνο, αφού υποστήριξε την πολεμική προσπάθεια του Φύρερ μέσω του γερμανο-σοβιετικού συμφώνου του Αυγούστου 1939, αφού μοιράστηκαν την Ευρώπη στην αρχή του πολέμου, οι δύο ολοκληρωτισμοί συγκρούστηκαν. Μετά, όλοι οι σχεδιασμοί του Στάλιν, ολόκληρη η κομμουνιστική τακτική συνίστατο στο να εμφανίζεται ως το καλύτερο ανάχωμα, και το μόνο, απέναντι στην φαιά πανώλη, για να ξεχαστεί η προηγούμενη συμμαχία. Ο αντιφασισμός χρησίμευσε ως προπέτασμα για τον σταλινισμό για να ολοκληρώσει τα σκοτεινά του σχέδια, πρώτα εναντίον του λαού του και στη συνέχεια κατά των κατακτημένων λαών υπέρ της παγκόσμιας σύγκρουσης. Κομμουνισμός και ναζισμός είναι δύο παραλλαγές του ολοκληρωτισμού. Το να είσαι εναντίον του ενός θα έπρεπε να σε κάνει να είσαι και εναντίον του άλλου, αυτό λέει ο Oργουελ. Τώρα η ημιπληγία ενός μέρους της κοινής γνώμης (ξεπερνά τους διανοούμενους) συνίσταται πάντοτε στη δαιμονοποίηση ενός ολοκληρωτισμού, του φαιού, για να δικαιολογήσει ή να ελαχιστοποιήσει τον άλλο, τον κόκκινο. Αυτή είναι μια από τις κληρονομιές του κομμουνισμού στα μυαλά. Η μόνη ηθική στάση που αξίζει είναι να είμαστε αντιολοκληρωτιστές και να μη δικαιώνουμε όλες τις ιδεολογίες που είναι το υπόστρωμά τους.
Μιλάτε για “κομμουνιστικό αρνητισμό”. Πώς εξηγείτε τη διαφορετική μνημιακή μεταχείριση του ναζιστικού και του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού;
Ο κομμουνισμός αποτελούσε μια μεγάλη ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη με συνθήματα από τη χριστιανική διαδικασία. Αυτό εξηγεί εν μέρει την επιτυχία του: στο μήνυμα του Χριστού «οι έσχατου θα είναι πρώτοι» στον παράδεισο, η ιδεολογία έβαλε την ιδέα ότι οι προλετάριοι (οι φτωχότεροι) θα κυβερνήσουν τον κόσμο για να φέρουν την ισότητα για όλους. Η αποτυχία άλλωστε είναι ακόμα πιο σοβαρή. Ο θάνατος του κομμουνισμού ισοδυναμεί για κάποιους με το θάνατο του Θεού για τους πιστούς: απαράδεκτος, αδιανόητος. Ο κομμουνισμός δεν έχει βγει ακόμα από αυτή τη φάση του πένθους, εξ ου και ο αρνητισμός για τον οποίο μιλάω: αρνούνται την πραγματικότητα αυτού που υπήρξε για να υποφέρουν για τις ελπίδες που προκάλεσε. Αναγνωρίζεται πλέον σήμερα ότι αυτά τα καθεστώτα προκάλεσαν εκατομμύρια νεκρούς. Πρόκειται για πρόοδο. Παρ ‘όλα αυτά, το να είσαι αντι-κομμουνιστής είναι μειωτικό, όταν θα έπρεπε να είναι προφανές.
Ανεπηρέαστος από τον Διαφωτισμό, ο Τζωρτζ Οργουελ (1903 – 1950) μπόρεσε να διακρίνει τον ολοκληρωτισμό που κρύβει η Αριστερά.
Ο διανοούμενος που είχε αδυναμίες εναντίον του φασισμού παραμένει ένοχος για πάντα, όταν συγχωρείται σύντομα αυτός που λάτρεψε τον σταλινισμό ή τον μαοϊσμό ή τον πολ-ποτισμό (Καμπότζη των ερυθρών Χμερ). Και αυτό επίσης συνιστά κομμουνιστικό αρνητισμό. Δεν πρόκειται να στήσουμε δίκες, αλλά να δούμε την ιστορική πραγματικότητα κατά πρόσωπο.
Επιπλέον, η συνενοχή με τον κομμουνισμό ήταν τέτοια, πήρε τέτοιο εύρος – από μαχητές των Κ.Κ. σε όλο τον κόσμο μέχρι διανοούμενους, από πολιτικούς ηγέτες δημοκρατιών έως επιχειρηματίες – ώστε υπάρχει σιωπηρή συναίνεση για να ξεχάσουμε αυτήν τη σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος δεν αγαπά να αισθάνεται ένοχος, και το προσπερνά. Αυτό μπορεί να είναι μόνο παροδικό. Η διάσταση του κομμουνιστικού δράματος καθιστά αδύνατη την όποια αγνόησή του. Στοιχηματίζω ότι ο αναστοχασμός γι’ αυτή την εποχή θα αυξηθεί ώστε η ιστορία τελικά να ολοκληρωθεί. Θα χρειαστεί σίγουρα γι’ αυτό να εξαφανιστούν όλοι οι μάρτυρες (πρωταγωνιστές ή απλοί θεατές) αυτής της εποχής. Και μαζί τους αυτός ο διάχυτος αρνητισμός που χρησιμεύει ως εγγύηση κατά της εμφάνισης της ένοχης συνείδησης. Είναι προφανές ότι η εμπεριστατωμένη μελέτη αυτής της περιόδου είναι απαραίτητη για την κατανόηση του σημερινού μας κόσμου, της κληρονομιάς ολόκληρου του κομμουνιστικού 20ου αιώνα.
Οι ιστορικοί συνήθως προσπερνούν το αίμα και τα βασανιστήρια των χριστιανών κατά τις «προοδευτικές» επαναστάσεις. Ο Αγιος Λουκάς, επίσκοπος Κριμαίας (1877-1961), είναι από τους λίγους ιερωμένους που επέζησαν από τις εκτελέσεις, τα γκούλαγκ και τα φρενοκομεία του σοβιετικού καθεστώτος, στα οποία μαρτύρησαν δεκάδες χιλιάδες ιερωμένοι κάθε βαθμού αλλά και απλοί πιστοί.
…………………………………………………………………………………………..
«Το τέλος του μαρξιστικού-λενινιστικού μεσσιανισμού έχει απελευθερώσει έναν χώρο ουτοπίας τον οποίο κάλυψε η τζιχάντ», γράφετε στον επίλογό σας. Πώς συνδέετε την κομμουνιστική ιδεολογία και το ριζοσπαστικό Ισλάμ;
Ο Αγγλος φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ παρατήρησε ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μια ομοιότητα μεταξύ κομμουνισμού και ισλαμισμού, προπαντός την ίδια επιθυμία αλλαγής του κόσμου. Ας μην ξεχνάμε ότι η κομμουνιστική προπαγάνδα, έντονη στον 20ό αιώνα, ανέπτυξε αντιδυτικά θέματα στο όνομα της πάλης ενάντια στo βδέλυγμα του καπιταλισμού και κατά του ιμπεριαλισμού. Αυτό έχει διαμορφώσει συνειδήσεις, ακόμα και των μουσουλμανικών χωρών που επηρεάζονταν από την ΕΣΣΔ, σύμμαχό τους ενάντια στον κύριο εχθρό, το Ισραήλ.
Ο Μπέρναρντ Ράσελ (1872-1970) είχε επισημάνει τις εκλεκτικές συγγένειες κομμουνισμού και ισλάμ. Αυτές οι σχέσεις αναβιώνουν σήμερα με την πλήρη στήριξε των αριστερών κομμάτων στη εισβολή μουσουλμάνων και ισλαμιστών στην Ευρώπη.
Η καθιέρωση από τον κομμουνισμό της άρνησης της ελευθερίας του ατόμου, τη σκέψης, της μετακίνησης, του επιχειρείν κλπ., βρίσκεται στο λόγο των Ισλαμιστών ως πειρασμοί του Σατανά. Ως ολοκληρωτική ιδεολογία, ο κομμουνισμός προσπάθησε να εξατομικεύσει τους ανθρώπους, αποσπώντας τους από τις κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές ακόμα και οικογενειακές τους ρίζες, προκειμένου να τους υποτάξει και να τους ελέγξει καλύτερα. Ο ισλαμισμός, από την πλευρά του, προτείνει κριτήρια αναφοράς και κώδικες σε άτομα που έχουν ήδη ξεριζωθεί υπό την πίεση της παγκοσμιοποίησης, της οποίας τα αποτελέσματα τείνουν να αποδομούν τις παραδοσιακές κοινωνίες. Η προσέγγιση είναι διαφορετική, αλλά το αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο: και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για την ένωση μεμονωμένων ανθρώπων χάρη στα συναισθήματα της ταυτότητας – της σοσιαλιστικής κοινότητας, της κοινότητας των πιστών – της απόκτησης νοήματος στις συλλογικότητές τους χάρις σε ένα απόλυτο και αποκλειστικό μύθο, το κόμμα για τους κομμουνιστές, την umma για τους ισλαμιστές, έναν όρο που ορίζει τόσο την κοινότητα των πιστών όσο και το έθνος. Τέλος, βρίσκουμε στον ισλαμισμό χαρακτηριστικά του κομμουνισμού: την αντινεωτερικότητα του λόγου, καθολική εξήγηση του κόσμου και της πορείας του, ριζική αντίθεση καλού και κακού – πιστών / ασεβών αντί εκμεταλλευόμενων / εκμεταλλευτών – , τη βούληση διαμόρφωσης των ανθρώπων και το πνεύμα της πλανητικής κατάκτησης. Επομένως, είναι δυνατή η υποκατάσταση.
Η Ευρώπη του ουμανισμού
δεν μπορεί να κάνει το δάσκαλο στο Ισλάμ!…
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Τιερύ Βολτόν: Οι Συνένοχοι)
Tιερύ Βολτόν: Πάνω στις ιδέες Ευρωπαίων διανοουμένων οικοδομήθηκαν τα πλέον αιματηρά καθεστώτα του 20ού αιώνα: ο ναζισμός και ο κομμουνισμός!…
«Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ο Βρετανός φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ, επιστρέφοντας από τη Σοβιετική Ενωση, τόνισε τις ομοιότητες ανάμεσα στην εγκόσμια θρησκεία του μαρξισμού-λενινισμού και τον μονοθεϊσμό του Ισλάμ. Διαπιστώνει λοιπόν ότι «Ο μπολσεβικισμός συνδυάζει τα χαρακτηριστικά της γαλλικής Επανάστασης με εκείνα της επέκτασης του Ισλάμ» επειδή αντικαθιστά το πολιτικό δόγμα και τη θρησκεία «με συγκεκριμένα δόγματα και αποκεκαλυμμένες Γραφές», Το Κεφάλαιο, Τι να κάνουμε;, παίρνοντας κατά κάποιο τρόπο το ρόλο του Κορανίου. «Από τις θρησκείες, ο μπολσεβικισμός πρέπει να ταιριάζει μάλλον με τον ισλαμισμό, παρά με τον χριστιανισμό ή το βουδισμό, αποφαίνεται ο Ράσελ. Η θρησκεία του Μωάμεθ και ο μπολσεβικισμός είναι θρησκείες πρακτικές, κοινωνικές όχι πνευματικές και ενδιαφέρονται να κερδίσουν τη βασιλεία αυτού του κόσμου». Ο ισλαμισμός, ο οποίος κατά μεγάλο μέρος είναι πολιτική ιδεολογία και όχι θρησκευτική πίστη έχει την ικανότητα να υποκαταστήσει τον καταρρέοντα κομμουνισμό για να γίνει καινούριος χώρος υποδοχής της ουτοπίας.
Σ’ αυτή τη λεγόμενη σύγκρουση των πολιτισμών οι δυτικές Δημοκρατίες δεν βρίσκονται σε θέση ηθικής ισχύος. Αδυνατούν να προβάλλουν τις αξίες τους απέναντι σε κείνες του Ισλάμ, δεν είναι αξιόπιστες επειδή υπήρξαν και είναι ακόμη σε ένα βαθμό πρότυπα ουμανισμού. Μπροστά στην πρόκληση της τρομοκρατίας με ποιο κύρος να υπερισχύσει η Ευρώπη όταν δημιούργησε τον 20ό αιώνα τα δύο πλέον θανατηφόρα καθεστώτα της Ιστορίας; Στα εδάφη της, πάνω στις ιδέες των διανοούμενών της, δεν άνθησαν ο κομμουνισμός και ο ναζισμός; Οι αντιστάσεις όσων αρνούνται να δεχτούν τις ευθύνες της Δύσης σε αυτά τα δράματα, να αρνούνται το δίδυμο του κακού, και προπαντός να αναλάβουν τις ευθύνες για τον αφόρητο απολογισμό του κομμουνισμού αποκλείει τις Δημοκρατίες από το ρόλο του δάσκαλου και αφήνει ελεύθερο το πεδίο για άλλους ανθρωποκτόνους απατεώνες.»
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
