Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Ο κ. Μητσοτάκης, περνά ήδη, στο στάδιο της φθοράς. Θα ήταν τραγωδία να πάμε στις εκλογές με το δίλημμα: Νέα Δημοκρατία ή Συριζα.
«Κάτι πρέπει να γίνει» είναι το μοτίβο απλών πολιτών αλλά και ανθρώπων που ασχολήθηκαν με την πολιτική και δεν εκφράζονται σήμερα από το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων. Θεωρούν, κυρίως, πως λείπει το στοιχείο του, καλώς εννοούμενου, πατριωτισμού από το χαρακτήρα των κομμάτων και μιας πολιτικής πρότασης που να περιέχει όραμα. Οι άνθρωποι δεν ζουν, μόνο, για να ικανοποιήσουν βιοτικές ανάγκες τους. Είναι αναγκαίες αλλά δεν αρκούν. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ζωής τα προσδίδει το όραμα. Οι αξίες, αυτό που νοιώθουν ότι φέρουν ως πολιτισμικοί φορείς στην κοινή τους διαχρονία. Η συνύπαρξη με τους άμεσους ή έμμεσους γνωστούς, φίλους, συμπολίτες που διαμορφώνει τις μικρές κοινότητες και τις πολιτείες τους. Οι οποίες πολιτείες εντάσσονται δημιουργικά στην παγκόσμια κοινωνία. Αλλά, με τα δικά τους χαρακτηριστικά.
Αυτήν την αίσθηση των ανθρώπων που αναπαράγει, πραγματικά ή φαντασιακά, την ύπαρξή τους επιχειρούν, σήμερα, να την απαλείψουν.
Ανεπιτυχώς, διότι αποτελεί γενετικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν ο κλασικός άνθρωπος, που γνωρίζουμε, συνυπάρξει με τα ανθρωποειδή της Τεχνητής Νοημοσύνης αλλά όσο αυτήν την εξέλιξη την ελέγχει, ακόμη, το ανθρώπινο είδος η αίσθηση της κοινής καταγωγής και των παραδόσεων που διαμορφώθηκαν θα διατηρείται. Δεν ξεριζώνεται. Και εδώ βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα της παγκοσμιοποίησης που επιχειρήθηκε να επιβληθεί. Θέλησε να φτιάξει ένα ανθρωπολογικό πρότυπο χωρίς αίσθηση της προέλευσής του, της καταγωγής του, των χαρακτηριστικών του. Γι αυτό και αποτυγχάνει. Ήταν ένα πρότυπο παγκοσμιοποίησης που θέλησε να εξυπηρετήσει μόνο την οικονομία.
Σ αυτό το πρότυπο προσπαθούν να προσαρμοστούν οι τρείς, άξιοι λόγου προς το παρόν, πολιτικοί φορείς της χώρας. Άλλος με μεγαλύτερο φανατισμό και άλλος με μικρότερο. Πάντως, όλοι με την ίδια κατεύθυνση.
Αυτή η προσπάθειά τους έρχεται σε αντίθεση με τη συνείδηση της κοινωνίας. Η οποία, σκεπτόμενη, αρχίζει την αμφισβήτηση και την αποστασιοποίηση.
Στο κυβερνών κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία, που θέλησε να εκφράσει και μια παραδοσιακή Δεξιά με επιμονή σε 
πατριωτικές αναφορές, σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων της αρχίζει να προβληματίζεται και να αναζητά εσωτερική ή, ακόμη, και εκτός κόμματος πολιτικοιδεολογική έκφραση.
Τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα έχοντας την υποσυνείδητη αλαζονεία ότι το καθεστώς που υπηρετούν είναι πέραν κάθε αμφισβητήσεως εγκατέλειψαν την προσπάθεια ιδεολογικής αναπαραγωγής των αξιών που πρεσβεύουν. Θεωρούν, μάλιστα, την ιδεολογία κάτι σαν αγκύλωση. Πιστεύουν πως με την πολιτική τους θα αναπαράγουν τους ψηφοφόρους τους. Αλλά το άλυτο αυτό δέσιμο τελείωσε. Η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει, ήδη, αυτό το πρόβλημα. Δεν έχει ένα πειστικό αφήγημα για την πολιτική της.
Κινήθηκε σε τέσσερις άξονες: αλλαγή του κράτους, ανάπτυξη της οικονομίας, μεταναστευτικό, αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων. Αν εξαιρέσει κανείς την οικονομία στην οποία, προς το παρόν, διαμορφώνει, απλώς, κλίμα πουθενά δεν πέτυχε οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας. Και να σκεφθεί κανείς πως, παρά το 32% του Συριζα, ο υπόλοιπος ελληνικός πληθυσμός είδε τη νίκη του κυβερνώντος κόμματος με μια ανακούφιση, λόγω του ανορθολογισμού και του εφιάλτη που βίωνε. Η ανοχή αρχίζει να τελειώνει, κυρίως, λόγω του μεταναστευτικού και μιας θολής αντιμετώπισης των εθνικών θεμάτων.
Ούτε η τρομοκράτηση του κόσμου με πόλεμο, ούτε οι φθαρμένοι προπομποί παραχωρήσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων μπορούν να αποδώσουν. Χρειάζεται αλλαγή ρότας. Αλλά η Νέα Δημοκρατία, όπως και τα δύο άλλα πολιτικά κόμματα της χώρας είναι διαπεπλεγμένα με το κυρίαρχο διεθνές σύστημα που προάγει το είδος της παγκοσμιοποίησης που περιέγραψα. Η παγκοσμιοποίηση, ως γενική αναφορά και επαφή της ανθρωπότητας, είναι αναπόφευκτη λόγω των σύγχρονων τεχνολογιών. Το είδος της έχει σημασία. Η προωθούμενη απέτυχε.
Σε μια κάκιστη εκδοχή της επιμένει, ή μάλλον αποτελεί κυρίαρχο συστατικό του στοιχείο, και ο Συριζα. Ένα κόμμα που εμφανίστηκε ως παρθενογένεση την περίοδο της κρίσης αλλά στην ουσία συνεστήθη από τις πιο παραδοσιακές, περιθωριακές και αποδομητικές σέχτες που λαθροβιούσαν στον ελλαδικό περίγυρο.
Σταλινικοί, τροτσκιστές, «μουλούδες», «ανανεωτικοί» κομμουνιστές, απογοητευμένοι ΚΚΕδες, σύγχρονοι δικαιωματιστές που θεωρούν τα δικαιώματα σημαντικότερα του ανθρώπου, δήθεν οικολόγοι που ξεχνούν τις ιδεολογικές τους αναφορές για μια κυβερνητική καρέκλα, επαγγελματίες αποδομιστές που συντηρούνται απο διεθνή πινάκια, καιροσκόποι, μανιακοί της εξουσίας, “αναρχικοί” της πλάκας, κάπηλοι ενός σημαντικότατου κινήματος έκφρασης της ανθρώπινης αγωνίας, “αντιεξουσιαστές” που μόλις αποκτήσουν εξουσία γίνονται οι σκληρότεροι κρατιστές, και φανατικοί καρεκλοκένταυροι, «αριστεροί» των σαλονιών, ρεβανσιστές του Εμφυλίου, μοντέλα και μοντελάκια, ακόμη και υποστηρικτές της ακραίας βίας, συνασπίσθηκαν και κατάφεραν να χειραγωγήσουν ένα κίνημα απέλπιδων ανθρώπων που βίωσαν μιαν οδυνηρώτατη κρίση, κατ αρχήν οικονομική αλλά στην ουσία αξιακή.
Το αξιακό οικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας άρχισε να αποδομείται αμέσως μετά τη μεταπολίτευση διότι δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί. Σε αντίθεση με άλλες περιόδους της ιστορίας, η μεταπολίτευση δεν ανέδειξε το αναγκαίο είδος διανόησης που με δημόσιο διάλογο και καταλυτική παρέμβαση θα μπορούσε να το αναδιαμορφώσει. Οι βασικές αναφορές των κοινωνιών παραμένουν σταθερές αλλά προσαρμόζονται, αναλόγως, της εποχής και των αναγκών της.
Χωρίς να έχω κάποια εξειδίκευση στο θέμα έχω την εντύπωση πως στη μεταπολίτευση κυριάρχησε ένα κράμα της λεγόμενης γενιάς του ’30, κάποιων αναλαμπών της δεκαετίας του ’60 αλλά, κυρίως, ο ιδεολογικός, πολιτικός και πολιτιστικός ρεβανσισμός του Εμφυλίου. Μερικοί γαλλοσπουδαγμένοι “ανανεωτές” της αριστεράς, που δύσκολα απέκρυπταν τον λενινισμό τους, θέλησαν να διαδραματίσουν ρόλο ιδεολογικού ινστρούχτορα αναπαράγοντας, πολλές φορές κακομασημένα, τα ιδεολογήματα του ΄68 και τις θεωρίες προσωπικοτήτων όπως ο Λακάν, ο Φουκώ, ο Αλτουσέρ ή οι γερμανοτρφείς, της Σχολής της Φραγκφούρτης και οι “Ιταλοσπουδαγμένοι” του Γκράμσι, της ομάδας του “Μανιφέστο”, του Μπόμπιο, του Μπερλίγκουερ και του Κούρτσιο και πάει λέγοντας. Πάντως, δύσπεπτες εισαγωγές χωρίς επεξεργασία.
Αναγκαστικά ή όχι, η βαρβαρότητα ενός εμφυλίου πολέμου επέβαλε ακραίες ιδεολογικές μορφές του νικητή οι οποίες κατέρρευσαν με τη δικτατορία του ’67.
Ο αστικός χώρος δεν είχε- ή, μάλλον, δεν φρόντισε να έχει- την αναγκαία διανόηση που να του παράγει ένα νέο αφήγημα. Τα θεώρησε όλα δεδομένα και γραμμικά όπως πριν την δικτατορία. Δεν ήταν, όμως.
Παρά το γεγονός ότι σήμερα αποτελεί, για την πλειοψηφία των πολιτών, το απόλυτο κακό της κρίσης που βιώνουν, ο Ανδρέας Παπανδρέου έσωσε την αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά τη μεταπολίτευση.
Συγκράτησε τον ριζοσπαστισμό του κόσμου από την αναζήτηση παραδοσιακών αριστερών λύσεων παρουσιάζοντας το πρόγραμμα μιας, ελληνικού τύπου, σοσιαλδημοκρατίας. Ήταν ό,τι πιο σύγχρονο μπορούσε να εμφανιστεί εκείνες τις στιγμές.
Υπήρξαν πολλά και σημαντικότατα προβλήματα αλλά μια μακροιστορική αποτίμηση δεν τα λαμβάνει υπόψη. Οι εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ ήταν σκληρές και διαμόρφωσαν ένα προσωποπαγές κίνημα. Έχουν τη σημασία τους αλλά η προσέγγιση που επιχειρούμε σήμερα είναι πιο γενική.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή αρχές της δεκαετίας του ’60 είχε μελετήσει καλά την ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας (κυρίως, αγροτικής και μικροαστικής, στρώματα στα οποία βασίστηκε), την απόλυτη εξάρτηση του ελληνικού κράτους από τους ξένους πάτρωνές του και το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας λόγω, κυρίως, του Εμφυλίου. Πάνω σ αυτές τις ελλείψεις διαμόρφωσε το πολιτικό του πρόγραμμα το οποίο βρήκε απήχηση στον μη δεξιό κόσμο που αποτελούσε πλειοψηφία.
Προγράμματα διαμορφώνονται εύκολα αλλά ο κόσμος, για να τοποθετηθεί πολιτικά, αναζητά και ικανές πολιτικές ηγεσίες για να τις εμπιστευθεί. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποτελούσε μια τέτοια προσωπικότητα. ΤΟ ΠΑΣΟΚ δεν θα ευδοκιμούσε χωρίς την ηγετική παρουσία του ιδρυτή του.
Κάνοντας έναν εντυπωσιακό κυβερνητικό κύκλο, το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε μετά το θάνατο του ιδρυτή του, ο οποίος αποτελούσε, όπως αποδείχθηκε, το μοναδικό εγγυητή του προγράμματός του.
Τα κοινωνικά στρώματα στα οποία βασίστηκε περιείχαν και ανθρώπους σπουδαγμένους επιστημονικά αλλά η πλειοψηφία ήταν προβληματικής πολιτικής παιδείας. Όντας τα μετεμφυλιακά χρόνια εκτός “παιχνιδιού”, αναζητούσαν εξουσία, χρήμα, δόξα, κοινωνική αναγνώριση. Και, μόλις, πήραν την κυβέρνηση έπεσαν με βουλημία στα αγαθά της.
Ο Παπανδρέου ήταν πολιτικός ηγέτης αλλά όχι παιδαγωγός. Άγνωστο αν το προσπάθησε ή όχι αλλά και να ήθελε δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Ο διάδοχός του, Κώστας Σημίτης, δεν διέθετε τις ικανότητες και τη νομιμοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου. 
Στην προσπάθειά του να κυριαρχήσει έγινε ομαδάρχης (αν και «έπαιξε» και με τις άλλες ομάδες) αλλά, κυρίως, παραδόθηκε στις ομάδες οικονομικών συμφερόντων που διεκδικούσαν νομή οικονομικής εξουσίας αλλά όπως θα την διαμοίραζαν αυτές.
Δεν ξέρω αν ήταν μονόδρομος ή όχι για τη διατήρηση της εξουσίας αλλά ήταν η μοιραία επιλογή.
Η «ομάδα Σημίτη» υποτίθεται ότι έφερε έναν «εκσυγχρονισμό» αλλά ο εκσυγχρονισμός αυτός είχε τα στοιχεία μιας πορείας η οποία οδήγησε στο ελληνικό αδιέξοδο. Και οικονομικό και κοινωνικό αλλά, κυρίως, εθνικό.
Η ένταξη στην ΟΝΕ αποτέλεσε, πράγματι, μια επιτυχία της κυβέρνησης Σημίτη αλλά μόνη της δεν εξυπηρετούσε τον στόχο. Έπρεπε να αλλάξουν πολλά για να μπορέσει η Ελλάδα να ανταποκριθεί στο νέο αυτό περιβάλλον. Και σ αυτά, κυρίως, σε κοινωνικό επίπεδο, ο Σημίτης δεν τα κατάφερε. Διότι δίχασε, όχι, μόνο, την κοινωνία αλλά και το κόμματου. Αυτό, ίσως, δεν έγινε αισθητό, τόσο, στα ηγετικά στελέχη του διότι κρατούσε μια ισορροπία συμμετοχής τους στη νομή της εξουσίας αλλά το εισέπραττε οδυνηρά η κοινωνία στη βάση της.
Ο χειρισμός του χρηματιστηρίου με εκείνην την ατυχή δήλωση, «ας προσέχατε», η αδυναμία αντιμετώπισης της διαφθοράς με την άλλη δήλωση «όποιος έχει στοιχεία ας πάει στον εισαγγελέα», αλλά, κυρίως, τα Ίμια (ο πρωθυπουργός αγνοούσε τι σημαίνει απελευθέρωση κανόνων εμπλοκής) και η διεθνής απαξίωση της χώρας με τη σύλληψη Οτσαλάν διαμόρφωσαν μια εικόνα ενός συστημικού κόμματος χειρότερου από εκείνα που το ΠΑΣΟΚ ήρθε για να ανατρέψει.
Τη χαριστική βολή, όμως, την έδωσε ο γιός του ιδρυτή Γιώργος Παπανδρέου, άνθρωπος μετρίων πολιτικών ικανοτήτων, ο οποίος, προφανώς, ανέλαβε το κόμμα στη λογική της κληρονομικής διαθήκης.
Βουτηγμένο στη διαφθορά και την καθεστωτική λογική το ΠΑΣΟΚ αμφισβητούνταν στην κοινωνία αλλά είχε, ακόμη, στέρεες κοινωνικές βάσεις. Με μια διορατική και χαρισματική ηγεσία θα μπορούσε να μεταλλαγεί χωρίς να εγκαταλείψει τις πολιτικές του αρχές. Δημοκρατία, Εδαφική Ακεραιότητα, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Χρειαζόταν, όμως, ένα διάλειμμα από την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Ήταν τόση η συνήθεια και το πάθος άσκησης εξουσίας που με την πρώτη μπανανόφλουδα, την πάτησε. Μπροστά στο αδιέξοδο που αντιμετώπιζε ο Κώστας Καραμανλής πέταξε στον Γιώργο Παπανδρέου τη ζεστή πατάτα. Ο Γιώργος Παπανδρέου την άρπαξε και ζεματίστηκε, όχι, μόνο, αυτός αλλά και το κόμμα του.
Θεωρώντας, προφανώς, δεδομένη την επικυριαρχία του, λόγω καταγωγής (καθεστωτικό σύνδρομο) ο Γιώργος 
Παπανδρέου τοποθετούσε στα υπουργεία, όποιον ή όποια είχε έναν σάκο στον ώμο, έκανε ποδήλατο, πήγαινε στο γυμναστήριο, γενικώς είχε μια μη συμβατική συμπεριφορά.
Αλλά, κυρίως, διέγνωσε λάθος τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να καθάρει, από τις αμαρτίες της διαφθοράς, το κόμμα που ανέλαβε. Φρόντισε να στείλει στη φυλακή τον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Καλώς ή κακώς είναι μια άλλη ιστορία αλλά το γεγονός δημιούργησε το συνειδητό ή ασυνείδητο ερώτημα στον πολίτη: αφού οι ίδιοι στέλνουν τα στελέχη τους στη φυλακή, εμείς τι δουλειά έχουμε σε ένα τέτοιο κόμμα. Και, έτσι, το ΠΑΣΟΚ άρχισε να φυλλορροεί.
Η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία – αναγκαία ή μη αδιάφορο-του αποστέρησε όλο τον πυρήνα της ύπαρξής του.
Σ αυτήν την κρίσιμη στιγμή εμφανίζεται ο Τσίπρας και η παρέα του, όπως περιγράφηκε παραπάνω, και υπόσχεται τα πάντα. Μην έχοντας που την κεφαλήν κλίναι ο «κόσμος του ΠΑΣΟΚ» συνέρρευσε μαζικά στο «νέο» κόμμα, ιδεολογικό απολίθωμα του καταρρεύσαντος «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ακολούθησαν πολλά στελέχη του πρώην ΠΑΣΟΚ είτε από καιροσκοπισμό, είτε διότι εκεί έβλεπαν το επαγγελματικό πολιτικό μέλλον τους αλλά, είτε διότι είχαν απηυδήσει από τις καθεστωτικές λογικές του Κινήματος στο οποίο συμμετείχαν.
Άλλωστε, η επιλογή της κ. Γεννηματά ως ηγέτη του Κινήματος έθετε και άλλα ζητήματα πέραν της κληρονομικότητας. Για να το διατυπώσω ευγενικά, μέχρι που μπορεί να φθάσει το επίπεδο ηγεσίας;
Η κυβερνητική διαχείριση του Συριζα υπήρξε εφιαλτική. Όπως εφιαλτική είναι και η διαχείριση της ύπαρξης του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ με τη μορφή του ΚΙΝΑΛ.
Και επειδή, πλέον, όλοι γνωριζόμαστε καλά και η κυβέρνηση δεν δείχνει σημάδια μακροημέρευσης με αγαθά έργα, στις επόμενες εκλογές το τραγικό δίλημμα θα είναι: Νέα Δημοκρατία ή Σύριζα.
Αυτό το δίλημμα θέλει να αποφύγει ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων που αναζητά τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα.
Το ερώτημα είναι: από ποιους και με ποια χαρακτηριστικά.
«Οι Ανιχνεύσεις» θα ανοίξουν τις στήλες τους σε έναν τέτοιο διάλογο. Αφού, πρώτα, καταθέσουν σε επόμενο άρθρο τη δική τους άποψη.
κ. Σαββίδη, είναι σίγουρα χρήσιμο να δημιουργούνται δεξαμενές σκέψεις, όχι όμως με στόχευση μια (μεσοπρόθεσμη έστω) πολιτική κίνηση.
Ο Θεοδωράκης έκανε μια τέτοια προσπάθεια (η οποία ειρήσθω εν παρόδω) ήρθε πραγματικά την πιο κατάλληλη στιγμή, αλλά απέτυχε. Αυτό το λέω με πικρία, μια και τον ψήφισα από την πρώτη στιγμή (και για όσο κατέβαινε σε εκλογές).
Το πρόβλημα imho βρίσκεται στην τεράστια μάζα αριστερών / κεντρο-αριστερών (ότι κι αν σημαίνει αυτό), η οποία είναι το 60% του εκλογικού σώματος και η οποία μετακινήθηκε με άνεση σπό το ΠΑΣΟΚ στον Σύριζα. Αυτή η μάζα δεν μπορεί να προσεταιριστεί με ένα νέο ιδεολογικό αφήγημα που θα έχει πραγματικά πατριωτικά χαρακτηριστικά, μεταρρυθμιστική ατζέντα κ.ο.κ.
Ο ορίζοντας που έχει αυτό το μόρφωμα ανθρώπων είναι μέχρι το επίδομα και την παραμύθα (όπως η πρέζα που λέμε), περί “νεο-φιλελευθερισμού” και λοιπές πίπες. Δεν έχουν ιδέα ότι το 1ο μνημόνιο π.χ. είχε ουσιαστικές κατευθύνσεις για τον εκσυγχρονισμό της χώρας (όπως για τα κλειστά επαγγέλματα, τις ανεξάρτητες αρχές κλπ.
Η μάζα αυτή των πασοκο-συριζαίων κ. Σαββίδη, ποσώς ενδιαφέρεται για όλ’ αυτά. Απλά θέλει να ακούει παραμύθια από τον Τσίπα και στη συνέχεια από τους διαδόχους του. Αχτσιόγλου number 1 μεσοπρόθεσμα και σίγουρα ο γιος του ο Ερνέστο μακροπρόθεσμα.
Ευτυχώς που η ζωή μας είναι πεπερασμένη πάντως και δε θα ζήσουμε και αυτά τα χάλια που έρχονται.
Διαφωνώ μαζί σας. Άρχισα αυτήν την προσπάθεια έχοντας υπόψη πως σημαντικό μέρος ακόμη και αυτών που προσχώρησαν στο Συριζα προβληματίζονται. Αν εγκαταλείψουμε την προσπάθεια μετά απο τέσσερα χρόνια θα βιώσουμε έναν νέο εφιάλτη. Ακριβώς επειδή η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι κεντροαριστερά, η πρόταση στην οποία θα καταλήξω εκεί θα κινείται. Δεν πρέπει να αφεθεί ο Σύριζα να μας δημιουργήσει έναν νέο εφιάλτη, χειρότερο απο τον πρώτο.
Δεκτή η διαφωνία και επίσης, ο διάλογος είναι πάντα χρήσιμος.
Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι “διαβάζετε” σωστά το εκλογικό σώμα, κ. Σαββίδη.
Μιλάω για στελέχη που εγκλωβίστηκαν στο Συριζα και κάποιους απο το εκλογικό σώμα. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει εναλλακτική λύση.
“…ο Συριζα, Ένα κόμμα που εμφανίστηκε ως παρθενογένεση την περίοδο της κρίσης αλλά στην ουσία συνεστήθη από τις πιο παραδοσιακές, περιθωριακές και αποδομητικές σέχτες που λαθροβιούσαν στον ελλαδικό περίγυρο. Σταλινικοί, τροτσκιστές, «μουλούδες», «ανανεωτικοί» κομμουνιστές, σύγχρονοι δικαιωματιστές που θεωρούν τα δικαιώματα σημαντικότερα του ανθρώπου, δήθεν οικολόγοι, επαγγελματίες αποδομιστές, καιροσκόποι, μανιακοί της εξουσίας, αναρχικοί της πλάκας, κάπηλοι ενός σημαντικότατου κινήματος έκφρασης της ανθρώπινης αγωνίας, «αριστεροί» των σαλονιών, ρεβανσιστές του Εμφυλίου, μοντέλα και μοντελάκια, ακόμη και υποστηρικτές της βίας…”
Κάπου εκεί μ’ έχασες. Κι όχι γιατί υπήρξα ποτέ Σύριζα. Η κρίση σου είναι εμμονική και μυωπική γεμάτη με λεκτικές τοξίνες. Δεν συνέχισα καν παρακάτω αλλά απ’ ότι καταλαβαίνω βγάζεις λάδι τον Ανδρέα. Αν είναι αυτό το “νέο” πάμε άκλαυτοι. Εγώ πάντως με τέτοιο αφήγημα δε σας ψηφίζω. Ήθελα απλά να σου δώσω ένα πρώτο feedback.
Και για να συνεχίσω το feedback μου να σου πω ότι αντί ν’ ασχολείσαι με τον Σύριζα, τη Φώφη, τη Φωφό και τον Ανδρέα, αν θέλεις να ξεκινήσεις σοβαρή συζήτηση για νέο φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς θα πρέπει ν’ αρχίσετε την ανάλυση απ’ το κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει πλέον η σοσιαλδημοκρατία σε συνθήκες γενικευμένης παγκοσμιοποίησης με τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στον έλεγχο και τη δέσμευση κεφαλαίου. Κι αν η απάντηση είναι αρνητική κι εδώ που τα λέμε ένας δημοσιογράφος ή ένας διαδικτυακός σχολιαστής δε μπορεί να δώσει έγκυρη απάντησα σ’ ένα τέτοιο ερώτημα, αν όμως είναι αρνητική τότε τι μιλάμε για κεντροαριστερά και πατριωτισμούς και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Και η κεντροαριστερά και ο πατριωτισμός προϋποθέτουν εθνικό κράτος και μεσαία τάξη. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε την υπόστασή του γιατί συνεργάστηκε με τη ΝΔ ή γιατί το διέφθειρε η εξουσία, έχασε την υπόσταση του -όπως και ο Σύριζα δεν είχε ποτέ υπόσταση- γιατί βρέθηκαν εκτός των βασικών οικονομικών εξελίξεων, που ήταν η ενοποίησης των αγορών. Η πραγματικότητα δηλαδή τους τράβηξε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια.
Και γιατί δεν γράφεις εσύ κάτι πιο συγκροτημένο ως κείμενο, με τις απόψεις σου, να το δημοσιεύσουμε;
Έχω υπόψη μου να συνεχίσω τις επόμενες ημέρες. Το πρώτο κείμενο είναι διαπιστωτικό. Δεν ξέρω αν κάνω την ίδια προσέγγιση με σένα, η οικονομία δεν είναι το προνομιακό μου πεδίο, αλλά εκεί που θα μπορέσω να έχω άποψη θα το κάνω.
“Και η κεντροαριστερά και ο πατριωτισμός προϋποθέτουν εθνικό κράτος και μεσαία τάξη”
Από πού βγαίνει αυτό; Αν πατριωτισμός είναι η αγάπη στην πατρίδα (όχι στο κράτος, στην πατρίδα), τότε ο καθένας, ασχέτως τάξεως μπορεί να αγαπά την πατρίδα του και ασχέτως αν το κράτος είναι ή όχι εθνικό. Π.χ. η Ελβετία και η Σιγκαπούρη δεν είναι κράτη εθνικά, αλλά οι κάτοικοί των είναι, σε διαβεβαιώ, πολύ πατριώτες.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Για την Σιγκαπούρη δεν ξέρω αλλά γιατί η Ελβετία δεν είναι εθνικό κράτος; Λόγω των καντονιών; Σημαία έχουν, εθνικό ύμνο έχουν, ως Ελβετοί αυτοπροσδιορίζονται. Κι έχουν ίσως την πιο διευρυμένη μεσαία τάξη.
Όσο για τους πλούσιους, την πάλαι ποτέ αστική τάξη, αυτοί κάποτε συνέβαλαν καθοριστικά στη δημιουργία των εθνικών κρατών, ήταν η κοιτίδα των συμφερόντων τους, πλέον η κινητικότητα που τους προσφέρει η παγκοσμιοποίηση είναι πολύ πιο σημαντική. Το κεφάλαιο έχει γίνει διεθνές. Αντιθέτως οι μεσαίοι κι ακόμα περισσότερο οι φτωχοί είναι σχεδόν εγκλωβισμένοι στο εθνικό κράτος.
Εθνικό κράτος είναι αυτό τού οποίου η σαφής πλειονότης των κατοίκων ανήκουν σ’ ένα έθνος. Οι κάτοικοι τής Ελβετίας προέρχονται από τρία έθνη, το γερμανικό, το γαλλικό και το ιταλικό και μιλούν τις αντίστοιχες γλώσσες. Το σύστημα των καντονίων είναι άσχετο μ’ αυτό. Ούτε η μεσαία τάξη έχει σχέση με τον πατριωτισμό. Ο χωρικός, ο αστός, ο πλούσιος ή ο φτωχός μπορούν ν’ αγαπούν εξ ίσου την πατρίδα των.
Ασφαλώς Ελβετοί αυτοπροσδιορίζονται, καίτοι είναι τρεις διαφορετικές εθνότητες, ακριβώς επειδή είναι υπερήφανοι για την πατρίδα των και την αγαπούν, πλούσιοι και μη, εργάτες, αγρότες κλπ. Κάποιες έννοιες πρέπει να ξεκαθαρίσεις, διότι τα μπερδεύεις.
Τα εθνικά κράτη σχηματίστηκαν μετά την Γαλλική Επανάσταση (1789), επειδή υπήρχε ο εθνικισμός, το εθνικό αίσθημα, το οποίο είχε αντικαταστήσει σε προτεραιότητα το προηγηθέν θρησκευτικό.
Δε θέλω να επεκταθώ σ’ αυτό αλλά απ’ όσο ξέρω οι Ελβετοί είναι Ελβετοί όπως και οι Βέλγοι, Βέλγοι. Δε φαντάζομαι να ρωτήσεις κανέναν Ελβετό την εθνικότητα του και να σου πει Γερμανός. Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι θα σου έλεγε Γερμανός αν η Ελβετία χρεοκοπούσε κι αναγκαζόταν να ζει σε χαρτόκουτο. Τότε θ’ ανακάλυπταν εκ νέου όλα εκείνα που τους χωρίζουν. Όπως κι αν η Αλβανία γινόταν Ελβετία οι Αρβανίτες θα θυμώντουσαν ξαφνικά την χαμένη “αλβανική” τους ρίζα.
Όσο για την ταξικότητα, το χρήμα δεν έχει πατρίδα, ειδικά στην Ελλάδα, ειδικά τον 21 αιώνα. Άμα έχεις χρήμα, όπου γης και πατρίς. Δεν είναι κάποιο μαρξιστικό ιδεολόγημα αυτό, κοινή αντίληψη είναι. Αν έχεις παρατηρήσει κάτι άλλο παρακαλώ, διαφώτισε μας. Σε μία νύχτα θα τα μάζευαν και θα έφευγαν αν θιγόντουσαν τα συμφέροντά τους. Και αυτό το σε μία νύχτα δε θα το άλλαζαν με τίποτα.
Προσεγγίζεις τ’ όλο θέμα πολύ ιδεαλιστικά.
(η παράλληλη ανάδυση αστικών στρωμάτων και εθνικών κρατών ως ζωνών οικονομικής επιρροής είναι μεγάλη ιστορία, η σχέση τους καταγράφεται ακόμα και στα σχολικά εγχειρίδια)
O Ελβετός ασφαλώς θα σού πει Ελβετός, αφού είναι Ελβετός υπήκοος, όπως και ο Βέλγος. Τον τελευταίο ειδικά, αν τον ρωτήσεις για την εθνικότητά του, θα σού απαντήσει Βαλλόνος (= Γάλλος), ή Φλαμανδός (= Ολλάνδός), καθ’ ην στιγμήν μάλιστα οι δύο αυτές κοινότητες δεν συζούν και τόσο αρμονικά. Άλλωστε, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, όπως δεν μιλούν την ίδια γλώσσα όλοι οι Ελβετοί.
“Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι θα σου έλεγε Γερμανός αν η Ελβετία χρεοκοπούσε κι αναγκαζόταν να ζει σε χαρτόκουτο. Τότε θ’ ανακάλυπταν εκ νέου όλα εκείνα που τους χωρίζουν”
Κανένα νόημα αυτά που γράφεις και μάλλον δεν καταλαβαίνεις το θέμα, διότι αγνοείς βασικές αρχές κι επιμένεις να συγχέεις τα ταξικά με τον πατριωτισμό (από κει ξεκίνησε η συζήτηση, ή όχι;), έννοιες εντελώς άσχετες μεταξύ τους.
“Άμα έχεις χρήμα, όπου γης και πατρίς”
Υπεραπλουστευμένες “σοφίες”, διότι συγχέεις την πατρίδα με την κατοικία. Τελικά, τι είναι για σένα η Πατρίδα; Το “όπου γης και πατρίς” ισχύει και όταν δεν έχεις χρήμα κι αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις για να βρεις. Θα τα μάζευαν σε μία νύχτα, … ποιοι; Ακόμη δεν κατάλαβα τι εννοείς σαν πατριωτισμό.
“αν θέλεις να ξεκινήσεις σοβαρή συζήτηση για νέο φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς”
Από πότε στην Ελλάδα έχουν τα κόμματα διακριτές ιδεολογίες και, προπαντός, από πότε ο μέσος Έλλην ψηφοφόρος ψηφίζει με βάση την ιδεολογία τής παρατάξεως; Ένα μόνο κόμμα, το ΚΚΕ, έχει σαφή ιδεολογία, έστω και παρωχημένη. Οι άλλοι είναι όλοι οι ίδιοι στα έργα, έστω κι αν διαφέρουν στα λόγια κι αυτό μάς το απέδειξε περίτρανα ο μέγας λαοπλάνος Παπανδρέου και ο κ. Σαββίδης το ξέρει αυτό, όσο κι αν τον στενοχωρά.
Τα κόμματα και οι κομματικές φατρίες κατέστρεψαν την χώρα και δεν αφήνουν ν’ αναδειχθεί ένας άνθρωπος ικανός, πατριώτης, έντιμος κλπ., ο οποίος όμως δεν ανήκει σε κάποιαν απ’ αυτές και δεν ακολουθεί την γραμμή των. Τα κόμματα και το κομματικό σύστημα είναι τροχοπέδη στην διακυβέρνηση τής χώρας από χριστούς ανθρώπους. Πότε θα ξεκολλήσουμε απ΄αυτά;
Εμένα δεν θα με ψηφίσει κανείς. Δεν θα υποβάλλω υποψηφιότητα ούτε θα συμμετάσχω σε κανένα κόμμα. Προσπαθώ να περιγράψω μια αναγκαιότητα. Απλώς, οι φανατικοί δεν αντέχουν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο. Δες το ολόκληρο και αν δεις να βγαίνει λάδι ο Ανδρέας τα ξαναλέμε. Επίσης, δες την προσέγγισή μου στην αιτία της βαθύτερης κρίσης. Είναι κοινωνική. Απάντα επι της ουσίας. Τα υπόλοιπα είναι για τις πλατείες ή τις ΚΟΒΕΣ. Δεν με ενδιαφέρουν. Και αν θέλεις, εκφράζω μια αγωνία αλλά δεν θα πεθάνω και αν δεν τη συμμερίζονται και άλλοι. Δεν έχω την αίσθηση του Σταυροφόρου που θα σώσει τον κόσμο. Λεω την άποψη μου. Όποιος συμφωνεί συμφωνεί Όποιος διαφωνεί διαφωνησε. Εγώ διαβάζω όλες τις απόψεις.
Η απαξίωσή σας για την ποιότητα του διαλόγου στις πλατείες και τις ΚΟΒΕΣ ίσως κρύβει και την λύση στον προβληματισμό σας. Δείτε πώς τα κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία οργανώθηκαν από τα κάτω, ή πώς το AfD στη Γερμανία εκμεταλλεύεται την ανιστορικότητα της κοινωνικής αφήγησης από το Γερμανικό Κράτος (ο ναζισμός εκεί είναι ταμπού). Μια λύση θα ήταν ενδεχομένως να συνδυαστεί ο συντηρητισμός με το λαϊκισμό, αντί με τον ελιτισμό που συνδέεται σήμερα. Θα μπορούσε να ενισχύθεί και ο τοπικισμός εναντίον του εθνικισμού π.χ. πρώτα Κρητικός, μετά Έλληνας (οι κρητικοί είναι οι μόνοι επαρχιώτες που παράγουν διακριτή, νέα, ντόπια, συγχρονη κουλτούρα). Στα οικονομικά θα μπορούσε να απαιτηθεί όριο στην ατομική περιουσία και σχετική ισότητα… Ένα λαϊκίστικο πρόγραμμα δηλαδή που θα εκφράζει την αλλαγή στις σχέσεις μετά το 2008 και την κρίση νομιμοποίησης που διέπονται οι ελίτ.
Δεν πρόκειται για απαξίωση της πλατείας ή της ΚΟΒΑΣ. Στις πλατείες ρίχνονται συνθήματα ενώ, σήμερα, έχουμε ανάγκη ενός διαλόγου σε βάθος. Στις ΚΟΒΕΣ κατεβαίνει η κομματική γραμμή και όποιος διαφωνεί διαγράφεται ή περιθωριοποιείται. Έχω υπόψη μου στέλεχος αριστερού κόμματος το οποίο έφθασε στο σημείο να διεκδικήσει τη γραμματεία με αξιώσεις. Απέτυχε. Θέλετε τη συνέχεια; Πήγαινε να μιλήσει σε συγκεντρώσεις και το απέφευγαν όλοι. έκοβε βόλτες μέχρι να πάρει το λόγο. Δεν μου αρέσει αυτή η συμπεριφορά και αυτή η ζωή. Έχω δικαίωμα να διατυπώνω τις επιφυλάξεις μου; Οι άλλες επισημάνσεις σας ενδιαφέρουσες. Όριο στην ατομική περιουσία δεν γνωρίζω αν μπορεί να τεθεί. Θυμίζει κάτι ανάλογο του Πικετί σχετικά με τη φορολογία των Πλουσίων.
Στείλτε μου με ονοματεπώνυμο ολοκληρωμένο κείμενο να το δημοσιεύσω.
Δε μπορώ να γράψω κάτι συγκεκριμένο για τον λόγο που αναφέρω πιο πάνω, γιατί δε διαθέτω την κατάρτιση. Για κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν άνθρωποι με ειδίκευση, συστημικοί οικονομολόγοι που να κατανοούν πλήρως την πολυπλοκότητα των εργαλείων του σύγχρονου καπιταλισμού.
Εάν έπρεπε όμως εγώ να πιάσω από κάπου το κουβάρι, πριν από την οικονομία θα το έκανα στο πολιτειακό. Ζούμε σε μία κατάσταση διαρκούς ασυμβατότητας ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και το σύστημα διακυβέρνησης. Επί της ουσίας κάθε τετραετία γίνεται αεροπειρατεία της λαϊκής συναίνεσης μέσω των εκλογών και καταλήγει να εφαρμόζεται μια ατζέντα αγνώστου προελεύσεως. Βγάζεις εισιτήριο Αθήνα-Κοπεγχάγη (για να θυμηθούμε τον Γιωργάκη) και καταλήγεις Ζανζιβάρη. Βγάζεις εισιτήριο για επανίδρυση του κράτους και καταλήγεις σχεδόν στο κλείσιμο. Κι όλα αυτά με μηδενικές συνέπειες για τους πιλότους. Αυτό έχει οδηγήσει τους περισσότερους ανθρώπους που δεν ψηφίζουν μηχανικά ν’ απέχουν από τη διαδικασία.
Κι επειδή τα πολύπλοκα ιδεολογικά σχήματα δεν έχουν πέραση, να κάνω μία πρόταση: Πως θα σου φαινόταν ένα νέο κόμμα που θα είχε σαν μοναδικό αίτημα να κληθούν οι πρώην πρωθυπουργοί να δώσουν εξηγήσεις για τα πεπραγμένα τους και ν’ αποδοθούν ευθύνες. Να κληθεί ο Κώστας Καραμανλής να μας εξηγήσει τι έκανε τα πέντε χρόνια που κυβερνούσε και πως την κοπάνησε λίγους μήνες πριν το καράβι καρφωθεί στα βράχια. Να μας εξηγήσει ο Γιωργάκης αν όταν έλεγε λεφτά υπάρχουν ήξερε ότι η χώρα είναι υπό χρεωκοπία και παρασκηνιακά συναντιόταν με μέλη του ΔΝΤ. Να δώσουν εξηγήσεις ο Σημίτης, ο Τσίπρας, κορυφαίοι υπουργοί μέχρι να καταλάβουμε ακριβώς τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει ακόμα. Κι από κει και πέρα θα πρέπει να καταλάβουν αυτοί που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση μίας χώρας ότι αυτές οι καρέκλες εκτός από προνόμια έχουν και μία άλλη ιδιότητα, μπορούν να γίνουν ηλεκτρικές.
Συμφωνώ στην πρότασή σου.Αλλά είναι μονοδιάστατη σε έναν κόσμο πολλών διαστάσεων.
Βρίσκω το άρθρο και τη συζήτηση που άρχισε πάρα πολύ ενδιαφέροντα και, προ παντός, απαραίτητα!
Δεν ξέρω αν έχω κάτι ουσιαστικό να προσθέσω, σ’ αυτή τη φάση – γράφετε και ελπίζω ότι θα υπάρξει συνέχεια, μακάρι με επιτυχία στο αποτέλεσμα – αλλά, πιστεύω ότι πολλοί σαν κι εμένα θα περιμένουμε τη συνέχεια.
Το γράφω για να σας δώσω «κουράγιο», αν θέλετε, να συνεχίσετε και να μη σχηματίσετε την εντύπωση ότι ματαιοπονείτε ή μιλάτε εις ώτα μη ακουόντων.
Κι όμως αν το σκεφτείς μέσα από αλυσιδωτές αντιδράσεις θα μπορούσε να λύσει περισσότερα προβλήματα από ένα κλασσικό κόμμα. Αν υπήρχε καταλογισμός ευθυνών θα έβλεπες τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια κόμματα να λειτουργούν εντελώς διαφορετικά.
Η χώρα επί της ουσίας δε χρειάζεται καινούργια κόμματα, εισαγγελέα χρειάζεται.
Κι επειδή ο εισαγγελέας έχει γίνει μέρος του κόμματος, πρέπει ν’ ακολουθηθεί αντίστροφη πορεία.
Ένα Δράκοντα χρειάζεται η Ελλάδα, τόσο απλά. Μετά τον Δράκοντα ακολουθεί ο Σόλων.
Η ιδέα όμως ότι μπορεί να πάει μπροστά η χώρα με τους σκελετούς στην ντουλάπα να χορεύουν είναι άρρωστη. Το γεγονός ότι ένας απ’ αυτούς δε βγήκε μπροστά αντρίκια να πει ναι ρε, τα σκάτωσα, γαμήστε με κι αφήστε με και δεν το ξανακάνω, τα έκανα μπουρδέλο, τιμωρήστε με,τ’ ότι ακόμα κι ο Τσοχατζόπουλος δεν έχει ζητήσει μια συγνώμη κι ότι τον έβγαλαν απ’ την φυλακή γι’ “ανθρωπιστικούς λόγους” δείχνει ότι αυτό το καθεστώς είναι βαθιά αμετανόητο.
Ακόμα κι απ’ τους Χουντικούς ένας για λόγους τιμής αυτοκτόνησε όταν έπεσαν. Αυτοί όταν έπεσε το καράβι στα βράχια το μόνο που βρήκαν να πουν ήταν μαζί τα φάγαμε. Αυτό και μόνο, η ανευθυνότητά τους, είναι επαρκής λόγος για να τιμωρηθούν.
Για μένα θα έπρεπε να υπάρξει ένας φορέας να προωθήσει ένα τόσο απλό μήνυμα.
Έλα Σαββίδη, σε συζητούν οι φίλοι σου, 6:45, Αντιθέσεις
Εξαίρετο κείμενο κύριε Σαββίδη. Μεστό και περιεκτικό.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εκτιμώ πως δεν έχει μπει ακόμα σε τροχιά φθοράς, παρά την εμφανή αδυναμία στο μεταναστευτικό/προσφυγικό και την τυχοδιωκτική στάστη έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σε επίπεδο οικονομίας χωρίς να είμαι ειδικός συμφωνώ ως προς τη δημιουργία κλίματος και όσον αφορά το Κράτος, οι όποιες συγκρίσεις με την πρότερη κατάσταση ευνοούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η κριτική σας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την ιδεολογική του σύνθεση και την ανθρωπογραφία του, μπορεί να φαίνεται σε κάποιους αιχμηρή αλλά τεκμηριώνεται από γεγονότα και από την ίδια την πραγματικότητα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποτελεί μια χαρακτηριστικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα γιατί το ισοζύγιο όσων συνεισέφερε και όσων ζημείωσε είναι ξεκάθαρα εξαρτώμενο από το ιδεολογικό υπόβαθρο της κάθε μίας και του κάθε ενός. Ως προς τους κυρίους Σημίτη και Παπανδρέου, οι προσεγγίσεις σας δεν αφήνουν περιθώρια σχολιασμού, καθώς με λίγα λόγια καταφέρατε να περιγράψετε με ακρίβεια καταστάσεις και γεγονότα.
Σ΄ αὐτή τήν προσωπική ματιά τοῦ κ. Σαββίδη σέ μιά ἐποχή πού ζήσαμε οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀναγνῶστες αὐτῆς τῆς ἱστοσελίδας, πού ἄλλοι συμφωνοῦν λίγο, πολύ ἤ καθόλου ἤ σέ μερικά σημεῖα, νά τολμήσω κάποιο σχόλιο.
¨ Παρά το γεγονός ότι σήμερα αποτελεί, για την πλειοψηφία των πολιτών, το απόλυτο κακό της κρίσης που βιώνουν, ο Ανδρέας Παπανδρέου έσωσε την αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία μετά τη μεταπολίτευση.´´ Ἄδικη θεωρῶ τήν ἀρνητική αὐτή κρίση (το απόλυτο κακό της κρίσης που βιώνουν), γιά τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου καί νά μήν ξεχνᾶμε πώς τά κόμματα εἶχαν τότε ἰδεολογίες μέ φανατικούς ψηφοφόρους καί ζωντανά ἀκόμα τά βιώματα τοῦ ἐμφυλίου. Οἱ ἰδεολογίες ἀκόμα καί μεταξύ τῶν δύο μεγάλων κομμάτων κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ καί κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία φάνταζαν τεράστιες καί διχαστικές. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ὅσον ἀφορᾶ τήν πλευρά τῶν ἀνθρώπων πού ἦταν κοντά στά βιώματα τῶν ἀριστερῶν, ἀλλά καί ἡ προόδος τῆς μέσης ἀστικῆς τάξης γενικά, βοήθησαν στήν ἐξομάλυνση τότε, τῶν διαφορῶν.
Ἄδικο ἦταν καί γιά τόν Κώστα Καραμανλῆ ἡ περίοδος τῆς κρίσης πού ἔπεσε τήν περίοδο πού ἦταν Πρωθυπουργός. Γιατί νά πληρώσει αὐτός ὁ ἄνθρωπος τά συσσωρευμένα προβλήματα, τήν καταστροφή τῆς χώρας, πού φαινόταν πιθανή;
Ἔπεσαν στόν Γιῶργο Παπανδρέου, πού τόλμησε ἤ τόν τόλμησαν, νά ἀναλάβει, πιό Ἀμερικανόφιλος ἴσως.
Μήν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι ὁ κόσμος προχωράει. Πρέπει νά σκεφτοῦμε μαζί μέ τά ἐθνικά καί ὅσα περιγράφει στό ἄρθρο της ἡ Ρέα Βιτάλη.
https://www.protagon.gr/apopseis/amygdalia-afou-kai-fetos-44342003344?fbclid=IwAR3Dc5k4e-WoSfCOjTDzITEY488IDalPPoroyBgHfgDs63ouKxChZSgpG5g
Ἔβλεπα χθές ἕνα ντοκυμαντέρ γιά τό Ματαρόα, τό περίφημο πλοῖο. Μιλοῦσαν κάποιοι ἀπό τούς ἐπιζῶντες ἐπιβάτες στό πλοῖο αὐτό, ἀλλά καί ἡ Σπάρτη ἡ κόρη τοῦ Καστοριάδη, ἡ σύζυγος τοῦ Ξενάκη καί ἄλλοι. Κάποιος, νομίζω Γάλλος, τόνισε πώς αὐτοί οἱ Ἕλληνες, μέ τό ἰδιαίτερο καί ὀξυμένο καί ἀπό τίς περιστάσεις πνεῦμα τους, πῆγαν σέ μία καίρια στιγμή στήν Γαλλία, στό Παρίσι κυρίως, μέ γαλλική ὑποτροφία οἱ περισσότεροι, καί τόνωσαν τό πνεῦμα τῶν Γάλλων διανοουμένων τήν ἐποχή ἐκείνη, λίγο πρίν τόν Μάη τοῦ ’68. Ζῶσα καί ζωτική φιλοσοφία πού ἀπέδωσε ἔργο. Βαθύτατοι στοχαστές αὐτοί οἱ Ἕλληνες, μελετητές, γνῶστες καί τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας, τέχνης καί πολιτισμοῦ ἀλλά καί τῆς παγκόσμιας τότε πρωτοπορίας, σέ ζωτικό διάλογο μέ τά πρωτοπόρα τότε Εὐρωπαϊκά πνεύματα. Οἱ προβληματισμοί τους δέν ἔχουν ξεπερασθεῖ, ἡ τεχνολογία ἔχει ἀλλάξει καί ἀλλάζει συνθῆκες ἐπιβίωσης.
Πῶς αὐτοί διακρίθηκαν;
Οί φραγκόγαλλοι μάς πρόδωσαν πρώτοι στή Μικρασία, Ελένη, καθώς
«…τό πνεῦμα τῶν Γάλλων διανοουμένων» γιά νά μπορέσει νά ρευτεί,
χρειάζεται πρώτα νά καταβροχθίσει τό φουά γκρά τών αποικιών,
από Βιετνάμ μέχρι Αλγερία…
όσο γιά τό Ματαρόα,
μιάς πού πρόσθετε εβραίους στήν Παλαιστίνη,
ανέλαβε καί νά αφαιρέσει καμπόσους φρέσκους εγκεφάλους από τήν Ελλάδα,
γιά νά τήν φτωχύνει κι άλλο, κάνοντάς τους κι αυτούς “μοντέρνους γενίτσαρους”
-ό Καστοριάδης αρέσκονταν νά λογίζεται “γάλλος φιλόσοφος”,
μακελεύοντας συγχρόνως τήν Κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή του…
στερήθηκε βέβαια ό καημένος τό Νόμπελ γιά τήν “ανακάλυψή” του, τρομάρα του, πώς
οί αρχαίοι Έλληνες/Αθηναίοι είχαν φαντασία καί τήν χρησιμοποιούσαν πρωτότυπα καί δημιουργικά…-
συμπληρώνοντας από κάτω(γεωγραφικά) ώς braindrain, τό παιδομάζωμα
πού διενεργούνταν τήν ίδιαν ώρα από πάνω,
στήν πολύπαθη Μακεδονία μας,
μέ τή βία τού εμφυλίου πού μάς επιβλήθηκε…
Τονίσθηκε στήν ταινία ἡ διάκριση πού μποροῦν νά κάνουν οἱ Ἕλληνες. Οἱ Γάλλοι καί ὡς Καθολικοί ἔχουν ἄλλο τρόπο σκέψης, ἄλλη ὀντολογία πιθανόν, ἄλλη γλῶσσα. Οἱ Μουσουλμάνοι φαντάζομαι, ἄλλη. Οἱ Ἕλληνες, στά ὅρια ἀνατολῆς καί δύσης, μποροῦν νά κάνουν τήν διάκριση.
Ο νέος πολιτικός φορέας πρέπει να δημιουργηθεί και προφανώς δεν πρέπει να έχει σχέση με εισαγώμενες έννοιες τύπου “δεξιά” “αριστερά” αν και σήμερα αυτό το πολιτικό σύστημα που είναι προιόν μηχανής του κιμά (ΝΔ, Συριζα, Πασοκ κτλ)παρουσιάζει διαφορές μόνο για ζητήματα σκανδάλων, κομματικού κράτους και προνομίων. Κάτι παραδείγματα τύπου Θεοδωράκη που ακούστηκαν τα θεωρώ ατυχή και ρίχνουν το επίπεδο! Αυτό που ζητάει ο Ελληνικός λαός δεν έχει καμία σχέση με τους φορείς και εκπροσώπους της παρακμής των τελευταίων δεκαετιών
Πολυ ωραιο αρθρο με πολλους προβληματισμους που μας ταλανιζουν ολους.Συνεχιστε!
ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ Κ.ΣΑΒΒΙΔΗ ΓΙΑ ΝΑ” ΠΑΡΑΚΑΘΗΣΟΥΜΕ” ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ.
ΣΙΓΟΥΡΑ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ -ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ-ΟΙ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ Ν ΑΠΟΦΑΙΝΟΜΕΘΑ ΟΤΙ ”ΕΞΕΜΕΤΡΗΣΕΝ ΤΟ ΖΗΝ” Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ Ν.ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ , Η ΟΠΟΙΑ , ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΚΛΕΞΕΙ ΑΛΛΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ -ΟΤΑΝ Η ΧΡΕΙΑ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ-
ΟΙ ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ ΑΝΤΟΦΡΟΝΟΥΝΤΕΣ ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΟΠΛΙΣΘΟΥΝ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ -ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ .
ΝΕΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ-ΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ- ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΑΣΤΡΟΦΗ.
ΜΗ ΓΕΝΟΤΟ.
Τι διαβάζει κανείς στο Internet, να πούμε.
Ατυχές το παράδειγμα Θεοδωράκη που ρίχνει το επίπεδο!
WTF & LOL
Εδώ είχαμε κυβέρνηση τον Καμμένο (το μεγαλύτερο πολιτικό σκουπίδι της μεταπολίτευσης) και τα ζώα της ΧΑ να ασχημονούν συστηματικά στη Βουλή, αλλά ο Θεοδωράκης έριχνε το επίπεδο!
LMAO
Συνεχίζουν ορισμένοι να πιστεύουν πως η χώρα και η ελληνική κοινωνία έχουν ανάγκη απο “τηλεοπτικά προιόντα” που υπήρξαν υπάλληλοι της διαπλοκής και οπαδοί της “λογικής” του Σόρος, να αναλάβουν τα ηνία της χώρας! Κάπως έτσι σκέφτηκαν και άλλοι συμπολίτες μας και έστειλαν στην ευρωβουλή ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές να εκπροσωπήσουν την χώρα! Δυστυχώς η έλλειψη παιδείας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και σε αυτό ακριβώς βασίζονται και τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και το σαθρό πολιτικό σύστημα για να επιβάλλει και πρόσωπα και απόψεις.