του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Τα διαδραματιζόμενα στο εσωτερικό της Τουρκίας, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με την προϋπόθεση όμως ότι θα «διαβαστούν» σωστά από την Ελληνική πλευρά η οποία περιέργως πως, συνηθίζει να επιμένει πεισματικά σε λαθεμένες και μεροληπτικές αναγνώσεις…
Πολιτικό μέτωπο…
Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο στην Τουρκία ΔΕΝ είναι αρραγές. Ουδέποτε ήταν επί της ουσίας. Αλλά αυτήν την φορά -για πρώτη ίσως φορά- κατά την διάρκεια της Ερντογανικής παντοδυναμίας, αυτή η ρήξη καθίσταται εμφανής και επομένως ουδείς δικαιούται να την προσπεράσει.
- Ο πρώτος πόλος στο όνομα του οποίου μορφοποιείται το περιβάλλον της ρήξης, είναι το πρόσωπο του νεοεκλεγμένου δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, του κ. Ιμάμογλου, η πανηγυρική επανεκλογή του οποίου, κουρέλιασε στην πράξη τον Ερντογανικό τσαμπουκά.
- Ο δεύτερος και πιο σημαντικός ίσως σε αυτήν την ιστορική συγκυρία πόλος, είναι ο πρώην ΥΠΕΞ, φίλος του Ερντογάν και μέντορας του «Στρατηγικού Βάθους», ο κ. Νταβούτογλου, ο οποίος απεπέμφθη από τον Ερντογάν, ελάχιστες μέρες πριν την εκδήλωση του περίεργου πραξικοπήματος του 2016.
Κρίσιμη παράμετρος πάντως, μέσα σε αυτήν την διαταραγμένη πολιτική ενότητα που παρατηρείται στην εσωτερική πολιτική σκηνή της Τουρκίας, δεν είναι μονάχα οι εμφανείς διαφοροποιήσεις και οι αντιπαρατιθέμενοι που πρωταγωνιστούν και διεκδικούν ρόλο στο μελλοντικό πολιτικό σκηνικό.
Είναι κυρίως οι αφανείς πρωταγωνιστές που εν δυνάμει θα μπορούσαν να αιφνιδιάσουν τους πάντες και να πρωτοστατήσουν σε καταλυτικές ανατροπές του σκηνικού, με προεξάρχοντα σε αυτήν την δυναμική λίστα, τον νυν Υπουργό Άμυνας της Τουρκίας τον κ. Χουλουσί Ακάρ.
Καθοριστικό στοιχείο στην αξιολόγηση αυτών των εκδηλωμένων και εν δυνάμει πολιτικών διαφοροποιήσεων, δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο η στάση που τηρούν ή που πρόκειται να τηρήσουν απέναντι στον Ερντογάν, ΑΛΛΑ το κυρίαρχο σύστημα αντιλήψεων από το οποίο εμφορούνται τα κοινωνικά τμήματα που τους στηρίζουν, όπως επίσης και τα παράλληλα πολιτικά δεκανίκια που έχουν εκδηλώσει ήδη ή πρόκειται να εκδηλώσουν στο μέλλον την διάθεση για πολιτική στήριξη.
Και δεν αναφερόμαστε μονάχα στις γνωστές αποκρουστικές θέσεις τόσο του κ. Ντεβλέτ Μπαχτσελί των «Γκρίζων Λύκων» που ενδέχεται να διολισθήσει ως αντιερντογανικό δεκανίκι, ή της κ. Μεράλ Ακσενέρ του «Καλού Κόμματος» η οποία συμπεριφέρεται ως αντιερντογανικό δεκανί έτσι κι αλλιώς.
Αναφερόμαστε κυρίως στο γεγονός ότι η ίδια η Τουρκική κοινωνία εν συνόλω, δείχνει να γοητεύεται από την ακραία ρητορική, την ακραία ατζέντα, και την επιθετικά αναθεωρητική αντίληψη μέσα από την οποία πιστεύει πως υπηρετείται αποτελεσματικά η διαχρονική συμπλεγματική εμμονή που προσβλέπει στην ισχυροποίηση ενός μεγάλου “Τουρκικού Έθνους”.
Από αυτήν την άποψη, θα πρέπει να συμφωνήσουμε, πως η όποια πολιτειακή αλλαγή στην Τουρκία, όχι μόνο δεν είναι δεδομένο πως θα κινηθεί σε θετική κατεύθυνση ικανή να αποδομήσει τις «πειρατικές» της διαθέσεις στην περιοχή, αντιθέτως είναι πάρα πολύ πιθανό να συρθεί σε ακόμη πιο ακραίες αντιλήψεις, με την επιπρόσθετη αβάντα του διεθνούς παράγοντα (μηδέ των συμμάχων μας εξαιρουμένων).
Δημοσκοπήσεις…
Βρίσκονται σε εξέλιξη και καταγράφουν ΠΤΩΣΗ της δημοτικότητας του Ερντογάν για την οποία υπάρχει μια βεβιασμένη τάση πανηγυρισμών από Έλληνες αναλυτές και μιντιακά συγκροτήματα. Οι πανηγυρισμοί γίνονται ξέφρενοι, από την στιγμή που αυτή η πτώση της δημοτικότητας, ξεπερνά τις 10 ποσοστιαίες μονάδες, με αποτέλεσμα τον Ερντογάν και το έργο του να αποδέχεται «μόνο» το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 44% των πολιτών, το οποίο βεβαίως είναι μικρότερο από το 53,1% του περασμένου έτους.
Είναι αφελείς αυτοί οι πανηγυρισμοί, και το λέμε έχοντας πλήρη συνείδηση της βαρύτητας της λέξης. Και είναι αφελείς…
- Γιατί δεν σταθμίζουν το ποιοτικό αποτύπωμα του περυσινού 53,1%. Τι προσδοκούσε από τον Ερντογάν η Τουρκική κοινωνία όταν του το διασφάλισε;;;Γοητεύτηκε από κάποια διαφορετική λελογισμένη ατζέντα και αιφνιδιάστηκε από τους μαξιμαλισμούς που ακολούθησαν;;; Ή μήπως εμπνεύστηκε από την ασύστολα επιθετική ρητορική, αντίληψη και πρακτική από την οποία συνεχίζει να εμπνέεται και σήμερα;;;
- Γιατί δεν σταθμίζουν το ποιοτικό αποτύπωμα του 44% που παραμένει και στηρίζει το έργο του. Προκύπτει από κάπου ότι είναι μικρό και ευκαταφρόνητο;;; Προκύπτειαπό κάπου ότι παραπέμπει αναγκαστικά σε μια διχασμένη κοινωνία στην βάση ενός διχασμού που σχετίζεται με κυρίαρχες στρατηγικές επιδιώξεις και σχεδιασμούς;;; Προκύπτει από κάπου πως το υπόλοιπο 48,5% που δεν στηρίζει το έργο του, και το 11,5% που ΔΕΝ ξέρει… και ΔΕΝ απαντά… προσεταιρίζεται κόμματα και διεκδικητές με ηπιότερη και λελογισμένη αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας;;;
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Οι αυθαίρετες ερμηνείες δεν βοηθούν διότι το μόνο που συντηρούν και αναπαράγουν, είναι ολέθριες αυταπάτες και παραχάραξη της ιστορικής μνήμης. Ανεπίτρεπτα ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ.
Η Τουρκική κοινωνία διψά γι’ αποτελέσματα που να τονώνουν τις μαξιμαλιστικές προσδοκίες που της καλλιέργησαν και ΔΕΝ απορρίπτει γενικά και αόριστα κανέναν.
Οι διεκδικητές πολιτικού ρόλου -εμφανείς ή όχι- γνωρίζουν καλά τις διαθέσεις της Τουρκικής κοινωνίας και ΟΥΔΕΙΣ υποσχέθηκε κάτι ηπιότερο που να αποκαθηλώνει την ατζέντα Ερντογάν.
Η συμβολή του Νταβούτογλου στην ενεργοποίηση των πυλών της κολάσεως, υπήρξε καταλυτική τις ημέρες της δόξας. Το ξεχάσαμε;;;
Ο σοσιαλιστής Ετσεβίτ μπουκάρισε στην Κύπρο. Το λησμονήσαμε;;;
Η κ. Ακσενέρ κράτησε συγκεκριμένη στάση στις εκλογές της Κωνσταντινούπολης. Μας διαφεύγει;;;
Κρίση ταυτότητας… Πρόβλημα θεμελιώδες…
Θεμελιώδες και κρίσιμο για την στάση των αναλυτών αλλά και των μιντιακών συγκροτημάτων που παράλληλα με την είδηση, αναπαράγουν αυθαίρετες και προβληματικές αξιολογήσεις.
Έχουν ενδιαφέρον τα διαδραματιζόμενα στην γειτονική Τουρκία; Φυσικά και έχουν. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια έχει την χρησιμότητά της και προφανώς θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο επεξεργασίας στα πολιτικά και επιχειρησιακά επιτελεία της χώρας μας.
Διαφορετικά όμως προσεγγίζονται τα ζητήματα από την σκοπιά των απαιτήσεων της Εθνικής ασφάλειας και των αναγκαίων προσανατολισμών μιας μαχητικής εξωτερικής πολιτικής… Και εντελώς διαφορετικά τα αξιολογούν όσοι επιμένουν αμετανόητα να συμπεριφέρονται ως δεκανίκια της πολιτικής των ισχυρών στην διεθνή σκακιέρα.
Οι Αμερικανοί για παράδειγμα, έχουν κάθε λόγο ΚΑΙ να προσβλέπουν… ΚΑΙ ενδεχομένως να ενισχύουν ή ακόμη ΚΑΙ να χορογραφούν αρκετά απ’ όσα συμβαίνουν στην γείτονα, στο πλαίσιο της σταθερής επιδίωξής τους να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος που αφήνει στο διάβα της η αντιπαράθεση με τον Ερντογάν, στο περιβάλλον μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας που τελεί υπό γενικευμένη γεωπολιτική αναδιάταξη.
Από αυτήν την άποψη, οι μεταβολές στα πρόσωπα κρίνονται σημαντικές, έστω και αν στην πράξη δεν συνιστούν από μόνες τους ουσιώδεις μεταβολές στους συνολικότερους γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Αυτό όμως για την χώρα μας, δεν αποτελεί από μόνο του ΟΥΤΕ ικανή αλλά ΟΥΤΕ και αναγκαία συνθήκη για αφελείς πανηγυρισμούς και υπερφίαλες μεγαλοστομίες.
- Όχι μονάχα διότι από μόνο του ΔΕΝ παραπέμπει σε κανενός είδους ουσιώδη μεταβολή στον τρόπο προσέγγισης της Ελληνοτουρκικής «ατζέντας» από την Τουρκική πολιτική και στρατιωτική ελίτ…
- Αλλά κυρίως διότι στο πλαίσιο των διαρκών επιδιώξεων, και πρωτίστως εξ αιτίας της ουσιώδους ανάγκης των μετά Ερντογάν πρωταγωνιστών, να επιδείξουν το ουσιώδες αποτέλεσμα που ο Ερντογάν ενδεχομένως δεν επέδειξε σε μια κοινωνία διψασμένη να το δει, είναι πάρα πολύ πιθανόν η πατρίδα μας να αποτελέσει και πάλι το εύκολο θύμα, ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ των ισχυρών εταίρων και «στρατηγικών» συμμάχων της.
Από την άλλη μεριά, ουδείς δικαιούται πλέον να παρασύρεται από τις παραδοσιακές μεταψυχροπολεμικές εμμονές οι οποίες συντήρησαν για αρκετές δεκαετίες, τις παραδοσιακές «σχολές» στην κυρίαρχη στρατηγική σκέψη.
Το αντίπαλο δέος, ΔΕΝ υφίσταται πλέον με τον τρόπο και την φυσιογνωμία που το γνωρίσαμε. Επομένως και οι στρατηγικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΡΩΣΙΑ, δεν έχουν πρόσημο κοινωνικοπολιτικό αλλά σχετίζονται με μια μεταμοντέρνα αντίληψη περί «σφαιρών επιρροής», και αυτό οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν.
Το γνωρίζει βεβαίως και η Τουρκική πολιτικοστρατιωτική ελίτ που σε όποια εκδοχή της στο επίπεδο της εξουσίας, ΔΕΝ προτίθεται να καταστρέψει ότι οικοδόμησε το πέρασμα του Ερντογάν από αυτήν, διότι απλούστατα δεν μπορεί να αποποιηθεί τον ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας ως ισχυρή, (plus) περιφερειακή δύναμη στην νέα εποχή…
Δυστυχώς οι εμμονικοί αγαπούληδες που παραμένουν προσκολλημένοι στην ψευδαίσθηση της Αμερικανικής παντοκρατορίας και γνωμοδοτούν αυτόκλητα για λογαριασμό της, δεν λειτουργούν απλά αφελώς.
Συμπεριφέρονται πάνω απ’ όλα επικίνδυνα όσο επιμένουν να επενδύουν στο παιχνίδι των ψευδαισθήσεων, συμπαρασύροντας σε αυτήν την αδιέξοδη λογική και κυρίαρχες αντιλήψεις στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Και επειδή ισχύει το «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» εμείς θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στους πάντες ότι…
- Την θέση του Ερντογάν, την ζηλεύουν και την διεκδικούν όλοι οι κομψευόμενοι επίδοξοι διεκδικητές και αντικαταστάτες μηδέ και του κ. Χουλουσί Ακάρεξαιρουμένου (κι ας μην μιλά προς το παρόν κανένας για την αφεντιά του)…
- Την θέση του Μεντερές όμως, δεν την ζηλεύει κανείς.
Γι’ αυτό… Μικρότερα καλάθια κύριοι και περισσότερη περισυλλογή αφού τα όρια ανάμεσα στους πανηγυριστές και στους πανηγυρτζήδες είναι ασαφή και εύκολα προσπελάσιμα.
