Του Αλκη Καλλιαντζίδη, Οικονομολόγου, [email protected] www.kalkis.eu
Έλλειψη αλληλεγγύης, διαφορές μεταξύ Ανατολής-Δύσης, αποτυχία της πολιτικής των «ποσοστώσεων» για τις υποχρεωτικές μετεγκαταστάσεις, παρεμπόδιση λήψης αποφάσεων από τις χώρες του Βίζεγκραντ, και άλλες, που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη μιας πραγματικής μεταναστευτικής στρατηγικής, συνθέτουν έναν ανησυχητικό απολογισμό των προηγούμενων 4 ετών, ιδιαίτερα για την Ελλάδα η οποία τρέχει απομονωμένη, και δίχως Σχέδιο, πίσω από τις εξελίξεις που άλλοι καθορίζουν εν τη απουσία της. Παράδειγμα η τελευταία διήμερη «σύνοδος κορυφής» των 6 υπουργών εσωτερικών της Ε.Ε. (Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Μεγ. Βρετανίας, Πολωνίας) που έγινε στο Μόναχο στα τέλη Οκτωβρίου 2019 για το ίδιο θέμα.
Εμάς δεν μας πλήττει ο Ερντογάν, μέσα από το προσφυγικό-μεταναστευτικό, μόνο γιατί ανήκουμε στην 
Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και γιατί μας έχει ιστορικό άχτι, όπως ασύστολα μας το έχει πει κατεπανάληψη ο συνεταίρος του «γκρίζος λύκος» ο Μπαχτσελί. Το θράσος της Τουρκίας έγινε τόσο μεγάλο που σήμερα απαιτεί, κουνώντας μας το δάχτυλο :
α) κι άλλα λεφτά σε ευρώ (χρειάζεται σκληρό συνάλλαγμα) γιατί δήθεν η Ευρώπη δεν της πλήρωσε τα υπεσχημένα χρήματα για την υπεργολάβηση της συγκράτησης των προσφύγων-μεταναστών που η ίδια παράγει στις χώρες που επεμβαίνει με την ιμπεριαλιστική της πολιτική,
β) χρηματοδότηση (με 23 δις εκατ. δολάρια) της χωροθέτησης του κατακτημένου εδάφους από την Συρία, εκδιώχνοντας τους εκεί Κούρδους,
γ) να μη μιλάμε εναντίον της, και αμαυρώνουμε την εικόνα της, για την νέα γενοκτονία που έχει στα σκαριά, αλλά να την εκθειάζουμε (!) για αυτά που κάνει,
δ) απαλλαγή από τη βίζα για τους Τούρκους που επιθυμούν να ταξιδέψουν στις ευρωπαϊκές χώρες, άρα και στην Ελλάδα,
ε) να μην μας ενδιαφέρει για την καταπάτηση των ελευθεριών των Τούρκων αντιφρονούντων (κι ας προβλέπεται το αντίθετο στη συμφωνία του 2016 με την Ε.Ε.),
στ) να της στέλνουμε πίσω σούμπιτο τους «γκιουλενιστές» και τους Κούρδους «τρομοκράτες».
Έναντι αυτής της ωμής πραγματικότητας για τη χώρα μας, ας δούμε πως σκιαγράφησε στις 4-10-2019 ο δημοσιογράφος Jean–Pierre Stroobants στον ηλεκτρονικό Le Monde την κοινοτική αβελτηρία.
«Καμία νέα πρόταση δεν ανακοίνωσε κατά τις πρώτες 100 ημέρες», στους ευρωβουλευτές η Ylva Johansson, 
μελλοντική ευρωπαία Επίτροπος για τις εσωτερικές υποθέσεις. Το 2014, ο Jean–
Claude Juncker, αναλαμβάνοντας την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έκανε τη μετανάστευση μία από τις προτεραιότητές του και υποσχέθηκε μια «αποτελεσματική, δίκαιη και εύρωστη» πολιτική. Το κολέγιο των Επιτρόπων του εκπόνησε περίπου 40 προτάσεις, οι μισές από τις οποίες έχουν εγκριθεί αλλά δεν εφαρμόζονται πάντοτε. Τα 7 Σχέδια μεταρρύθμισης του δικαίου του ασύλου που συνέταξε η επιτροπή Juncker έχουν κολλήσει. Στο τέλος, έμεινε πάνω από όλα η εικόνα μιας Ευρώπης που είναι μπλοκαρισμένη, διαιρεμένη και τυφλή, όπου το θέμα της «προστασίας» (των συνόρων, του «τρόπου ζωής», ακόμη και της περιοχής «εθνικά καθαρής», όπως το απαιτούσε η Πολωνία !) υπερίσχυσε όλων των άλλων σημείων του μεταναστευτικού-προσφυγικού.
Στο εξής, σχεδόν κανείς δεν επικρίνει τη συμφωνία που υπογράφηκε το 2016 με την Τουρκία του Ερντογάν για μια υπεργολαβία του μεταναστευτικού ζητήματος που κατέστησε την Ένωση να εξαρτάται από ένα εκτροχιασμένο αυταρχικό καθεστώς το οποίο απειλεί καθημερινά να ανοίξει «τις πύλες των μεταναστών-προσφύγων και των τζιχαντιστών» και κανείς μέχρι σήμερα δεν απάντησε με τόλμη αλλά και τον πρέποντα τακτικισμό : «άνοιξέ τες». «Οι απειλές και οι εκβιασμοί σου δεν περνάνε πια». «Είμαστε 500 εκατομμύρια. Μπορούμε να ενσωματώσουμε αλληλέγγυα τα 4 εκατομμύριά σου που εργαλειοποιείς. Ξέχνα όμως κάθε είδους χρηματοδότηση που εκτρέφει την μαύρη δολαριοποιημένη οικονομία σου των διακινητών, των βιοτεχνών βαρκών και εξωλέμβιων μιας χρήσεως και των λοιπών επωφελουμένων σου, ξέχνα την κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους, ξέχνα την τελωνειακή ένωση». Ο γράφων δεν είναι αφελής να περιμένει να ειπωθεί κάτι τέτοιο με ένα στόμα και μια φωνή από την σημερινή Ευρώπη της κακοφωνίας και των επιμέρους επιχειρηματικών συμφερόντων στην Τουρκία της Γερμανίας, της Γαλλίας, κλπ., που βρίσκονται υπεράνω της κοινοτικής αλληλεγγύης. Μόνο έτσι όμως θα ακυρωνόταν ο ερντογανικός εκβιασμός και θα δεχόταν ένα καίριο πλήγμα η ευάλωτη τουρκική οικονομία.
Ξεχασμένο το ηθικό ζήτημα
Ξεχάστηκε επίσης το ηθικό ζήτημα στις διαπραγματεύσεις της Ε.Ε. που 
διεξήχθησαν με τις διχασμένες αρχές της Λιβύης, της οποίας οι ακτοφυλακές εκπαιδεύονται στο Σπλιτ και πληρώνονται για να ελέγχουν τις αναχωρήσεις των προσφύγων-μεταναστών (στην περίπτωσή μας με την Τουρκία υπάρχει ύπουλη ενθάρρυνση των αναχωρήσεων, κι ας εισέπραξε η χώρα αυτή 6 δις εκατ. ευρώ για να κάνει το αντίθετο). Η κατάσταση των τελευταίων στα εκεί κέντρα κράτησης στη Λιβύη είναι αξιοθρήνητη, αλλά ποτέ δεν θεωρείται αρκετά σοβαρή, ώστε να θέσει υπό αμφισβήτηση μια κοινοτική πολιτική που αποσκοπεί στο να πείσει ότι η Ευρώπη έπαψε να είναι το «σουρωτήρι», όπως το εμφανίζουν οι λαϊκιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες κατάφεραν διαχρονικά να δημιουργήσουν στους Ευρωπαίους πολίτες ένα αίσθημα ταυτοτικής 
ανασφάλειας. (βλέπε την συνωμοτική θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης»– Le “grand remplacement”). Σαν αυτήν που ζούμε σήμερα στην ηπειρωτική Ελλάδα, εκεί όπου μεταφέρονται πρόσφυγες-μετανάστες από τα βουλιαγμένα νησιά μας. Κι ας συνιστά αυτή η στάση μας μια κραυγαλέα αντίφαση : να επιζητεί δηλαδή δικαίως η Ελλάδα την κοινοτική αλληλεγγύη των εταίρων της, αλλά μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων να μην είναι διατεθειμένη να παράσχει αλληλεγγύη για το ίδιο πρόβλημα, ακόμα και στους νησιώτες συμπατριώτες τους !
Ο άδικος Κανονισμός του Δουβλίνου
Η κοινή πολιτική ασύλου, με την «εναρμόνισή» της, διαρκώς μνημονευόμενη αλλά ποτέ συγκεκριμενοποιημένη, αποτελεί επίσης μια αποτυχία, με το Σχέδιό της να παραμένει ακόμα στα χαρτιά. Όσον αφορά την αδυναμία μεταρρύθμισης του κανονισμού του Δουβλίνου, θα παραμείνει το σύμβολο της ρήξης της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών πρώτης άφιξης (Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας, Κύπρου, 
Μάλτας) και των άλλων κοινοτικών χωρών. Αυτός ο κανονισμός αποδείχτηκε ουσιαστικά εγωιστικός, αφήνοντας τις χώρες της πρώτης γραμμής να τα βγάλουν πέρα μόνες τους.
Συμπέρασμα
Επί του παρόντος τον «γωνιακό οικόπεδο» της Ελλάδας είναι σχεδόν μόνο του απέναντι σε έναν μοχθηρό γείτονα ο οποίος μας πνίγει αναίμακτα με τους πρόσφυγες-μετανάστες που μας στέλνει μέρα-νύχτα. Ας το συνειδητοποιήσουμε άμεσα κι ας επιδείξουμε πρώτα την εσωτερική εθνική μας αλληλεγγύη για να έχουμε βάσιμες αξιώσεις να διεκδικήσουμε την αντίστοιχη κοινοτική αλληλεγγύη. Η μικροπολιτική κι οι εγωισμοί δεν έχουν θέση στο προσφυγικό-μεταναστευτικό μας πρόβλημα. Κι η κυβέρνηση ; Να επιδοθεί άμεσα σε μια εκτεταμένη καμπάνια ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και πειθούς των Ελλήνων και των Δημάρχων που αντιδρούν για την βαρύτητα που έχει το πρόβλημα. Κι ας εκπονήσει επιτέλους ένα ρεαλιστικό και συνεκτικό Σχέδιο αντιμετώπισης της κατάστασης. Στον τομέα αυτόν απεδείχθη ανέτοιμη.
