ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Η χώρα δοκιμάζεται μόνη. Δεν υπάρχουν σύμμαχοι παρά, μόνο, στα λόγια.
Τα μέτρα που εξήγγειλε το ΚΥΣΕΑ έχουν δύο χαρακτηριστικά.
Το ένα είναι η κλιμάκωση ασφαλείας στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο.
Το δεύτερο η αγωνία της θεσμικότητας στην κυβέρνηση. Να συμπεριφερθεί, δηλαδή, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το πλαίσιο της Ε.Ε.
Θα γράψω ορισμένες σκέψεις με την παραδοχή ότι οι μετανάστες έχουν εργαλειοποιηθεί απο την Τουρκία και αποτελούν μέρος της τακτικής και στρατηγικής της. Οι διαδικασίες παροχής ασύλου σε ανθρώπους που πραγματικά το χρειάζονται, πρέπει να παραμείνουν ενεργές, έστω και αν προσωρινά αναβληθούν.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ. Ο Έβρος είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας, ακόμη, και σε σύρραξη με την Τουρκία. Υποτίθεται πως αν γίνει κάτι με τη γειτονική χώρα η Ελλάδα θα εισβάλλει βαθιά μέσα στην Ανατολική Θράκη για να έχει να διαπραγματευθεί ευάλωτες περιοχές της, όπως τα νησιά, σε περίπτωση που καταληφθούν απο τις τουρκικές δυνάμεις. Δεν αποκαλύπτω κάποιο κρατικό μυστικό, τα γράφει, στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία Πολέμου» ο Παναγιώτης Κονδύλης.
Όταν, λοιπόν, στα πολεμικά σου σχέδια θεωρείς τον Έβρο συγκριτικό σου πλεονέκτημα, θα ήταν παράλογο να μην μπορείς να σταματήσεις μερικές δεκάδες χιλιάδες προσφύγων.
Τίποτε, όμως, δεν είναι δεδομένο για μια χώρα που ο λαός της πέρασε τη μακρά οικονομική και αξιακή κρίση.
Η επιχείρηση δείχνει, μέχρι στιγμής, αποτελεσματική και ο στρατός ξηράς και οι αστυνομικές δυνάμεις, δείχνουν ικανές να διαχειριστούν αυτήν έστω, τη μορφή κρίσης. Δηλαδή, μιαν ασύμμετρη, υβριδική απειλή. Διότι οι πόλεμοι αυτήν, κυρίως, τη μορφή θα έχουν. Η αδυναμία της Ελλάδας εδώ είναι ότι παραθέτει, χαμηλής, έστω, κλίμακας, ισχυρή ισχύ (αναγκαστικά) χωρίς να διαθέτει όλα τα μέσα μιας υβριδικής αντιμετώπισης. (drones κλπ).
Η επιχείρηση πρέπει να συνεχιστεί και για την αντιμετώπιση της απειλής και για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων προς βελτίωση. Απο της πλευράς αυτής θετική και η σημερινή στρατιωτική άσκηση.
Η επιχείρηση του Έβρου θα δοκιμαστεί τις επόμενες ημέρες ως προς την αποτελεσματικότητά της από το αν οι 
δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν στην περιοχή αντιμετωπίσουν τις προσπάθειες εισόδου μεταναστών από τα περάσματα του ποταμού και την υπέρβαση των χερσαίων συνόρων δια θαλάσσης. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί μια τέτοια προσπάθεια.
Το πρόβλημα, όμως, της εισόδου δεν είναι ο Έβρος αλλά οι θαλάσσιες ροές. Και εκεί βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση. Προσωπικά, και με βάση όσα ρώτησα και έμαθα, δεν είμαι αισιόδοξος για το αποτέλεσμα στη θάλασσα. Αλλά οι εκτιμήσεις γίνονται με βάση τα κλασικά ορθολογικά δεδομένα. Και εδώ υπάρχουν υβριδικά στοιχεία και στην προσπάθεια έλευσης και στην προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου. Οι αντιδράσεις, π.χ. των κατοίκων των νησιών είναι τέτοια υβριδικά στοιχεία.
Η «εργαλειοποιημένη μεταναστευτική επίθεση» είναι μια απειλή για την Ελλάδα αλλά η όλη επιχείρηση θα δοκιμάσει και τα αντανακλαστικά και τις δυνατότητες της χώρας στη θάλασσα, τον αέρα και τις άλλου είδους επιχειρήσεις. Μπορεί να προσεγγιστεί και ως ευκαιρία πραγματικής δοκιμασίας.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: το δεύτερο μέρος είναι το θεσμικό. Η κυβερνητική αγωνία για ενέργειες εντός το θεσμικού πλαισίου διαφαίνεται απο την επίκληση του άρθρου 78 παράγραφος 3 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την κίνηση της σχετικής διαδικασίας. Τι λέει: «το Συμβούλιο μπορεί να εκδίδει, μετά από πρόταση της Επιτροπής, προσωρινά μέτρα υπέρ του εν λόγω κράτους μέλους ή των εν λόγω κρατών μελών. Το Συμβούλιο αποφασίζει μετά από διαβούλευση με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Η κυβέρνηση, από ό,τι καταλαβαίνω, θέλει να κατοχυρωθεί στην μηνιαία άρση της διαδικασίας παροχής ασύλου. Καλά κάνει. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κινείται στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας και των Ενώσεων και Συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει. Φαντάζομαι, όμως, ότι αυτό έχει σημασία όσο το παιχνίδι ελέγχεται. Διότι αν το παιχνίδι χαθεί, τότε η πρώτη και κύρια επιδίωξη είναι η σωτηρία της χώρας και η διασφάλιση της εδαφικής της ακεραιότητας.
Πάμε, έτσι, στο ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ. Τι γίνεται αν η Ένωση στην οποία συμμετέχει η Ελλάδα κωφεύσει και για λόγους είτε εξυπηρέτησης άλλων ισχυρών κρατών είτε προσωπικών συμφερόντων της κ. Μέρκελ ή του κ. Τράμπ δεν λάβει μέτρα ή, τα μέτρα που θα λάβει υπονομεύουν την ακεραιότητα της χώρας; Για να γίνω σαφέστερος, τι θα γίνει αν η Ε.Ε. ζητήσει από την Ελλάδα να δεχθεί τους μετανάστες στο έδαφός της, ή αδιαφορήσει στις εκκλήσεις της Αθήνας για παροχή βοήθειας άμεσης και υλικής; Μη μου επικαλεστείτε τις δηλώσεις που έχουν γίνει. Ένα κράτος πρέπει να σχεδιάζει αντιδράσεις σε όλα τα δυνατά σενάρια. Εδώ, θα μπορούσαν να διαμορφωθούν υβριδικού χαρακτήρα αντιδράσεις. Το ποιες μπορεί να είναι δεν θα το γράψω. Κάποιες σκέψεις ανέφερα χθές και βρήκα τον μπελά μου. Αναγνώστες είναι άνθρωποι που παρακολουθούν ευκαιριακά τις εξελίξεις και αναλόγως του φόβου που τους δημιουργούν. Δεν αντέχουν σε περιγραφή πραγματικών προβληματισμών και σχεδίων που γίνονται πίσω από τα φώτα της ράμπας. Πάντως, η ελληνική αντίδραση σε περίπτωση εγκατάλειψης της χώρας από τις εταίρες (χώρες εννοώ) πρέπει να πονέσει. Με κάποιον τρόπο οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες πρέπει να βρεθούν στην καρδιά της Ευρώπης. Μέχρι εδώ η ανάλυση.
Υπάρχει και μια τελευταία διάσταση, η ΤΕΤΑΡΤΗ, που βασίζεται στο σύνθημα του Μάη του ’69: «Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατον». Η χώρα δέχεται σήμερα υβριδική απειλή. Δεν είναι η μόνη και δεν θα είναι η τελευταία. Αυτού του είδους η απειλή, όπως εκδηλώθηκε, φαίνεται, προσώρας, να αντιμετωπίζεται. Δεν θα σταματήσουν, όμως, οι απειλές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει προχωρημένες πολιτικές αντιμετώπισης τέτοιων υβριδικών απειλών. Το ΝΑΤΟ που είναι αμυντική συμμαχία (όργανο των ΗΠΑ είναι αλλά λέμε τώρα), έχει εντάξει τις υβριδικές απειλές στις επιχειρήσεις του. Αλλά δεν πρόκειται να παράσχει καμιά υποστήριξη στην Ελλάδα όσο οι απειλές αυτές προέρχονται από την Τουρκία.
Έχει κανέναν νόημα η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ; Έχει. Αν αποχωρήσει η Ελλάδα το κενό θα το καταλάβει η 
Τουρκία. Παραμένουμε, λοιπόν, με κύρια ΝΑΤΟϊκή πολιτική της Ελλάδας να εξωθήσουμε την Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ. Υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις στις ΗΠΑ που επιδιώκουν κάτι ανάλογο. Να εντοπιστούν και να καλλιεργηθεί μια συνεργασία μαζί τους.
Βεβαίως, το πρόβλημα είναι ο διεφθαρμένος αμερικανός πρόεδρος, υποχείριο του Ερντογάν, που απειλεί να επανεκλεγεί. Βλέποντας και κάνοντας αλλά με στρατηγική στόχευση.
Τι απομένει;
Απομένει η αμυντική συνεργασία με χώρες όπως οι ΗΠΑ. Σαν και αυτή που έχει, ήδη, υπογραφεί και επικυρωθεί από τα ελληνικό κοινοβούλιο.
Η Ελλάδα έδωσε στις ΗΠΑ πολλά. Οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτική παρουσία στη χώρα, όπως και όπου θέλησαν.
Αν αυτή η παρουσία έχει ανταλλάγματα υποστήριξης της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, καλώς. Αν όχι, πρόκειται για ένα μεγάλο και τραγικό λάθος.
Να θυμηθούμε τη δεκαετία του ’80. Είμαστε, σήμερα, με τις ΗΠΑ διότι κάτι παίρνουμε. Η προάσπιση της ασφάλειας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας δεν είναι μάθημα κατηχητικού. Είναι μια σκληρή υπόθεση.
Αν δεν μπορεί να επιβάλλει τους κανόνες αυτής της συνεργασίας η εκάστοτε κυβέρνηση ο λόγος περνά στο λαό και τις κινητοποιήσεις του.
Διαφορετικά και με έναν διεφθαρμένο πρόεδρο δεν έχει καμιά σημασία καμιά συνεργασία με την Ουάσιγκτον. Παίρνετε κύριοι αμερικανοί αλλά και δίνετε.
Στην παρούσα κρίση κάνουν τον αδιάφορο. Φοβάμαι πως θα τον κάνουν και σε σοβαρότερες.
Ας ξαναδούμε όλα τα θέματα συνεργασιών, συμμαχιών και ενώσεων.
Είναι καιρός για μια υβριδική αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Με αποκλειστικό κριτήριο το συμφέρον της χώρας και του λαού της.
Δεν είμαστε δεδομένοι για κανέναν. Και κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί το θέλουμε και πως το επιδιώκουμε.
Το state department κ.Σαββίδη σύμφωνα με ανακοίνωσή του κρατάει ίσες αποστάσεις και τονίζει την ανάγκη σεβασμού των δικαιωμάτων των μεταναστών.Ο κ.Τραμπ βέβαια μπορεί να χτίζει τείχη στα σύνορα με το Μεξικό και να φυλακίζει όσους μπαίνουν παράνομα.Ανελέητο δούλεμα κι ας τους δώσαμε γή και ύδωρ.Τα ψέματα τελείωσαν όμως.Δεχόμαστε υβριδικό πόλεμο,πόλεμο με στόχο μεταξύ άλλων τη φθορά άρα και την μείωση τού αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων.Καιρός είναι λοιπόν να περάσουμε στην τέταρτη διάσταση.Π.χ.καταρρίπτουμε ένα αεροσκάφος τους την ώρα της παραβίασης και ακολουθεί το αναπόφευκτο το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι ήδη εδώ.Γιατί ναι είμαστε ρεαλιστές ζητάμε το αδύνατο και κατά το ελληνικότερο,κι ας μην το βλέπει κανείς ως γραφικό,’ο τολμών νικά’.Ο δειλός όπως και να μασκαρεύει τη δειλία του χάνει.Ο πόλεμος είναι κάτι το απάνθρωπο και απαράδεκτο για τον 21ο αιώνα κ.Σαββίδη γιατί υποτίθεται ότι με την πρόοδο στις ανθρωπιστικές επιστήμες και την ψυχολογία η ανθρωπότητα θα είχε τα εργαλεία να διαχειριστεί αλλιώς τις αντιθέσεις της.Να όμως που δεν συμβαίνει αυτό κυρίως εξ αιτίας της απληστίας και της επιθυμίας για δύναμη αυτών που διαχειρίζονται τις τύχες της.Σ’έναν καλύτερο κόσμο και τα σύνορα θα μπορούσαν να είναι πιο χαλαρά και οι πόλεμοι ανύπαρκτοι.Όμως δυστυχώς η ιστορία μας θέτει διλήμματα υπαρξιακά τέτοια που είναι αδύνατον να μην πάρει κανείς θέση.Κανείς δεν επιλέγει να γίνει ήρωας,οι περισσότεροι θέλουμε μια απλή ήρεμη ζωή.Φαίνεται όμως πως για μας τους Έλληνες αυτή η απλή ήρεμη ζωή για να έχει αξιοπρέπεια και νόημα συχνά χρειάζεται να είναι”απ’τα κόκαλα βγαλμένη”…
Μη γράφετε ότι σας κατέβει.
Κανένα αεροπλάνο δε χρειάζεται να καταρρίψουμε έτσι ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει το 74 με την πρώτη βόλτα που έκαναν οι Τούρκοι στον εθνικό εναέριο χώρο μας. Τολμήσαμε;
Όχι. Γι’ αυτό και μας γλεντάνε από τότε. Ακόμα και όταν χάσαμε τον Ηλιάκη, δεν τολμήσαμε. Από το Internet με τα keyboards είναι όλα εύκολα βέβαια.
Εμείς αμυνόμαστε, Μαρ.Χ και αν συνεχίσουμε έτσι με αποφασιστικότητα (σε όλα τα επίπεδα) με το στρατό μας στην 1η γραμμή σε Έβρο και νησιά, ο Πόντιος θα φάει πίκρα.
Χαίρετε κ. Σαββίδη και καλή Σαρακοστή!
Κάποιες γενικές σκέψεις και προβληματισμοί για το ζήτημα.
1) Κατ’ αρχάς να παραθέσω δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα (στα ελληνικά), για το ρωσικό δόγμα “υβριδικού πολέμου”, που μελετήθηκε και υιοθετήθηκε στις αρχές του αιώνα, με στόχο να καλύψει το χάσμα κλασικής ισχύος της Ρωσίας έναντι των αντιπάλων της στο διεθνές στερέωμα.
http://e-amyna.com/το-νέο-ρωσικό-στρατιωτικό-δόγμα-και-η-ε/
http://booksjournal.gr/γνώμες/item/2647-to-dogma-gerasimov
2) Η Τουρκία, παρότι ανέκαθεν είχε έφεση να δρα με ασύμμετρες τακτικές (π.χ. στα Σεπτεμβριανά του 1955 συμμετείχαν ορδές πολιτών και όχι εμφανώς επίσημα κρατικά όργανα) και είχε ιδιαίτερες σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα (π.χ. υπόθεση Σουσουρλούκ), ώστε να αποτελεί το “μακρύ χέρι” του κράτους, προσπάθησε να αντιγράψει σε κάποιο βαθμό τις ρωσικές τακτικές (π.χ. η ίδρυση της οργάνωσης μισθοφόρων και στρατιωτικών συμβούλων SADAT, στα πρότυπα της ρωσικής Wagner).
3) Το Ισραήλ, την άνοιξη του 2018, με αφορμή την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσάς του, από τις ΗΠΑ, αντιμετώπισε αντίστοιχες καταστάσεις στο τείχος της Γάζας και αναγκάστηκε να κάνει χρήση πυρός για να απωθήσει τον όχλο επιδόξων εισβολέων, με πλέον των 100 θυμάτων, μεταξύ τους και παιδιά. Είμαστε έτοιμοι εμείς για τέτοια κλιμάκωση, αν η κατάσταση επιδεινωθεί; Και δεν ενοοώ στρατιωτικά, αλλά κυρίως επικοινωνιακά.
4) Για πόσο διάστημα θα μπορέσει να αντέξει η Ελλάδα μόνη της, αμυνόμενη; Ποιές θα μπορούσαν να είναι τακτικές αντεπίθεσης, ώστε να εξαναγκαστεί η Τουρκία να αποσύρει τις ορδές ισλαμιστών εποίκων; Άραγε υπάρχουν ακόμη δίαυλοι επαφών μας με το κουρδικό στοιχείο της Τουρκίας (και ο νοών νοείτω);
5) Η κατάσταση στην θάλασσα είναι δύσκολη, λόγω του διαχρονικού αιτήματος της Τουρκίας για απόκτηση δικαιοδοσίας έρευνας-διάσωσης στο Αιγαίο μέχρι το όριο του 25ου μεσημβρινού. Για να μην μπορεί να εγκαλέσει την Ελλάδα για αδυναμία έρευνας-διάσωσης, στην περίπτωση που επιλεγεί η απώθηση των πλοιαρίων μεταφοράς λαθρομεταναστών, θα πρέπει η απώθηση να γίνεται εντός των τουρκικών χωρικών υδάτων. Ποιές οι πιθανές επιπτώσεις μιας τέτοιας κλιμάκωσης εκ μέρους μας;
6) Θα ήταν σκόπιμη επιβολή καθεστώτος προσωρινής λογοκρισίας στα ελλαδικά ΜΜΕ; Ο τραγικός τους ρόλος στην κρίση των Ιμίων είναι ακόμη νωπός και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια πρόοδος στην συμπεριφορά επαγγελματιών του χώρου (δεν διανοούμαι καν να τους αποκαλέσω δημοσιογράφους), όπως μαρτυρούν τα περιστατικά διασποράς ψευδών ειδήσεων και τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα εφημερίδων προσκειμένων στον ΣυΡιζΑ.
ΥΓ1: Οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον Ερντογάν που όξυνε ραγδαία την κατάσταση και μας αφύπνισε. Στο ίδιο κλίμα πολέμου χαμηλής εντάσεως ήμασταν επί χρόνια, αλλά τα μικρά πλήθη λαθρομεταναστών, που κατέφθαναν σταδιακώς (σε συνδυασμό με τους ιδεοληπτικούς του ΣυΡιζΑ), δεν ενεργοποιούσαν τα αντανακλαστικά μας.
ΥΓ2: Ένα από τα μέτρα που έλαβε ο Πούτιν, μετά την “πορτοκαλί επανάσταση” στην Ουκρανία, για να θωρακίσει την Ρωσία από ανάλογες απειλές, ήταν η απαγόρευση δράσης ΜΚΟ με εξωτερική χρηματοδότηση. Καλή και η φύλαξη των συνόρων, αλλά να μην λησμονούμε την 5η φάλαγγα στο εσωτερικό.
ΥΓ3: Είναι ανεπίτρεπτο να γίνεται επίκληση στο συναίσθημα και των ανθρωπισμό των Ελλήνων, αλλά να μην εγκαλεί κανείς την Τουρκία για την εκμετάλλευση αμάχων και γυναικοπαίδων για πολιτικούς σκοπούς. Δεν είναι η Ελλάδα απάνθρωπη επειδή αμύνεται σε μία παράδοξη εισβολή, αλλά ο ηθικός και φυσικός αυτουργός των όσων υφίστανται αυτοί οι εξαθλιωμένοι πληθυσμοί είναι η Τουρκία, το κράτος που τους εργαλειοποιεί.
Για το 3.
Ούτε κατά διάνοια.
Όταν η ελληναρία δηλώνει κατά τουλάχιστον 60% αριστερή-κετροαριστερή και κάθεται σούζα ότι αμολάει η κάθε Δούρου και ο κάθε Τσίμπλας (τώρα έχουν προστεθεί ποικιλοτρόπως και τα φυντάνια της ΕΤ3), περί ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ-ΦΑΣΙΣΤΩΝ-ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ, για τσεκούρια και λοιπές πίπες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση.
Αλλά εδώ αντί να τους πάρουν με τις πέτρες μόνο και μόνο για το Μάτι, τους έδωσαν άνετα 32%.
Πλάκα κάνουμε;
Νομίζω ότι ο καθένας γράφει ότι σκέφτεται δηλ.ότι του κατέβει banned member.Κι επειδή δεν έγινε το 74 δηλαδή δεν μπορεί να γίνει τώρα;Απρόκλητα είναι όταν παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο;Άλλο άμυνα κι άλλο συνεχείς υποχωρήσεις.Ο απέναντι βέβαια ξέρει καλά ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.Ποιά άμυνα;Την Κύπρο που την έχουν κάνει κόσκινο γιατί την αφήσαμε;Όσον αφορά την ασφάλεια του σπιτιού μου μπροστά στο πληκτρολόγιο ας με εκπαιδεύσουν και θα πάω στην πρώτη γραμμή παρότι γυναίκα και παρά το ότι δεν πιστεύω στον πόλεμο.
Συγνώμη ρε Παντελή, αλλά όταν λες ότι το παιχνίδι μπορεί να χαθεί και θα πρέπει να διασφαλίσουμε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τι εννοείς; Εξήγησε λίγο το σενάριο που έχεις στο μυαλό σου. Ότι βρίσκουν πέρασμα στο φράχτη και μετά τι; Ξεχύνονται σε χωριά και πόλεις και τα λεηλατούν; Ακολουθήσουν Τουρκικές δυνάμεις και καταλαμβάνουν τη Θράκη;
Μήπως λόγω της έντασης έχουμε χάσει το μέτρο και νομίζουμε ότι στον Έβρο γίνεται κάποια μάχη των Θερμοπυλών όπου οι ηρωικοί τριακόσιοι ματατζήδες συγκρατούν τα στίφη των Περσών; Μήπως το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί κι ο Ερντογάν έχει πετύχει το στόχο του, να χάσουμε το μυαλό μας και να μην μπορούμε να σταθμίσουμε τις καταστάσεις; Αλήθεια, πόσο μακρυά βρισκόμαστε από κάποια ατύχημα αλλόφρονων νησιωτών να επιτίθενται σε βάρκες μεταναστών και τότε πραγματικά ποιος ξέρει τι θα γίνει;
Με ανησυχεί ότι δημιουργείται ένα κλίμα αυτοδικαίωσης και υποστήριξης τέτοιων πρακτικών. Το δικαίωμα άσκησης βίας ανήκει στο κράτος κι αυτό μέσα από κανόνες και το κράτος δεν έχει καταλυθεί.
Η δική μου εικόνα των πραγμάτων είναι ότι αυτό που γίνεται στον Έβρο είναι μία ψυχολογική επιχείρηση της Τουρκίας προς τις χώρες της ΕΕ. Η Ελληνική διάστασή είναι παράπλευρη.
Κάποια στιγμή το σκηνικό θα τελειώσει, ορισμένοι θα καταφέρουν να περάσουν, οι υπόλοιποι θ’ αρχίσουν σταδιακά να έρχονται μέσω των νησιών όπως συνέβαινε όλο το προηγούμενο διάστημα. Τότε, όταν θα κλείσουν τα φώτα και θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα θ’ αρχίσουν τα δύσκολα. Κι επειδή κάτι μου λέει ότι μαζί με τα φώτα θα τελειώσει και η υποστήριξη της ΕΕ, συμφωνώ ότι θα πρέπει να βρεθούν τρόποι (εύσχημοι πάντα) πρόσφυγες κι μετανάστες να φτάσουν εκεί κι από κει και πέρα ας τους κάνουν ό,τι θέλουν, μη λέμε ξανά τα ίδια.
* αυτοδικαίωσης=αυτοδικίας
Θεωρώ ότι θα γίνει αυτό που περιγράφεις στο τέλος του σχολίου σου. Ίσως και χειρότερα. Να μας εγκαταλείψουν και να μας αφήσουν μόνους μας. Με βάση αυτό προσπαθώ να τονίσω την αναγκαιότητα ενός επόμενου σχεδίου. Και επειδή πιστεύω πως το κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας (άρα δεν ενθαρρύνω ατομική ή συλλογική βία πολιτών) θεωρώ ότι επισήμως πρέπει να γίνει κάποιος σχεδιασμός μεταφοράς τους ή να τους επιτραπεί να φθάσουν εκεί που θέλουν.
Νομίζω το καλύτερο που έχει να κάνει η Ελλάδα είναι να σταματήσει να φτιάχνει νέα κέντρα υποδοχής ειδικά στα νησιά γιατί περνάει λάθος μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Και να τους μετακινεί γρήγορα στην ενδοχώρα, ειδικά στην Αθήνα, για να γίνεται πιο εύκολη η μεταφορά στον επόμενο σταθμό. Η Ελλάδα είναι τράνζιτο. Η κυβέρνηση έχει καταλάβει ότι αν δε χειριστεί σωστά αυτό το θέμα θα είναι το τέλος της.
Επειδή, κ. Σαββίδη, αναφερθήκατε πολλαπλώς (και σήμερα και χθες) στο ενδεχόμενο να συνεργήσουμε στην προώθηση των μεταναστών βορειότερα, τί πιθανότητες επιτυχίας δίνετε σε ένα τέτοιο σχέδιο;
Επιτρέψτε μου να διατηρώ πολλές επιφυλάξεις. Μην λησμονούμε ότι αυτό ακριβώς είχε απειλήσει και ο Καμμένος, το 2015, αλλά τελικά είδαμε μέχρι και Σκοπιανούς αστυνομικούς να εισέρχονται στα ελληνικά εδάφη για να απωθήσουν τους μετανάστες.
Και πώς είμαστε τόσο βέβαιοι ότι τα βορειοευρωπαϊκά κράτη θα δεχθούν με ανοικτές αγκάλες τα κύματα που θα τους στέλνουμε ή ότι τα σύνορά τους θα αποδειχθούν διάτρητα;
Ακόμη και αν καταφέρουμε να εκδιώξουμε από το ελληνικό έδαφος σημαντικό πλήθος μεταναστών, μας συμφέρει ένας εγκλωβισμός τους στην ευαίσθητη βαλκανική ενδοχώρα, όταν πρόκειται κατά συντριπτική πλειοψηφία για ισλαμιστές και με δεδομένο το πώς εκμεταλλεύεται τέτοιες μειονότητες η Τουρκία;
Εκτιμώ ότι αν δεν καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε η πύλη εισόδου για την Ε.Ε. (π.χ. μέσω πολιτικής κλειστών συνόρων και φυλάκισης όλων των λαθραίως εισερχομένων σε ξερονήσια), οι ροές θα είναι αδιάκοπες και το ισοζύγιο εισερχομένων-εξερχομένων μάλλον θα βαίνει εις βάρος μας. Όσοι ενδιαφέρονται να εγκατασταθούν στις πλούσιες χώρες του βορρά, ας αναζητήσουν εναλλακτικά δρομολόγια, αλλά χωρίς την ανάμειξή μας.
Κάθε άλλη κίνηση αδιαφορίας ή απόπειρας μετάθεσης ευθυνών σε τρίτους και διεθνείς οργανισμούς, μάλλον θα αποβεί εις βάρος μας.
Κύριε Καραγιαννίδη, η Ελλάδα δεν είναι η χώρα στην οποία θέλουν να πάνε οι μετανάστες, η Γερμανία είναι. Με ποιο σκεπτικό θα μπει η Ελλάδα στη θέση του χωροφύλακα των μεταναστών; Αν θέλει η Γερμανία ας τους φυλακίσει η ίδια.
Το πιο σημαντικό είναι ότι η Γερμανία μπορεί να δώσει λύση συνολικά στο μεταναστευτικό ή μάλλον να το τοποθετήσει στις σωστές του διαστάσεις. Κι αυτό γιατί μπορεί να ασκήσει πίεση σε χώρες προέλευσης πχ Πακιστάν να δεχτούν επαναπροωθήσεις ώστε μετά από πολύ καιρό και μεγάλη επιμονή να εμπεδωθεί ότι αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος μετανάστευσης. Επίσης έτσι θα μάθουν να μην υποστηρίζουν επιθετικά κράτη πχ. Αμερική, Τουρκία κ.α. που αποσταθεροποιούν περιοχές και δημιουργούν μεταναστευτικά ρεύματα. Αν το Ευρωπαϊκό κέντρο δε νιώσει το πρόβλημα στο πετσί του δεν πρόκειται να κινητοποιηθεί. Κατά τον ίδιο τρόπο που η Αθήνα, χρησιμοποιεί τα νησιά, στριμώχνοντας εκεί το πρόβλημα ώστε να μην χρειαστεί να το αντιμετωπίσει η ίδια.
Δεν αντιλέγω ότι η Ελλάδα δεν είναι ο επιθυμητός προορισμός των μεταναστών και πως ο διακαής τους πόθος είναι ο πλούσιος ευρωπαϊκός βορράς.
Αμφισβητώ, όμως, την πιθανότητα επιτυχίας μίας πολιτικής ελεύθερης διελεύσεως μεταναστών από το έδαφός μας. Επιχειρήθηκε (αν και άκομψα και ανοργάνωτα) το 2015 αυτό και απέτυχε.
Διότι υπάρχουν πολλές ενδιάμεσες χώρες μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας και η Γερμανία έχει έτσι το περιθώριο να αποτρέψει την είσοδο των ανεπιθυμήτων (αφού επιλέξει πρώτα τους χρήσιμους για την οικονομία της), εγκλωβίζοντάς τους στις ενδιάμεσες χώρες.
Άρα το πρόβλημα επανέρχεται σε εμάς.
Συν τοις άλλοις, βλέπουμε ότι ο κρατικός διακινητής (Τουρκία) δεν αποσκοπεί στην ικανοποίηση των επιθυμιών των “πελατών”, αλλά τους εκμεταλλεύεται και τους καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, για να δημιουργήσει πρόβλημα στην Ελλάδα, επιλέγοντας αυτήν ως αποκλειστική οδό διοχετεύσεως των μεταναστευτικών ροών προς βορρά (και όχι την Βουλγαρία, ή την Ρουμανία, μέσω θαλάσσσης, για παράδειγμα).
Καταλήγω, λοιπόν, πως η πλέον αποτελεσματική πολιτική είναι να επικοινωνήσουμε πως δεν είμαστε πύλη εισόδου, για την Ε.Ε., ώστε να ανακοπεί η επιθυμία μεταναστών να διέλθουν από την Ελλάδα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με αυστηρή πολιτική φύλαξης συνόρων και εξίσου αυστηρή πολιτική συλλήψεων και εγκλεισμού των παρανόμως εισελθόντων.
Δεν κάνουμε τον “χωροφύλακα της Γερμανίας”, την δική μας πατρίδα προστατεύουμε πρωτίστως.
Κατά τα λοιπά, συμφωνώ πως πρέπει να αναζητηθεί και ευρύτερη λύση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά αυτό είναι μια παράλληλη δράση και δεν πρέπει να αναιρέσει την υποχρέωσή μας να ελέγχουμε επαρκώς τα σύνορά μας.
Σωστές οι επισημάνσεις του κυρίου Σαββίδη, με μία επιφύλαξη ως προς το σχόλιό του για τον Αμερικανό πρόεδρο. Κανείς πρόεδρος μιάς υπερδύναμης όπως οι ΗΠΑ δέν μπορεί να είναι υποχείριο του προέδρου μιάς περιφερειακής δυνάμεως όπως η Τουρκία. Επίσης ο χαρακτηρισμός του προέδρου των ΗΠΑ ως διεφθαρμένου, παραπέμπει σε ηθικολογικά κριτήρια, που όπως ξέρετε κύριε Σαββίδη είναι παντελώς άγνωστα στην πολιτική. Ο Τράμπ εκφρράζει ένα πολύ ισχυρό κομμάτι του αμερικανικού κεφαλαίου, που έχει άλλη άποψη από το παραδοσιακό αμερικανικό κατεστημένο για τις προτεραιότητες προκειμένου να διατηρηθεί η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Η αντοχή του στα χτυπήματα αυτού του κατεστημένου από τις πρώτες μέρες της προεδρίας του μαρτυρά και την ισχύ των δυνάμεων που τον στηρίζουν.
ΥΓ: Προφανώς εκ παραδρομής εγράφη στο σχόλιο Μάης του 69 αντί του ορθού Μάης του 68.
Ο Τζών Μπόλτον, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Τράμπ, δήλωσε ευθέως ότι ο αμερικανός πρόεδρος έχει χρηματιστεί απο την Τουρκία. Ηθικολογική είναι η διάσταση αλλά αν έχεις πάρει μερικά δισ απο την Άγκυρα και δεν ενοχλείς τον Ερντογάν ό,τι και να κάνει η διάσταση γίνεται πολιτική.
Εγώ έχω μια κάπως διαφοροποιημένη αντίληψη για την προσήλωσή μας στο διεθνές δίκαιο. Θεωρώ ότι αυτή η προσήλωση έχει νόημα όταν την έχουν όλοι. Όταν το επικαλείται αυτό κάποιος σαν τον ερντογάν νομίζω ότι μπορούμε όλοι να συμπεράνουμε ότι αυτή η προσήλωση δεν έχει νόημα. Είναι όπως και με την ειρήνη. Δεν μπορεί να έχεις προτεραιότητα την ειρήνη όταν ο αντίπαλός σου έχει άλλες προτεραιότητες.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για το νατο. Η τουρκία, ασκώντας ανεξάρτητη, ενίοτε και αντίθετη προς το νατο πολιτική, χωρίς ουσιαστικές συνέπειες, αποκτά εναντίον μας ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Γενικά δηλαδή το ζήτημα στην εξωτερική πολιτική δεν είναι οι αρχές και οι αξίες, αλλά οι προτεραιότητες. Λόγω τις παρασιτικής αστικής μας τάξης, τα δυο αυτά ταυτίζονται με αποτέλεσμα να φθάσουμε στην σημερινή κατάσταση.
ΑΝΆΘΕΜΑ ΣΕ ΌΠΟΙΟΝ ΚΑΘΙΈΡΩΣΕ ΤΟΝ ”ΥΒΡΙΔΙΚΌ”ΠΌΛΕΜΟ ,ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΩΣ ”ΥΒΡΙΔΙΟ” Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΩΝ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ”ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ”,ΠΟΥ ΑΝΕΔΕΙΚΝΥΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ -ΤΩΡΑ ΠΙΑ-ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΩΣ ΠΡΑΚΤΕΟΝ ,ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΑΝ ”ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ” ΣΤΟ ”ΠΡΩΤΟ ΑΥΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ” ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ.
ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΑΝΤΩΣ ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΝΑΠΕΠΤΑΜΕΝΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ,ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ (ΜΕΤΑ ΤΟ 1967-1974) Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΙΣΧΥΡΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΛΗΞΕΙ ΚΑΤΑΣΤΗΘΑ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΜΑΣ.
ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΠΑΝΤΩΣ ΤΑ ”ΜΠΑΙΡΑΚΙΑ” ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΥ -ΕΚΩΝ,ΑΚΩΝ- ΚΑΙ Ο ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΣ ΣΥΝΟΛΜΙΛΗΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ Κ.ΕΡΝΤΟΓΑΝ Κ.ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ ” ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ ”,ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΚΑΙ ”ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ” ΣΤΑ 2ΟΟ ΤΟΣΑ ΧΙΛΟΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΘΟΡΙΟΥ.
ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ,ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΞΑΝΑΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ.